Dag 32 Doei, doei Bunaken, helloooo Manadooo

We stonden rond 7 uur op zodat we om 8 uur ingepakt en wel naar het ontbijt konden gaan. De laatste keer ontbijten hier. We gaan het missen. Het basic leven en het simpele eten dat met liefde gemaakt is. De mooie duiken, het eenvoudige duikgerei. Het (lichte) zoute water wat zowel voor de douche als de afwas wordt gebruikt. Het niet kunnen doortrekken omdat er geen stroom en water meer is. Het simpele leven hier. De gastvrijheid, het uitzicht, de mensen. Alles! We hebben een lied bedacht op de song; Volare. Alleen dan hebben we Volare verwisseld voor Manado #hahaha #ikgastuk.
MANADO OHOOHOHHH..
Na het ontbijt nemen we afscheid en pakken we onze spullen. De receptioniste geeft aan de kapitein te hebben gebeld om te helpen met onze spullen. We geven aan dat het wel moet gaan lukken, die 5 minuten lopen. Onderweg komen we de kapitein met scooter, bagage en een passagier tegen. Hij gebaart, mompelt, seint en geeft in wat gebrekkig Engels aan dat we naar een andere plek moeten #vetlief. We lopen verder en zien al gauw het meisje dat met bagage en al op de scooter zat bij de kapitein. We begrijpen dat vanwege eb, de boot ergens anders ligt.

De boottocht was echt smoren #dehel. Wat een hitte! Weer als haringen in een ton maar geen wind deze keer. We zien weer van alles op de boot. Scooters, baby's, kinderen, lege plastic flessen, gasflessen, eten en ga zo maar door. Alles wat in Nederland niet zou mogen. Ook zien we allerlei mensen in voor ons moeilijke houdingen zitten, Indo mensen zijn heel lenig. Bukken en gehurkt zitten kunnen ze de hele dag door. Zo ook hier op de boot. In benarde houdingen toch zeer relaxt een potje kaarten en ondertussen het zweet met dunne zakdoekjes weg deppen #hetkanallemaal. Na een lange 50 minuten mogen we eruit want we zijn er, halleluja! Nan en ik besluiten te wachten tot het wat leger is. We zien dat we vanaf de boot een steile en enge stenen trap moeten beklimmen. De boot deint behoorlijk heen en weer #helpieee. Gelukkig zijn de kapitein en zijn mannen erg aardig en helpen ze ons #handjevasthouden.

Tijdens de bootrit slaap ik ook nog even en observeer ik tussendoor iedereen om mij heen. Ik zie een meisje met een verstandelijke beperking, ik denk aan alles dat ik geleerd heb tijdens mijn opleiding en het werken met mensen met een beperking. Ik denk aan de cultuur hier, de mogelijke uitsluiting van zo iemand. De vloek zoals sommigen het krijgen van een kind met een beperking nog zien. Hoe het leven hier zal zijn, met de beperkte kennis en middelen. Het geluid en licht waar zo'n kind dagelijks aan blootgesteld wordt #altijdherriehier #cultuur. Al die prikkels, heftig voor zo'n kwetsbaar wezentje. Maar ook weer de realiteit. Moeder is veel met het kindje bezig en lijkt gelukkig. Ze lacht veel.

Veel mensen uit Bunaken (Manado) lijken het goed te hebben. Bovengemiddeld te verdienen. Tijdens het rondlopen op de 2de dag dat we hier zijn, komen we er ook achter dat dit eiland gigantisch is. Je kunt zo 3 tot 4 uur lopen om richting de andere kant van het eiland te komen. Scooters worden hier dan ook veel gebruikt.

Maargoed terug naar Manado en de boottocht. We zijn aangekomen en hebben een aantal geweldige tips van Jess gekregen. Onder andere de tip over de app Gotjek ofwel Gocar. Hiermee kun je voor 45.000 indr een half uur in de taxi zitten, koopje! We besluiten het uit te proberen en het werkt top. Na 30 minuten rijden komen we aan in het golf resort in Manado. God wat prachtig hier.. pa zou zich hier prima kunnen vermaken gok ik. We zijn vroeg in het hotel, zo rond 10.30 uur 's ochtends. We kunnen hierdoor nog niet inchecken maar we zijn zo gaar en goor als wat dus willen we graag douchen. De staff spreekt hier erg goed Engels en ze ontvangen ons als "witten" maar al te graag. Ze zijn zo blij en opgewekt, erg fijn. Maar ook een tikkeltje ongemakkelijk. We kunnen douchen in de fitnesszaal en komen er weer als herboren uit. Wat een luxe echt. Voor het eerst weer warm water. Zoet warm water. Een goeie spiegel, een haardroger. You name it. Ze hebben hier alles #backpackprinsesisback.

We hebben wel al trek en besluiten vroeg te lunchen. Het viel Nan en mij op dat veel mensen overgewicht hebben in dit deel van Indo. Waar dat aan ligt weten we niet precies. Wel weten we dat de porties hier in dit hotel enorm zijn. Ontzettend lachwekkend. Het smaakte overigens heerlijk.

Jess - de duikinstructrice - had ons getipt over een bioscoop die Première heette. We wilde er graag heen en namen weer de Gocar van Gotjek. De bios zit in een immens winkelcentrum. De airco stond wel op stand noordpool. Hier waarschuwde Jess al voor. We hadden weer cash nodig en vroegen wat rond. Men wees ons de weg en liep mee. Iedereen kijkt hier zijn ogen uit als je langs loopt. Een man zat een beetje te staren en liep de hoek om. Hij had ons niet verwacht en deinsde terug #zovanwow #omgwitte #wittemensen #toomuch. Nan en ik kwamen niet meer bij, wat hebben we gelachen. Na deze hele ervaring trokken we cash en gingen we naar de bios. Echt next level bios dit. Voor 60.000 indr een kaartje hebben en poepie chique zitten.. godsie. Nan en ik zien de stoelen, je kunt met een knop jezelf

helemaal naar achter takelen. We schieten in de lach. Tranen.. alweer, elke x weer, zo grappig. We krijgen een fleecedeken en bestellen eten. Zo luxe hier. Je mag gewoon dineren in de bios #holymoly. De film was heel erg goed, The Titan. De film is gewoon in het Engels en de ondertiteling Indo, goed te volgen dus. Nog voor de bios hebben we brood bij onze favoriete toko Breadtalk gehaald. Dit mag niet de bios in dus gaat het in een kluisje voor als de film is afgelopen.

Na de film zijn we helemaal onder de indruk van het verhaal. Zo vergeten we het brood en komen we daar na 3 minuten achter. Weer janken van het lachen. We lopen terug. Die mensen moeten gedacht hebben.. die blijven maar heen en weer lopen #heelerggênant.
We gaan vroeg slapen want morgen weer om iets voor 4'en in de nacht uitchecken zodat we rond 4.30 uur op het vliegveld staan en om 6 uur kunnen vliegen. New adventureeee.. Tot morgieeee. Xx