Dag 47 NEEEEE..NAAR HUIS..NOOOO

O-M-G. Het avontuur is gewoon bijna over. Echt heel erg jammer. We hebben een reis gehad waar we voor altijd aan terug kunnen denken. Geweldige momenten beleefd, vrienden gemaakt, gelachen, gehuild, stress gehad en geweldige hoogtepunten beleefd. We hadden dit niet willen missen. Zo ook deze laatste dag niet.

Het begon met een lekker ontbijt. Een bijna belachelijk ontbijt. Zo uitgebreid, wat worden we verwend. Aan alles is gedacht. Fruit, vers brood, allerlei zoete broodjes, muffins en cake. Maar ook eggs any style, een saladebar, mini pannenkoekjes, muesli, melk, heerlijke koffie/thee en nog veel meer. Te veel om op te noemen.
Ik had wat minder geslapen, heel voorzichtig met de tattoo doen. Nan was volgens mij ook nog wakker 's nachts.
De gehuurde scooter dienden we eigenlijk voor 11 uur terug te brengen. Dit was niet echt handig dus we besloten langs te rijden en de verhuur te verlengen. Vervolgens scooterden we heel Kuta door. We hadden een heel lijstje van wat we moesten doen. Zo kwamen we op een gegeven moment in een gebied dat Nanda dacht te herkennen. Dit was in de buurt van warung Nikmat. 'Neeee', zei ik nog. 'Dat kan nooit'. 'Jawel' zei Nan... En ja hoor. Al snel zagen we warung Nikmat en de lieve en leuke verkeersman die iedereen hielp in- en uitparkeren. Hij zwaaide vrolijk en wij zwaaiden vrolijk terug. De dames van het restaurant hadden onze bestelling van gisteren herkend waarin we 2 vegetarische maaltijden vroegen, zo grappig!
We hadden weer allerlei lekkers in een bananenblad uitgezocht. Dit werd in een vel papier gerold met een elastiek eromheen. Zo konden we later heerlijk lunchen. We scooterden langs het strand en spendeerden daar onze laatste uurtjes. Ik bestelde een Gotjek om mijn Nikes - die ik niet mee terug ging nemen naar Nederland - naar de vrouw van Nizzink te sturen. Hier kunnen ze zich geen Nikes veroorloven en ik gunde het haar. Ook had ik nog een paar zilveren oorbellen meegestuurd. Nizzink vertelde al dat ze zou gaan huilen als ze ze zou krijgen. Ik gunde haar die oorbellen, fantastisch toch! Ik had enkel gevraagd of ze die oorbellen mooi zou vinden en had ze als verrassing meegestuurd. Samen met een nagellakje. Ik kreeg een berichtje van Nizzink dat ze erg blij was en moest huilen van blijdschap #howsweet.
Tot mijn verbazing vertelde Nizzink gisteren tijdens het tatoeëren dat ieder 12 vakantiedagen per jaar heeft en deze niet achter elkaar opgenomen kunnen worden #wijhebbenhierechtheelveelgeluk #deoverheidhelptinnood #beschermtons #enhier.. hierwerktmenzichgewoondood #heelheftig.

Nadat de scooterdriver van Gotjek het pakket had opgehaald en afgeleverd, was het tijd om van het strand te stappen en iedereen gedag te zeggen. We brachten de scooter terug en haalden onze spullen bij Grand Inna op. Ook konden we nog even douchen bij het zwembad, heel fijn. Nan en ik trokken allebei onze "Eat Sleep and Nasi goreng" shirt aan #geweldigshirttopaankoop. Vervolgens namen we een Gocar naar het vliegveld en kon het grote vliegavontuur beginnen. Ik heb heel erg veel geslapen. Nog voor het opstijgen was ik al weg. Moe van alle avonturen en indrukken. Het soms niet goed slapen. HET WAS HET ALLEMAAL WAARD.

Indo, tot ooit!