Onderzoek doen en hoogtepunten bereiken

Hanoi, 18.10.2017

Voordat ik morgen voor anderhalve week naar Bali vertrek nog even een blog om jullie op de hoogte te houden. We zijn goed bezig met ons onderzoek: interviewen, literatuurstudie, online survey voor de kinderen en duizend opdrachten van school die er nog naast gemaakt moeten worden. We zijn er maar druk mee. Vorige week hebben we alles maar eens verzameld en in één document gezet en het begint zo waar ergens op te lijken. Op dit moment zijn we vooral bezig met data verzamelen: we interviewen de betrokken volwassenen en laten de kinderen op de community corner een simpele maar voor ons bruikbare online vragenlijst invullen. Die data kunnen we, nadat we onze welverdiende vakantie in Bali hebben gehad, gaan verwerken. Uit de interviews komen interessante eye-openers: zo is het bijvoorbeeld zo dat de scholen hier heel strak werken. Alles komt uit boeken en het is heel erg theorie-gericht. De leraren zijn niet echt empathisch, om

het maar zacht uit te drukken. Als een kind een fout antwoord geeft op een vraag, worden ze eigenlijk meteen de grond in geboord en krijgen ze bijna als vanzelf een minderwaardigheidscomplex. De reactie van de leraar is namelijk iets in de trant van “Wat is dit nou weer voor antwoord, dit slaat nergens op. Kijk eens naar alle andere kinderen, die weten het allemaal wel. Je hebt niet goed genoeg gestudeerd. Zorg dat je het op orde krijgt want zo wordt het nooit wat”. En dat is helaas niet eens overdreven. Geen wonder dat de kinderen die bij ons komen zo verlegen zijn, bang om een fout antwoord te geven. Gelukkig zijn wij anders opgeleid en proberen wij ze aan te moedigen om het toch te proberen, ze ruimschoots te complimenteren als ze een goed antwoord geven en als het niet (helemaal) goed is, dan benaderen we dat op een positieve manier dat ze bijvoorbeeld wel op de goede weg zijn, of dat een fout antwoord niet zo erg is en iemand ze misschien kan helpen het goede antwoord te geven.
Dit laatste lijkt ook te werken: we merken dat de kinderen minder verlegen worden, ze krijgen door dat wij geen enge mensen zijn die ze opeten, maar eigenlijk best leuk zijn. Dit maakt ook meteen dat het soms lastig wordt voor ons: want hoe ga je kinderen begrenzen als ze net iets té los worden? Stop kunnen ze makkelijk verstaan en begrijpen, maar uitleggen over het waarom van je begrenzing of wat

je van ze verwacht in een taal die ze doorgaans niet goed genoeg begrijpen is een hele klus. Daarbij komt dat onze translator Khiem eigenlijk niets aan begrenzen lijkt te doen.. Misschien ook wel een cultuur dingetje, ik weet het niet zo goed. Begrenzen heb ik maar al te goed geleerd in mijn stage vorig jaar, maar dit is toch weer even op een andere manier en in een andere context. In elk geval weer iets nieuws om een weg in te kunnen vinden.
Naast dat we druk bezig zijn met school doen we ook genoeg leuke dingen uiteraard. Zo zijn we een lang weekend naar Sapa geweest, een dorp in de bergen van Noord Vietnam dat bekend staat om z’n prachtige uitzichten en oneindige rijstvelden. We zouden met alle Nederlandse meisjes gaan, helaas was er één iemand ziek dus we gingen met z’n zevenen. We hadden het idee opgevat om de 3143 meter hoge Fansipan berg te gaan beklimmen, leek ons reuze spannend! En dat was het..
Op vrijdagmiddag namen we de bus naar Sapa, een reis van zo’n zes uur. Gelukkig hadden we wifi in de bus, dus ik zocht mijn vermaak bij Netflix en videobellen met Anouk. Ons hotel waar we onze nachtrust goed zouden kunnen gebruiken voor we aan de barre tocht zouden beginnen, bleek niet echt een succes. Niet voorbereid op onze komst en kneiterharde bedden. Lekker slapen zat er dan ook niet in. Zaterdagochtend ging de wekker optijd: om 08.00 uur moesten we bij de office zijn waarvandaan we met een busje naar de startplek van de beklimming zouden worden gebracht. Het weer zat ons tegen deze dag: regen in alle soorten en maten. Na de eerste drie stappen van onze tocht had ik al gauw door dat dit een interessante beklimming zou gaan worden: de paden waren glad en modderig door de regen. Niet te vergeten dat we ons nog steeds in Vietnam bevinden waar veiligheid niet zo hoog op de prioriteitenlijst lijkt te staan. De paden waren soms nauwelijks paden te noemen. De omgeving was echter prachtig: we liepen echt door het oerwoud met prachtige watertjes, bomen en heel veel vogels op de achtergrond. Heerlijk ook om wat lucht in te ademen die niet geheel vervuild is door de uitlaatgassen. Mijn schoenen hielden het perfect droog in de regen, totdat we een rivier moesten oversteken. Ik deed een goede poging om op de stenen te lopen, maar helaas was de rivier toch dieper dan alleen tot mijn enkels. Doei droge voeten.. De lunchstop bereikten we netjes rond 12 uur, we waren helemaal nat geregend en gezweet, dus binnen no-time had iedereen het koud. Eten en ook snel weer door willen daarna, blauwe lippen staan me niet echt als beste.
Na de lunch werd het parcours een stuk pittiger: veel trappen omhoog (nee niet zulke fijne stapjes als in Nederland, soms een halve meter omhoog in één stap) en regelmatig was het pad gewoon een rotsblokkenparcours waar je een weg doorheen mocht zoeken. Ik liep al gauw in een fijn tempo voorop met Anne, Celena, Janine en Cameron (een Canadees die zich bij ons gevoegd had). Kletsen, zingen en af en toe gewoon luisteren naar wat anderen te melden hadden maakten de tocht te doen. Op enig moment was hij daar: de man met de hamer. Pfoee, ik haakte toch maar even af van dit tempo want zo ging ik het niet redden. Na een tijdje alleen gelopen te hebben (aiai, dit was even een partij zwaar) kon ik weer aanhaken bij

het voorste groepje. Onderweg brak heel af en toe de zon door en we hadden zelfs het geluk om voor vijf minuten van een uitzicht te kunnen genieten, voordat vervolgens de wolken het uitzicht weer tot een wit vlak konden maken. Rond 16 uur bereikten we de slaapplek: een hut ergens in de bergen. We sliepen op een houten plank en in een slaapzak. Die slaapzak hebben we onmiddellijk benut want het was ontzettend koud. En daar ben ik ook niet meer uitgekomen tot de volgende dag (het avondeten daar gelaten dan).
De nacht was vreselijk, we sliepen dus op houten planken en we lagen lepeltje-lepeltje met z’n zevenen in een soort hok. Het hok was bij het plafond open, dus we konden onze buren gewoon horen. En dat heb ik geweten… Uiteindelijk heb ik ongeveer twee uurtjes kunnen slapen (snurkers waren hiervan de oorzaak) en was ik vanaf 01.30 uur wakker. Om 03.30 uur ging onze wekker, want om 04.00 uur kregen we warme noodles-soup als ontbijt (niet echt een aanrader, mocht je overwegen het te proberen). Om 04.30 zetten we onze tocht in het donker verder, op weg naar de top! Het was een hele ervaring om in het donker zo’n tocht af te leggen, de route werd er niet beter op en doordat je maar weinig zag was het een uitdaging om je voeten op de goede plekken neer te kunnen zetten. Op enig moment liep ik met alleen Suus redelijk achteraan, we hadden een fijn tempo samen en af en toe rusten hadden we nodig. Ik merkte dat mijn benen nog zo moe waren van gisteren en dat ging ik gedurende de tocht

alleen maar meer voeren. Je kunt je vast voorstellen hoe frustrerend het is als je opeens je pad ongeveer 100 meter omlaag ziet gaan, wetende dat je BOVEN op een berg terecht moet komen uiteindelijk. De route werd steeds ingewikkelder, rotsblokken waren uiteindelijk vooral het pad. Soms recht tegen de berg op, onmogelijke stukken waarbij je niet anders kon dan met handen en voeten klimmen, het liefst met wat coaching van boven- of onderaf om te weten waar je het makkelijkste kon klimmen. Het laatste stuk was zwaar, maar we geven niet zomaar op. Toen we dachten dat we boven op de berg waren, Suus schreeuwde heel blij: “We zijn er!!”, bleek dat we nog een heeeeele hoop trappen op mochten. Alle spieren in mijn lijf verzetten zich, m’n ademhaling wilde niet meer en mijn knieën leken het te begeven. Eenmaal 500 traptreden nog opgelopen te zijn was ik dan ook wel heeel blij om de groep te zien en te beseffen dat ik de klim gered had! Wat een overwinning! Lang van het uitzicht (die er eigenlijk niet was, we stonden gewoon in de wolken namelijk) hebben we niet genoten, koud en nat waren we erg in de behoefte van een douche en rust. Ik besloot dan ook niet meer dezelfde route naar beneden te lopen maar de kabelbaan te nemen.
Na een fijne douche hebben we de middag doorgebracht in een cafétje, in de middag van een hotstone massage genoten en uiteindelijk ons volgende hostel opgezocht. Wat was het fijn om daar ontzettend vroeg in een lekker zacht bed te kunnen liggen!
Maandags hebben we scooters gehuurd en de zon bleek zowaar ook te kunnen schijnen in Sapa, dus we hadden prachtige uitzichten! De rijstvelden in de bergen waren onwerkelijk mooi, heerlijk om te rijden in het zonnetje of achterop de scooter te genieten van de uitzichten die voorbij kwamen.

Morgen (20-10) vliegen we naar Bali voor 10 dagen. Tijd voor vakantie en een nieuw visum!

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.