4: 'M'am can I help you?'

Onze eerste week in Olongapo zit er op, voorbij gevlogen.

Na een lange busreis vorige maandag van ongeveer 4 uur kwamen we aan in Olongapo, in het donker. Nieuwe stad, nieuwe mensen, eventjes wennen dus. Gelukkig werden we opgehaald door iemand van Preda die ons met een tricycle bracht naar ons nieuwe thuis in Kalaklan, een gebied/gemeente in Olongapo.

Ons nieuwe thuis is een gebouw met op de begane grond kantoren van Preda, hier zijn wij te vinden op maandag tijdens onze ‘office day’. Op de eerste verdieping zijn verschillende kamers, onder andere die van ons met twee bedjes en een ventilator, gelukkig maar want het is behoorlijk zweten hier. Bovenop hebben we een dakterras inclusief uitzicht op zee en bergen. In onze kamer kregen we een warm welkom van 2 kakkerlakken. En dan niet die kleintjes die we in Nederland gewend zijn maar hele grote, vliegende, eventueel bijtende, kakkerlakken. We wachten nog steeds op een klamboe (filipinotime, kan wel even duren dus) zodat de kakkerlakken ’s nachts niet tegen ons aan komen liggen.

Op onze eerste stagedag zijn we naar het huis voor meiden gegaan. Hier wonen meiden van 6 tot 18 jaar oud die misbruikt zijn, in de prostitutie hebben gezeten of te maken hebben gehad met mensenhandel of sekstoeristen. Kleine tegenvaller wat we van te voren niet wisten: de reis naar het meidenhuis is vanaf ons huis nog een uur met de jeepney en tricycle. Klinkt vervelend maar valt mee omdat de reis langs de zee, bergen en rijstvelden gaat, geen straf om dat af te leggen naar je stage. Ongeveer 40 meiden wonen in het meidenhuis. Gek om te beseffen dat deze jonge meiden al zoveel hebben meegemaakt maar goed om te zien hoeveel vrijheid, plek en speelruimte ze nu krijgen bij Preda. Ook grappig: van 1 tot 2 uur houden de meiden (de jongens trouwens ook) een siësta, we hebben ook bij deze activiteit maar gezellig mee gedaan.

Vandaag mochten we een ‘mock trial’ bijwonen met 3 van deze meiden. De mock trial houdt in dat er wordt geoefend voor de hoorzitting waarin de ‘abuser’ wordt aangeklaagd door de meiden. Tijdens de mock trial vraagt de social worker, die dan de advocaat van de abuser speelt, lastige vragen aan de meiden en moeten zij hun verhaal doen. Dit om ervoor te zorgen dat ze tijdens de echte hoorzitting minder zenuwachtig zijn, minder snel dichtklappen en beter zijn voorbereid. De mock trial die wij bijgewoond hebben ging om 3 meiden van Preda die met zijn drieën verkocht zijn aan een taxichauffeur. Behoorlijk heftig om te zien hoe de meiden dichtklapten bij de vragen van de social worker en hoe moeilijk het voor hen was om het gehele verhaal van hun ervaringen te vertellen. Ook gek dat deze meiden zo jong al dit moeten oefenen, voor de rechtbank moeten praten en hierover na moeten denken. We verstonden niks van alles wat gezegd werd want alles was in Tagalog maar de gezichten van de meiden zeiden genoeg.

Aankomende donderdag mogen Janne en ik mee naar een hoorzitting, over een andere zaak, en kunnen we zien hoe het er in het echt aan toe gaat.

Vorige donderdag en vrijdag zijn we naar het huis voor jongens gegaan. In dit huis wonen jongens (ongeveer zelfde leeftijden als die van de meiden) die in de gevangenis / holding house, waar ik in mijn vorige blog over vertelde, hebben gezeten en daar door Preda zijn uit gehaald. De locatie van het jongenshuis is heel mooi. De jongens kunnen naar buiten, basketballen, er zijn geen hekken en geen beveiliging, de jongens kunnen spelen en weer kind zijn, heel anders dan wat we hebben gezien in de kindergevangenis in Manilla. Leuk om de jongens te ontmoeten, het zijn er ook ongeveer 40, maar ook wel een beetje ongemakkelijk omdat we geen echt kennismakingsmoment hadden. Iedereen deed gewoon zijn ding en wij deden mee met de activiteiten voor de jongens zoals karate (zweten en spierpijn de volgende dag). Om te zorgen dat we aankomende vrijdag vrij zijn en een weekend weg kunnen, besloten we afgelopen zondag te gaan werken. We gingen met de jongens en de begeleiding mee naar het strand. 38 jongens en 3 stagiaires werden in één jeepney gedouwd. Lastig om te zeggen hoe groot een jeepney nou precies is maar het is zeker niet gemaakt voor 41 personen. In het midden werden gammele plastic stoeltjes gezet waar de jongens op konden zitten. Het was krap maar knus en

ongeveer een half uur later kwamen we aan op een mooi, warm strand. Samen met de jongens zwommen we de hele ochtend/ middag in de zee. Karate in de zee, springen van onze schouders af en backflips doen en ons in Tagalog leren tellen, het was een hele leuke dag met z’n allen. Mijn naam blijft voor iedereen hier (net als Janne’s naam trouwens) nog een dingetje: Nienkie, Nickie, Nien?! Ik luister inmiddels naar alles waar een ‘N’ en een ‘IE’ in zit.

Op de terugweg lagen de jongens in de meest gekke posities te slapen, half hangend aan de vasthoudstangen van de jeepney, op een plastic stoeltje en over elkaar heen. Een aantal jongens waren ziek, daar lette de rest goed op. Er werd gevoeld hoe hoog te koorts was en ze mochten slapen tegen schouders van de rest. Ook de jonge jongens werden op schoot genomen bij de ouderen om even te kunnen slapen. Vond het echt leuk om te zien hoe sociaal ze met elkaar om gaan en hoe goed ze kunnen zorgen, ook heel anders dan

hoe het in de gevangenis ging. Aan het eind van de dag waren Janne en ik verbrand maar het was het waard, we hebben genoten op het strand en in de jeepney vol met kleine helden.

Verder zijn we zaterdag naar een pool op het dakterras van een hotel geweest met uitzicht op zee, even de prinsessen uitgehangen. ’s Avonds hebben we gegeten aan het strand. Gezellig en mooi maar het sekstoerisme is nog duidelijk aanwezig. ‘Dikke’ blanke mannen met een Filipijnse dame, je ziet ze genoeg en je voelt wel wanneer het niet helemaal klopt.
Ook zijn we ergens deze week de stad in gegaan en wilden we terug met een jeepney of tricycle maar we konden er geen vinden. ‘Girls can I help you?’, vroeg een politieman. We legden uit wat we zochten en de politieman wees ons de weg maar zei gelijk daarna: ‘We can also bring you home!’. Na wat gepraat over het politiewerk, het verschil met politiemannen in Manilla en over of het wel gratis was (we blijven Nederlanders), zijn we in de politieauto met zwaailicht aan netjes thuisgebracht, heel grappig. De politiemannen zijn niet de enige die behulpzaam zijn. Hele dagen horen we: ‘M’am can I help you?’’M’am you want a taxi?’ Een keer gaven we toe en lieten we ons helpen, weer op zoek naar de blauwe jeepney. Deze man was alleen iets minder behulpzaam en iets meer op de peso’s gericht en vroeg ons 20 peso. Op zich niet veel maar wij vonden het idee gewoon een beetje gek en dachten dat hij ons hielp gewoon uit aardigheid. 5 peso gaven we door het raampje van de jeepney. De

man bleef staan, tikte op onze schouders en bleef vriendelijk maar toch onvriendelijk lachen, gelukkig reed de jeepney even later snel door.

Deze week hebben we genoeg te doen: morgen een college over human rights, donderdag twee hoorzittingen en vrijdag vrij zodat we een lang weekend weg kunnen, waarschijnlijk naar the 100 islands.