7: 'Ik heb het een beetje koud'- 30 graden

Olongapo/ Crystal Beach, Filipijnen, 16.10.2017

De afgelopen twee weken is er weer genoeg gebeurd voor een blog. Ik wilde eigenlijk iedere week een blog schrijven maar het gaat nu alweer net als vroeger met een dagboek: in het begin schrijf je veel, daarna steeds minder. Ik denk dat ik vanaf nu dus maar om de week ga schrijven. Mocht je toch voor de wekelijkse update willen gaan, dan kun je altijd Janne’s blog lezen die wel iedere week online komt.

Merry christmas
In mijn vorige blog heb ik het al even kort gezegd maar nu nog een keertje: overal draaien ze kerstmuziek. 'All I‘want for christmas’, ‘last christmas’, enz. het houdt niet op, niet vanzelf. Op stage stond er al een kerstboom en overal hangen er al lampjes. Het lijkt net alsof het al bijna kerst is. We zijn zelf inmiddels ook flink aan het inburgeren. Wanneer het 30 graden is maar het waait een beetje, zegt Janne: ‘Nien mag de ventilator uit, het is een beetje koud.’ Gister dronken we een kopje thee en at ik met mijn trui aan, dit keer omdat de airco zo verschrikkelijk hoog staat hier. Dat wordt nog wat, als we in januari terug komen en kapot vriezen.

Hearing
Mijn vorige blog eindigde met dat we die week, inmiddels vorige week, naar een hearing van father Shay zouden gaan. We zijn met hem mee geweest, het was een hoorzitting tegen hem van een vader van een meisje die jaren geleden bij Preda heeft gewoond. Het precieze verhaal is een beetje lastig, ingewikkeld en begreep ik zelf ook niet helemaal dus dat kan ik niet zo goed uitleggen. Na een ritje met keiharde klassiekachtige filmmuziek bij father Shay in de auto, kwamen we aan bij de rechtbank. Lange broeken, shirtjes met mauwen aan, anders wordt je niet binnen gelaten. (Dit dragen we iedere dag trouwens omdat dat op stage ook moet, dus eigenlijk niks nieuws). Toen we in de ‘zaal’ zaten gebeurde er genoeg. Er werd een zaak besproken over de voogdij van een meisje, er kwam een rits mannen in gele gevangenisshirts binnen die voor ons plaats namen en een boze blanke man stond op om met veel drama een brief aan father Shay te geven. Genoeg om te zien dus, behalve de hoorzitting waar we voor kwamen. Die ging niet door, het meisje kwam niet opdagen.

Ziek
2 dagen van vorige week waren Janne en ik ziek, slecht geslapen, hoofdpijn en andere kwaaltjes. We hebben een dag samen gilmore girls gekeken en rustig aan gedaan. Op zich geen straf na alle drukke weken. Het gaat inmiddels weer helemaal goed trouwens, mocht iemand zich zorgen maken (waar ik niet vanuit ga, na de surffoto’s).

Surfen
Vorige vrijdag kwamen Floor en Lian naar Olongapo, superleuk. Floor en Lian deden ook de introductie in Manilla, zij lopen stage nu bij een organisatie daar. Samen zijn we uit wezen eten bij de favoriete tacobar van Janne en mij, met echt dikke jumbotaco’s. Spelletjes gedaan op ons dakterras, de Duitsers wat Nederlandse woorden geleerd en toen zijn Lian en Floor hier blijven slapen. De volgende dag zijn we met z’n vieren vertrokken naar ‘San Narciso’, ongeveer 1.5 uur hiervandaan. Voor Filipijnse begrippen heel dichtbij dus. We hebben er een glamping geboekt. Geen hutje, geen schaal tentje

met harde betonnen grond en ook geen hangmatje op het strand, nee: een tent met matras, ventilator en licht. Helemaal hartstikke fijn en het campinggevoel kwam er gelijk bij kijken. Tanden poetsen in het toiletgebouw, in je eentje even kunnen lopen door het donker (dat gaat hier niet in Olongapo omdat de weg qua verkeer te gevaarlijk is) en ontbijten in een restaurant aan het strand de volgende dag.

De eerste dag, zaterdag, hebben we onze eerste surfles genomen. Vol goede moed begonnen we er aan maar toen onze surfleraar ons na 10 minuten les op het droge al het water in stuurde, werd het toch een klein beetje spannend. Ieder kreeg een privé instructer. Allemaal heel gezellig lief en aardig behalve die van mij, die zei lekker helemaal niks. In het water mochten we al snel op de plank gaan staan, zoals we op het land geoefend hadden. Een beetje lastig vond ik het nog maar het ging veel beter dan verwacht, aan het eind van de twee uur kon ik al aardig in karatehouding op de plank staan. Het

was echt heel erg leuk om met z’n vieren te doen, als echte pro’s op de golven.

In de avond hebben we geluisterd naar twee mannen die muziek maakten, spelletjes spelen ondertussen en onze vertrouwde red horse (bier) erbij. Floor en Lian hebben we aangemoedigd om op het podium te gaan zingen (aanmoedigen = dwingen) en even later zaten ze samen ‘all of me’ te zingen voor ons en het Flipijnse publiek. Zo hard als ik ze gedwongen heb, zo bang zou ik zelf zijn om er te gaan zitten dus groot applaus verdienden ze.

Na een nachtje in de glamping, heerlijk geslapen, hebben we een ontbijtje op en daarna zijn we weer gaan surfen. Het ging al aardig en volgens mij nieuwe, wat spraakzamere, leraar kon ik wel naar ‘level 2’: lopen op de plank. Goed idee, slechte uitvoering. Het is me aan het eind van de 3 uur surfen nog niet gelukt maar het surfgebied zit dichtbij dus ik kan er nog vaker heen om te oefenen.
Ondertussen had Janne het ook naar haar zin met haar mooie surfleraar. Mariette (moeder van Janne), geen zorgen: hij is 17, daar begint onze Janster niet aan. Dat hij 17 was betekent niet dat hij ook 17 leek, het had net zo goed 25 kunnen zijn. Leeftijd inschatten is hier een grote opgave: iemand kan 13 lijken en ondertussen al eind 20 zijn en kinderen hebben of andersom. Als we iemand beschrijven en de vraag ‘hoe oud is hij / zij ongeveer?’ komt,

dan is het antwoord standaard: ‘geen idee, ergens tussen de 14 en 70, je weet het niet.’

Top weekend gehad dus, en maandag mochten we weer aan het werk.

Stage
Hoewel we onze structuur zo fijn vonden en het zo vertrouwd werd, hebben we het weer helemaal omgegooid. We wilden ons meer richten op het onderzoek en minder voor ons uitstaren tijdens de siësta’s van de meiden (oke, soms houden we zelf ook siësta) en dus hebben we een gesprekje met Father Shay gevoerd. Dat ging helemaal goed en nu mogen we meer zelf ons schema bepalen. Soms zijn we in de ochtend op kantoor, gaan we in de middag naar de meiden voor activiteiten of interviews en verwerken we dat de volgende dag weer. Heel fijn dat we het nu zo kunnen doen en lekker ‘slow but steady’ door kunnen werken.

Ik zou nog heel veel kunnen vertellen over bijvoorbeeld de familiedag die in het meidenhuis was vrijdag, het stappen zaterdag en de pedicure op zondag maar ik denk dat het dan een beetje te lang wordt om te lezen, dus ik laat het er maar uit. En nu ik erover nadenk, we zijn ook nog uit wezen eten met de collega’s om aan het eind van het eten een soort loterijspel te doen.

Oja, nog één ding dan, Janne heeft er al een half blog aan gewijd maar het gaat heel goed samen, we hebben het naar onze zin en voorlopig hoeven wij nog niet naar huis. De tijd gaat eigenlijk veel te snel maar daar proberen we maar niet aan te denken.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.