Eat, sleep, work, repeat..

Tamalé, 03.04.2018

Deze week heb ik maar liefst 19 bevallingen gedaan en daarnaast nog studenten begeleid met bevallingen. Genoeg werk verricht!

Maandag ging ik bij Huzeifa op ziekenbezoek. Ze had geen koorts meer en zag er al een stuk beter uit. De medicatie had z’n werk goed gedaan. In de avond nam ik afscheid van vrijwilligers die weer naar huis gingen.

Dinsdag werd Huzeifa ontslagen uit het ziekenhuis! Ze leek weer helemaal de oude. Helaas kreeg ik ’s nachts, tijdens mijn nachtdienst, bericht dat Huzeifa weer koorts had. In de ochtend zijn ze weer naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig mocht ze snel weer naar huis met nieuwe medicatie. Op dit moment is Huzeifa weer helemaal de oude: ze eet, zingt, speelt en danst weer door het huis. Dinsdag had ik een drukke nacht, dit gold niet voor alle verloskundigen. Er zitten altijd 2 verloskundigen en een schoonmaakster in de nacht. Soms is de schoonmaakster ook een halve verloskundige. Vannacht bepaalde de schoonmaakster dat een vrouw medicatie voor weeën nodig had. Na mijn afraden gaf ze dit wel gewoon. In een andere nacht had een vrouw 8 cm ontsluiting volgens de schoonmaakster. Ik heb dit toch even gecontroleerd, helaas was het 6 cm, een teleurstelling voor mevrouw. Deze schoonmaakster onderzoekt vrouwen regelmatig en doet ook wel bevallingen. Naar mijn idee kunnen de schoonmaaksters zich beter bezig houden met het schoonmaken (ik heb niks tegen schoonmaaksters he), want er is genoeg om schoon te maken. Dat verloskunde leuker is als schoonmaken, snap ik dan weer wel haha. Eén collega lag al snel te slapen en de andere had zich ook op een bed neergelegd en deed amper tot niks. Wanneer ik haar vroeg iets te doen, kreeg ik het antwoord: ‘ja, doe ik zo’. Dat betekent: ’dat doe ik niet, ik blijf lekker liggen’. Op zich vind ik dit niet heel erg. Dat geeft mij de gelegenheid om lekker mijn eigen gang te gaan. Voor hulp vraag ik de studenten. Uiteindelijk heb ik 7 bevallingen gedaan! Daarnaast heb ik de studenten begeleid met 2 bevallingen. Ze hadden nog niet helemaal in de gaten hoe snel een bevalling kan gaan. Ik gaf meerdere keren aan dat ze klaar moesten staan met handschoenen aan, maar zij dachten dan nog wel even een infuus te kunnen prikken of stonden gewoon met hun rug naar de patiënt, omdat iets anders net iets interessanter was. Voordat hun handschoenen aan hadden, had ik het kind al vast. Ik kon er ook wel om lachen en hun gelukkig ook. Ze hebben hier wel van geleerd, want de andere nacht stonden ze klaar en hebben ze meer bevallingen gedaan. Deze nacht lag er een vrouw die al 12 uur geen progressie had qua ontsluiting. Een indicatie voor een keizersnede. De verloskundige zei ze dat ze de arts niet kon bereiken en we maar tot morgenochtend moesten afwachten, ondertussen ging zij weer liggen. Risico's opnoemen deed niks. De enige oplossing was om het infuus uit te zetten, zodat mevrouw geen weeën meer had en wachten tot de volgende ochtend. Onvoorstelbaar. Wanneer het rustig is gaan de studenten ook slapen. Rustig betekent niet dat er niemand op de afdeling ligt, deze ligt meestal vol. Dit betekent dat er niemand aan het bevallen is. Terwijl ik een aantal infusen opnieuw aan het plaatsen was, omdat deze niet meer werkten,

zag ik een mevrouw persen op haar bed. Ik heb haar meteen meegenomen naar de bevalkamer. Ik had het hoofdje al gezien en wilde dus snel assistentie die zou alles klaar zetten. Na een aantal keer roepen kwam er niemand. Dan toch maar de dichtstbijzijnde student wakker schudden. Nadat het kind geboren was en ik een beetje geïrriteerd reageerde, omdat ze mij zo laat kwamen helpen en onzinnige spullen klaarlegden, zei de verloskundige: ‘Waarom heb je mij niet geroepen? Ik was toch gewoon wakker, dat wist je’. Waarop ik reageerde: 'je had ook kunnen komen als je hoort dat ik roep en je mij hoort zeggen: persen’. Als dat niet genoeg informatie is.. In de ochtend ben ik pas half 10 vertrokken. Het personeel van de ochtend kwam ontzettend laat en wanneer ze er waren, kwam niemand mij overnemen. De verloskundigen van de nacht waren foetsie, waarschijnlijk buiten.. Een bevallende vrouw laat ik niet alleen, dus dan zit er niks anders op dan blijven. Thuis moest ik snel mijn pak wassen, want die was aardig vies geworden. Al met al lag ik laat in bed en was ik ontzettend moe.

Mijn tweede nacht begon weer lekker druk. Vannacht werkte ik weer samen met Hannah en Rose, waar ik de opeen volgende nachten ook mee zou doen. Ik kon meteen een bevalling doen. Deze nacht heb ik zelf niet veel bevallingen gedaan. Er waren nu 4 studenten. Het begeleiden van studenten begin ik steeds leuker te vinden!

Donderdag kon ik bij binnenkomst, meteen een bevalling assisteren. Het kind kwam slap ter wereld, dus ik wilde beginnen met de reanimatie. Helaas lag de reanimatie ballon niet waar die moest liggen en snapten de studenten niet goed wat ik nodig had. Dit gaf veel vertraging, maar ook veel frustratie. Het kindje doet het nu super! Ondertussen waren de verloskundigen bezig met mevrouw. Toen ik terug kwam, zag ik de verloskundige met een lange handschoenen aan en een placenta in haar hand, die niet compleet was. Ik snapte niet wat ze had gedaan. Mevrouw was nog maar 10 minuten geleden bevallen en had niet veel bloedverlies. De baarmoedermond was volgens haar snel gaan sluiten, waardoor ze de placenta met de hand had moeten verwijderen. Ik heb hier nog nooit van gehoord en heb daarom wel 10 keer om uitleg gevraagd. Daarnaast doen we in Nederland deze ingreep op OK onder narcose, hier wordt dit gewoon op de afdeling gedaan, zonder enige pijnstilling. De placenta zag er niet compleet uit, dus was ik bang dat er nog een deel in de baarmoeder zat. Hiervan kan je bloedingen en infecties krijgen. Ik heb erop aangedrongen om de dokter te bellen, voor een echo of natasten (overig placenta weefsel verwijderen). De dokter zou komen, maar ze vroegen mij of ik misschien eerst een echo kon maken. Ik kan met een echo apparaat een ligging bepalen en een hartje vinden, maar niet bepalen of een baarmoeder leeg is.. Dit is dus niet gelukt. De dokter is uiteindelijk niet gekomen. Mevrouw kreeg gelukkig geen koorts en vloeide normaal, ik hoop dat toch alles eruit was. Wanneer je in discussie gaat, wordt het vaak geschoven op: ‘jullie systeem is anders, jullie hebben veel sneller een dokter tot jullie beschikking.’ Dat klopt inderdaad en in veel situaties is dit waarom wij anders kunnen handelen. In deze situatie maakten ze juist meer problemen. Ik blijf dit lastig vinden, je kan hun werkwijze niet als verkeerd bestempelen. Zij hebben het op deze manier geleerd en denken dat dit goed is. Het geeft veel frustratie. Na deze situatie werd ik door de studenten gevraagd om hun inwendig onderzoek te bevestigen. Ik voelde een voet.. Ja, alweer een stuitligging. Na de echo bleek het inderdaad om een stuit te gaan, met de voeten naar beneden. We hebben haar naar het andere ziekenhuis moeten sturen, omdat zij daar betere apparatuur hebben en meer dokters. Ik hoop nog altijd een stuitligging te mogen begeleiden. Tot nu toe had elke stuit de voeten beneden liggen. Snel hierna kwam een vrouw binnen met veel bloedverlies. De verloskundigen voelden iets bij het hoofd en vroegen mij ook om eens te voelen. Ik dacht aan een hand voor het hoofdje. Ik kon bij deze mevrouw geen harttonen vinden, dus wilde een echo doen. Mevrouw had het kindje niet meer gevoeld sinds het bloedverlies. Terwijl we haar naar het echo apparaat wilden brengen, viel ze flauw. De verloskundigen plaatsten meteen een infuus en belden de dokter. Ze dachten dat de placenta aan het loslaten was, want mevrouw verloor nog meer bloed. Ik heb dit nog nooit gezien, maar uit de theorie weet ik dat de buik dan plankhard is en dat blijft. Deze mevrouw had weeën, dus de diagnose leek me onwaarschijnlijk. Toen mevrouw weer een beetje stabiel was, lieten ze haar gewoon op de grond liggen. Wanneer ik zei dat we het kind moesten monitoren, begonnen de verloskundigen te lachen. Dit is de eerste keer dat ik echt boos werd, niet alleen omdat ze zich geen zorgen maakten om het kind (waarvan ik nog steeds geen harttonen had gehoord), maar ook om het feit ze mij uitlachten. Nog eens vroeg ik wat ze aan het doen waren en legde uit dat ik hun taal niet versta, dus geen idee had wat ze hadden overlegd. Ze vond dat de moeder belangrijker was en ze daarom eerst met haar bezig waren. Ondertussen was niemand met de moeder bezig.. Ze waren aan het wachten op lab resultaten. ‘De echo is op maternity, dus daar kunnen we nu niet heen’, zei ze. Ik heb de studenten gevraagd om het apparaat op te halen, want hij is draagbaar. Op de echo zag ik geen hartactie, het kind leefde dus niet meer. Het is lastig om hier verdrietig om te zijn, als er niemand is die dit ook is. Ze zeggen allemaal, ‘ach..’ en daar is het mee gedaan. Mevrouw zelf vertrok geen spier, de dokter kwam ook nu niet. Dit betekende dat we met deze mevrouw naar het andere ziekenhuis moesten. We gingen met een soort schoolbus, hij was nog net niet geel. De verloskundigen vonden mijn benaming hilarisch. Ze zeiden ‘ja, we kunnen maar beter lachen om het feit dat we niks beters hebben..’ De brancard paste niet in het gangpad van de bus, waardoor mevrouw rechtop moest zitten en door ons werd vastgehouden. In het andere ziekenhuis moesten we opzoek naar de afdeling, er was geen opvang, niks.. Het personeel van de afdeling werd boos op ons, omdat ze het zelf al enorm druk hadden. Daarnaast bleek de sterilisator kapot, waardoor ze geen OK-sets meer hadden. Ze snapte niet dat onze dokter niet kwam. Nee, dat snap ik ook niet.. Ze hebben onze patiënt gelukkig wel aangenomen. Mevrouw was niet meer flauwgevallen en leek stabiel. Ik denk daarom ook niet dat het om een loslatende placenta ging. De verloskundige van het andere ziekenhuis heeft mij kunnen bevestigen dat het kindje inderdaad was overleden.. Terug van ons ‘schoolreisje’ stond er een pizza op ons te wachten! Er was een pizza bezorgd voor een student en ze was zo aardig geweest om deze te delen met het personeel. Voor ons (een andere student en ik) hadden ze ook een stukje overgelaten. Dit maakte mijn nacht al een stuk beter.. Uiteindelijk bleek dat één dokter in het andere ziekenhuis aan het werk was en de andere een spoedgeval had gehad.. Ook deze nacht ben ik weer langer gebleven. Er lagen twee vrouwen die bijna zouden bevallen en ik stond bij één vrouw die ging bevallen. Een verloskundige van de ochtenddienst kwam ineens naar mij toe, steekt haar vingers in mevrouw (ja zo ging het echt), zegt:’ ja je hebt gelijk ze is volledig’ en loopt weer weg. Ik heb haar raar zitten aankijken. Volgens de verloskundige van de nacht wilde ze me overnemen, ik moest naar huis. Ik ben natuurlijk niet weggelopen bij een bevallende vrouw. De collega heeft mij nooit overgenomen en ik heb deze bevalling afgemaakt. Uiteindelijk ging ik weer half 10 naar huis.

Vrijdag dacht ik mijn vierde en laatste nacht te hebben. Daar keek ik best wel naar uit! De nachten waren hectisch geweest en thuis had ik alleen geslapen en gegeten. Toen ik binnen kwam kon ik direct een bevalling doen, het zou weer een drukke nacht worden. Ook nu hadden we weer een situatie waarbij we de dokter niet konden bereiken. Het ongeboren kind had een te hoge hartslag, dit kan wijzen op stress. We wilden niet weer een dood kind, daarom moesten we ook deze mevrouw naar het andere ziekenhuis brengen. Nu gewoon met een taxi. Het personeel was weer boos, omdat onze dokter niet bereikbaar was. Vannacht heb ik de studenten leren hechten, ze vinden het erg leuk om van me te leren. Ik hoop dat ze deze manier onthouden en blijven gebruiken. Vannacht waren de infuuslijnen op, hierdoor konden we één patiënt geen medicatie geven. In Nederland zouden we dan alles afbellen. In Afrika wachten ze dan gewoon tot ze weer wat tot hun beschikking hebben. Na een aantal uur stuurden ze een student op pad, om bij andere afdelingen infuuslijnen te halen. De vrouw om wie het ging is uiteindelijk goed bevallen, nadat ze haar weeënopwekkers had gekregen. Na deze nacht zou ik klaar zijn. Rose zou één nacht minder draaien, maar had dit blijkbaar niet geruild. Dit betekende dat Hannah alleen zou zijn. In de afgelopen nachten waren er gemiddeld 8 kinderen per nacht geboren. Dit kan je natuurlijk nooit alleen doen, daarnaast heb je altijd kans op een spoed situatie. Ik bood aan om te werken, wanneer er echt niemand anders kon. Er was nog een kans dat ze iemand zouden vinden tijdens de ochtend meeting. Uiteindelijk kreeg ik ‘s middags een berichtje dat er niemand was die kon werken. Ik heb er dus maar een vijfde nacht achteraan geplakt.

Zaterdag nacht was het ook lekker druk. Hannah heeft wel tien keer gezegd dat ze het zonder mij niet had gered. Ze had alle studenten ook gevraagd om nog een nacht te komen, er was maar één opkomen dagen. Dit was een eerstejaars student, die nog niet snel kon werken. Hannah en ik hebben hier wel lol om gehad. Toen ik hem vroeg om snel handschoenen aan te doen voor een bevalling, keek hij eerst 3 keer om zich heen, moest ik het nog 5 keer zeggen en dan deed hij heel voorzichtig en kalm zijn handschoenen aan. Als eerstejaars heeft hij zijn best gedaan, er werd veel van hem verwacht, wat natuurlijk niet helemaal eerlijk is. Deze nacht hadden we veel vrouwen die zwanger waren van hun eerste kindje. Vaak zijn zij luidruchtig en hebben hulp nodig om de pijn op te vangen. Deze hulp wordt niet door de verloskundigen geboden, er wordt alleen geroepen dat ze stil moeten zijn. Ik vind het lastig om contact te maken, door de taalbarrière. Ze roepen ‘Help me’, maar doen vervolgens niks met mijn advies. Vandaag lukte het me toch! Met veel geduld kreeg ik beide vrouwen aan het puffen. Ik zei tegen Hannah ‘hé, moet je horen, ze zijn stil’. Volgens Hannah hadden ze naar mij geluisterd, omdat ik blank ben. Ghanese vrouwen zijn erg vervelend en dom vond ze. Steeds zei ze, ‘kijk, zie hoe onze mensen zijn..’ Bij ons waren de mensen beter vond ze. Uitleggen dat bij ons veel meer persoonlijke ondersteuning wordt gegeven en dat dit echt helpt was zinloos. Vannacht was weer eens iets op: de handschoenen! We hadden nog 2 barenden liggen en vaak komen er nog vrouwen binnen komen met volledige ontsluiting. We kunnen dus echt niet zonder. De tweede voorraadkast zat op slot en de sleutel hiervan had een leidinggevende. Er werd weinig actie ondernomen om handschoenen te zoeken. Met een student ben ik naar andere afdelingen gegaan, maar die hadden zelf ook niet veel meer. Volgens hen moesten patiënten zelf handschoenen kopen bij het andere ziekenhuis (van hierboven) wat ’s nachts amper te bereiken is door weinig tot geen openbaar vervoer. Gelukkig had Hannah nog een aantal handschoenen bij zich. Hiermee hebben we het gered! Nadat ik een kindje had nagekeken, lag ik het op mijn hand, in foetushouding. Hannah en de student vonden dit fantastisch en namen er allemaal foto's van. Dit wilden ze ook wel leren. Tot aan het einde van de dienst bleef het druk. Wanneer het bijna 8 uur was, kwam er nog een meisje binnen van 17 jaar. Ze was bijna volledig ontsloten. Ik wilde haar bevalling doen. Voor zo’n meisje lijkt me bevallen op zich al heftig genoeg, laat staan dat er dan ook nog zo bruut tegen je gedaan wordt. De bevalling ging voorspoedig. Het werd weer half 10, deze keer lag het aan mezelf, want ze hadden weer bofrot gehaald! Na al die foto’s van paasbrunches thuis, wilde ik ook wel wat lekkers. ’s Avonds zou ik met de vrijwilligers wat gaan drinken. De meiden hadden geregeld dat de baas (en 2 vrienden) ons thuis zouden brengen. Ik zocht natuurlijk de mooiste uit (qua motors he..). Achter op de motor had ik weer eens een grote mond.. Ik vertelde dat ik vroeger eens op een motor had gereden. Wel heb ik eerlijk verteld dat ik toen over de kop ben gegaan, maar dit weerhield hem niet om te vragen of ik wilde rijden. Jaaa!! Na de uitleg over hoe de motor werkte (daar snapte ik weinig van) ging ik rijden. Gelukkig hielp hij mij hier en daar. Super vet, een adrenaline stoot van hier tot Nederland. Want als Mem dit zou zien, had ze een hartaanval gekregen. Zonder helm, op een motor, over de mainstreet racen…! Nee, ik doe het niet weer, beloofd… denk ik. Er zijn hier trouwens maar weinig mensen die een helm dragen in het verkeer. Nu kan je overdag ook niet heel snel rijden door de drukte, maar erg veilig is het niet.

Maandag was het Easter monday, ook wel paasmaandag. Mathilda nam mij mee naar een picknick, dit was in een groot park. Er waren allemaal mensen, veel muziek, eten en gezelligheid. Hartstikke leuk! Mathilda droeg een pruik, dit is hier heel normaal.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.