The adventure begins

Tamalé, 12.03.2018

Doordat kleren net wat sneller vies worden in een gebied vlakbij de Sahara, was het dit weekend hoog tijd om eens wat wasjes te doen. Op z’n Afrikaans zat ik buiten met m’n emmertje te schrobben. Na 3 uur is je was hier wel droog, super handig! Daarna kwam ik erachter dat er nog een banaan in mijn kamer lag en hier waren allemaal kleine mieren op af gekomen. Die mieren zie je hier overal en lopen in een lijn naar het plafond. Ze komen op zoetigheid af en lopen om de warmte omhoog. Gelukkig verkoopt een vrouwtje tegenover ons huis spuitbussen, toch wel handig dat overal mensen staan te verkopen. Gelukkig heb ik ze tot nu toe niet meer in mijn kamer gezien, want ik vind zulk gekriebel vreselijk!
Zondag zou ik mee naar de kerk. Toen ik vroeg hoe laat we zouden vertrekken, kreeg ik een beetje spijt. We zouden om 6:00 uur vertrekken, want de eerste dienst begint om 6:30 uur. Maarja wat je hebt toegezegd, moet je ook nakomen. Toen ik om 6:00 uur klaar zat, was het nog muisstil… Om kwart voor 7 hoorde ik gestommel, het bleek dat ze zich hadden verslapen, we namen de tweede dienst. Ik kreeg een warm ontvangst in de kerk, iedereen gaf me een hand en heette me welkom. De preek kon ik niet helemaal volgen. De dominee praat erg enthousiast (denk aan een typische Amerikaanse president) hij schreeuwt dus meer dan dat hij praat en dit doet hij ook nog eens door een microfoon, wat voor veel bijgeluid zorgt. Daarnaast wordt na elke zin het gezegde vertaald in de lokale taal. De kerkdienst is heel vrolijk, er wordt veel gedanst en gezongen! Heel leuk om mee te maken!

De eerste werkweek!
Maandag begon ik om 8:00 uur met een ochtenddienst. Via Heleen was ik in contact gekomen met Rose, een hele enthousiaste collega. Op het werk werd ik goed ontvangen, maar ik snapte niet veel van wat er allemaal gebeurde. Collega’s praten met elkaar in eigen taal en als ze Engels spreken, praten ze snel, binnensmonds, leggen ergens anders de klemtoon en gebruiken vaak andere woorden. De dienst begint met een meeting bij de dokter, dit is voor alle verlos gerelateerde afdelingen. De dokter kijkt vooral naar zijn telefoonscherm en de werknemer ratelt het geschreven op. Ze ratelt zelfs door wanneer de dokter naar buiten gaat om te bellen en iedereen tegen elkaar begint te praten. Dit is niet negatief bedoelt, maar viel me op. De meetings zijn echter wel zinvol, de dokter kan op deze manier beter aansturen en daarnaast leren veel werknemers hiervan. Mijn eerste dag heb ik vooral meegekeken. Ik vind het indrukwekkend hoe arm het ziekenhuis is, dit is de armoede die je ook op straat ziet, maar op deze manier doet het nog meer met me.

Ik wil een beetje schetsen hoe het er aan toe gaat op de afdeling:
- Zoals ik eerder al vertelde liggen de vrouwen met elkaar op de zaal, wanneer ze moeten persen lopen ze snel naar achteren.

- In de bevalkamer staan de bedden allemaal naast elkaar, je bevalt dus ook letterlijk naast elkaar, er zit misschien net 5 meter tussen.
- Ze moeten twee zeiltjes kopen. Eén zeiltje voor de onderzoeken en de bevalling, deze moeten ze zelf steeds weer meenemen naar achter (deze is best wel vies door vruchtwater en bloed). Het andere zeiltje ligt op hun bed op zaal. Op de bedden ligt niks van beddengoed.
- Ze moeten een zakje kopen waar de placenta in wordt gedaan en een emmertje om in over te geven of hun behoefte in te doen, wanneer ze niet meer zo vlot zijn om buiten een wc te vinden.
- Er wordt weinig geluisterd naar de harttonen van de baby, tijdens de weeën en bevalling. Vandaag werd er een slap kindje geboren. Ze hebben hier geen goede opvangtafel met de juiste middelen. Daarnaast reanimeren ze niet effectief. De verloskundige pakte het kindje bij de voeten vast en hield het onderste boven, vervolgens sloeg ze met haar hand op de voetjes en op de rug van het kindje. Daarna lag ze het kindje weer neer en begon ze te wrijven over de borst. Ik stond naast haar en wist niet wat ik zag. Vervolgens heb ik haar voorzichtig gevraagd of we niet beter een neopuff konden gebruiken (een soort ballon waarmee je lucht geeft, waardoor de longen zich ontplooien). Ze is hiermee begonnen, maar het kind bleef erg slap. Ze wilde starten met reanimeren. Ik heb de borstcompressies gedaan en zei steeds wanneer ze moest beademen. Er lag geen stethoscoop, waardoor ik niet kon luisteren naar de hartslag van de baby. Ik weet dus ook niet of de hartslag wel zo laag was, dat we borstcompressies moesten geven. Uiteindelijk ademende het kindje zelfstandig en konden we het naar de neonatologie brengen. Volgens haar hadden ze geen reanimatie protocol. Volgens Heleen moet dit er wel zijn en hebben ze zelfs een cursus gehad. Helaas zijn er veel nieuwe collega’s op de afdeling en wordt er weer op deze manier gereanimeerd. Gelukkig staat deze verloskundige wel open om te leren.
- Voor het hechten is geen lamp en al schijnt de zon hier fel, het is tijdens het hechten toch wel heel handig als je een spot hebt. Er wordt dus veel bijgeschenen met de telefoon. Hier ben ik een collega mee gaan assisteren. De huid had ze al gehecht, maar de vaginawand niet. Ik vroeg haar welke volgorde van hechten zij aanhoudt, omdat ik altijd gewend ben om van binnen naar buiten te werken. Volgens haar was de binnenkant al dicht, toen ze wilde stoppen heb ik een andere verloskundige, die langs liep, aan de mouw getrokken om mee te kijken. Er zat inderdaad nog een wond in de vagina, de andere verloskundige heeft het overgenomen.
- Voor en na elke dienst worden de zeiltjes, zakjes en Cytotec (medicatie) geteld en de balans qua geld opgemaakt. Cytotec is hier een echte business, hier wordt goed aan verdiend. Dit wordt gegeven om bloedverlies na de baring te beperken, maar er wordt ook net als bij ons Syntocinon d.m.v. een prik in het been gegeven. De verloskundige legde me uit, dat door deze medicatie de moedersterfte flink is gedaald. Vrouwen hebben geen kraamzorg o.i.d. en zullen niet snel terugkomen naar het ziekenhuis bij veelvuldig bloedverlies.

Dag 2 deed ik een avonddienst, zodat ik weer kon samenwerken met Rose. De avonddienst is van 14:00 tot 20:00 uur. Ik kwam erachter dat ze wel een soort van overdracht hebben, er wordt snel langs de bedden gelopen en kort wat opgelezen. In deze dienst heb ik mijn eerste Afrikaanse bevalling gedaan! Het bevallen gaat natuurlijk overal hetzelfde. Na de bevalling wordt er meteen afgenaveld, het kind wordt naar de tafel gebracht om nagekeken te worden en daarna wordt het in doeken gewikkeld. Ondertussen gaan ze (nadat de placenta er is) met hun hand, via de vagina in de baarmoeder om stolsels te verwijderen. Daarna moet er ook nog een gaas doorheen worden gehaald. Dit doet echt enorm veel pijn, zonder deze handeling zou het bloed er ook uit komen. Gelukkig krijgen ze antibiotica na de bevalling, want ik wil niet weten hoeveel vrouwen anders een infectie hadden gehad. Dit heb ik overgelaten aan de verloskundige, ik snapte natuurlijk in eerste instantie niet wat ze wilde dat ik deed.. Mevrouw wordt hierna gehecht, snel wat schoongemaakt, we vragen of ze duizelig is en als ze zich goed voelt kan ze meteen weer naar de zaal. Zo, snel nog even de troep opruimen, gegevens invullen en weer naar de computer, youtube kijken. Er wordt niet echt omgekeken naar de vrouw en aardig wordt er al helemaal niet tegen ze gedaan. Het is lastig om contact te maken met de mensen, niet alleen voor mij, maar ook voor het personeel. Er zijn veel verschillende talen in Ghana, waardoor er vaak een taalbarrière is. Engels spreken de mensen vaak niet. Voor mij is dit helemaal lastig, gelukkig vertalen collega’s en studenten meestal. Na mijn eerste bevalling zeiden mijn collega’s meteen, ‘Wauw, Daniëlle je hebt je eerste Afrikaanse bevalling gedaan, daar moet je een foto van maken’. Hierbij de foto van mijn eerste Afrikaanse jongetje.

Dag 3: avonddienst.
Ik merk dat ik steeds meer mijn plekje vind in het team. Ik kan nog lang niet alles verstaan wat ze tegen elkaar zeggen, maar voel me wel erg welkom en goed op de afdeling. Iedereen is heel enthousiast en wil een praatje met me maken. Ik krijg steeds meer door hoe het

hier werkt. Ik probeer nu steeds naar de patiënt te gaan die binnenkomt, zodat ik deze kan opvolgen. Ik vul de partogrammen in (hier vul je de ontsluiting, harttonen van de baby en weeën per 10 min in) en probeer frequent harttonen te luisteren. Daarnaast ga ik bij patiënten zitten om ze bij te staan. Dit vinden de collega’s wel grappig, want je zal hun nooit zien zitten naast een patiënt om hen te helpen met het opvangen van de weeën. Ook luisteren ze ongeveer om de 4 uur harttonen, terwijl dit eigenlijk om het halfuur moet. Ook vandaag heb ik weer een mooie bevalling kunnen doen! Een gezond jongentje kwam ter wereld.

Dag 4: ochtenddienst.
Ik bepaal zelf wanneer ik ga werken, vaak kijk ik welke collega's ook moeten werken. Het verschilt per dag hoeveel verloskundigen er rondlopen. De ene dienst lopen er 3 en de andere 6. Vandaag was het rustig, dus besloot ik om te gaan schoonmaken. Collega’s stuurden direct studenten om mij te helpen. Het is enorm vies, ik wist niet waar ik moest beginnen. Het laatste uur kwam er een toch nog een mevrouw binnen, ze bleek 10 cm ontsluiting te hebben. De vliezen waren nog niet gebroken, deze wilde ik breken. Van de

verloskundige, die mij assisteerde, kreeg ik een naald (die we gebruiken voor inspuitingen). Challange accepted! Voor de eerste keer heb ik vliezen gebroken met een naald. Tijdens het persen luisterde ik met de doptone (naar harttonen), ik zie dat hier niet veel verloskundigen doen. De harttonen van het kind waren te laag, maar gelukkig verliep de geboorte snel. Het kind kwam slap ter wereld. Na wat stimulatie herstelde hij snel.

Mijn laatste dag was heel rustig. Er kwamen alleen 3 mensen binnen die thuis waren bevallen. De navelstreng was afgebonden met een touwtje of helemaal niet. De vrouwen bevallen thuis, doordat ze geen tijd meer hebben om naar het ziekenhuis te gaan. Een collega vertelde dat het ook regelmatig gebeurt dat vrouwen in een auto of tuktuk bevallen. Ze moeten natuurlijk eerst vervoer regelen. Indien het je 6e kind is, heb je een grote kans dat je te laat aankomt.

Zaterdag ben ik gaan afkoelen in het zwembad met de andere vrijwilligers. ’s Avonds heb ik de kinderen een kleurboek gegeven en kleurtjes, dit had ik van thuis meegenomen. Daarnaast heb ik kleren gegeven die ik zelf niet meer draag. Het was enorm leuk om te zien hoe enthousiast Mathilda en Gloria aan het passen waren, het stond ze prachtig.


Zondag ging ik naar een naamgevingsfeest. Hier geven ze niet meteen een naam na de geboorte, maar er wordt een apart feest voor georganiseerd, ongeveer een week later. Wel krijgen meisjes meteen na de geboorte oorbellen. Vorige week heeft de dokter, die Huzeifa en Heleen veel heeft geholpen, een dochter gekregen: Fatima. Ik vind het geweldig om dit soort dingen te mogen bijwonen. Ook hier werd ik weer warm ontvangen. De vrouw van de dokter wilde met mij op de foto. Ze zag er prachtig uit, net als haar kindje. De baby's worden kaalgeschoren en krijgen een muts op. Op een gegeven moment voelde ik me net een BNN’er, zoveel foto’s werden er van ons gemaakt haha. Haar andere zoontje zat de hele ochtend tegen me aan en wilde graag mee naar Nederland, zodat ik een computer voor hem kon kopen hahaha. Hij heeft me van top tot teen bekeken, zo interessant die blanke huid, maar mijn blauwe ogen vond hij nog het bijzonderst.

Het was een speciale week voor de kerk, eens in de maand wordt dit georganiseerd om het geloof een boost te geven. Vrijdagavond ging ik mee, maar deze dienst beviel mij niet zo. Tijdens de dienst werd slechte energie bij mensen weggejaagd, door een hand op hun voorhoofd te leggen en dingen te roepen zoals: ‘go out’. Daarna werden ze weggedrukt, tolden ze rond en vielen ze op de grond. Na de dienst heb ik met de dominee gesproken. Ik vroeg hem natuurlijk uitleg over dit tafereel. Volgens hem kan hij slechte energie voelen en dit wegjagen. Verder wil ik niks verkeerd zeggen over de kerk, ze doen goed werk. Door de kerk hebben mensen meer houvast en zorgen voor elkaar. Iedereen betaald 10% van zijn inkomen en er is een collecte, dit gaat in een pot en als iemand ziek wordt, wordt deze geholpen. De dominee liet mij foto's zien van arme dorpen rondom Tamalé, hij vertelt hen over god, geeft ze kleren en leidt mensen op. De foto's waren aangrijpend: het vieze water dat mensen drinken, de hutten waar ze in wonen en verder niet zoveel, want ze hebben gewoon niks. Helaas liet hij ook weer zien dat hij slechte energie wegjaagt en mensen geneest. Bijvoorbeeld liet hij een blinde weer zien, een kreupele lopen en een vrouw beviel van haar kind, na 3 jaar zwanger te zijn. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.. Deze man is redelijk trots op zichzelf, maar dit merk ik bij meer Ghanezen. De man vertelde dat hij wel meer wil doen, maar hier geen financiering voor heeft. De inkomens zijn laag. Het inkomen voor een gemiddelde baan is 300 cedi per maand, voor een verloskundige 800. Wil je echt goed verdienen, dan moet je dokter worden of vastgoedhouder. Cedi kan je omrekenen naar euro door het te delen door 5,4.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.