Update at night

Tamalé, 24.04.2018

Het aftellen kan beginnen, vanaf nu zit ik hier nog 2 weken. Ik doe eigenlijk al mijn nachten met Hannah, een leuke jonge verloskundige. Dit weekend werk ik, zodat we nog één keer samen nachten konden doen. Ik heb mijn laptop maar mee naar het werk genomen, zodat ik mijn blog kan schrijven. Ook heb ik mijn camera meegenomen, dit resulteerde in een fotoshoot van Hannah. Het is leuk om te zien dat ze zich totaal niet schamen om te gaan poseren voor een foto. Daarnaast is het ook heel normaal om veel foto’s van jezelf op je telefoon te hebben en je collega’s daar doorheen te laten scrollen.

Dinsdag had ik een avonddienst. Dagdiensten zijn in vergelijking met de nachten erg rustig. In mijn dienst was het weer raak, ik had een discussie met een verloskundige… Deze keer zocht ik het echt niet op (echt niet). Ze was het er niet mee eens dat ik weeënopwekkers wilde geven en zei dat ik het nooit eens was met iemand.. Volgens haar zijn getinte mensen anders dan blanken (ja, ons bloed en lichaam zou verschillend werken) en daarnaast is dit Ghana. Ja, joh, houdt de ongelijkheid lekker in stand.. Vanavond lukte het eindelijk om de directeur te spreken. Deze man heeft in Turkije gestudeerd en in Engeland gewoond. Zonder dat ik hem ook maar iets vertelde, begon hij alle problemen die ik ervaar op te noemen. Ze komen te laat, ze monitoren het kind niet, ze doen de baby reanimatie verkeerd, ze knippen teveel en schreeuwen tegen de vrouwen.. Wauw, deze man kan mijn gedachten lezen.. Ze worden wel getraind, maar blijven uiteindelijk hun eigen ding doen. Er zijn maar een aantal die het geleerde in de praktijk brengen. Erg jammer.. Aan de andere kant denk ik dat er wel meer aan te doen is. Kijk maar naar Yendi, waar ik vorige week ben geweest. Hier zit de arts er bovenop en volgt het personeel wel de protocollen. Ik ben van mening dat dit ook in Tamalé mogelijk is!

Woensdag deed ik een ochtenddienst. Tijdens een bevalling kon ik het kind amper monitoren (zoals altijd), mijn handschoenen zijn vies en mijn collega’s vinden het niet zo belangrijk om me hierbij te helpen. Na één keer luisteren bergen ze het apparaatje weer op. Bij vrouwen die vaker zijn bevallen laat ik het maar zitten, bij hun gaat het toch heel snel. Bij een eerste kind vind ik het wel belangrijk om de conditie in de gaten te houden, vaak duurt de baring veel langer. Als collega’s niet kijken doe ik het zelf, doormiddel van een gaasje raak ik de doppler niet met mijn handschoenen aan. Dit kind werd slap geboren. Ik heb het kind gestimuleerd en wanneer het naar mijn idee te weinig reageerde, snel afgenaveld. De collega nam het kind mee naar de reanimatietafel, ik moest van haar bij mevrouw blijven. Gelukkig hield ze het kind niet onderste boven, wel was ze wild aan het wrijven. Het was volgens haar niet nodig om de reanimatie ballon te pakken. Ik wilde niet in een discussie belanden, dus liet ik haar maar doen. Ik zag het kind al ademen en had het zacht gehoord. De verloskundige vond echter dat het kind niet genoeg huilde, daarom begon ze borstcompressies te geven en zei steeds na 3x, ‘breath’. Ik

moest in mezelf stiekem wel lachen, wat heeft het nou voor zin om tegen een kind ‘breath’ te roepen. Normaal geef je een inflatie(lucht) doormiddel van de ballon. De methode: 3x compressies geven en 1x inflatie, deed ze goed. Dit was echter niet nodig, het kind deed het daar te goed voor. Ja, de cursus hadden ze zo te zien wel gehad, toepassen in de praktijk is nog lastig.

Donderdag heb ik vrij genomen. Eigenlijk zou ik een ochtenddienst doen, maar zaterdag zou ik ook in de nacht gaan. Een beetje vrij op z’n tijd is niet verkeerd. Daarnaast had ik niet zoveel zin in weer zo’n energie vretende dienst, want dat zijn die dagdiensten wel. Ik appte Hannah dat ik niet zou komen en dat dit deels kwam door de discussies. Zij stuurde me heel lief terug dat ik mij niks van hen moest aantrekken. Ze kwamen allemaal van verschillende scholen en ze houden niet van leren. Ze houden zich altijd vast aan de oude theorie. Zij was wel blij met alle hulp die ik ze gaf, heel lief van der.
’s Middags wilde ik met Huzeifa gaan zwemmen. Voor de eerste keer rende ze niet meteen met me mee. Volgens mij wist ze niet wat ik met zwemmen bedoelde. De andere kinderen hebben vakantie, zij konden dus ook mooi mee. Ze hebben geen zwemkleding, dus dan maar in normale kleren. Toen Huzeifa eindelijk door had wat we gingen doen, liep ze trots voorop ‘we are going to swim!’ De kinderen vonden het fantastisch. Ghanezen kunnen niet zwemmen, dus ze bleven in het ondiepe. Happy wilde wel met mij mee naar het diepe, al vond ze het doodeng hahaha. Aan het eind hebben we patat besteld, Huzeifa is hier gek op en had natuurlijk bij binnenkomst al gezien dat dit hier verkocht werd. Hun dag kon niet meer stuk! ’s Avonds had ik een afscheid etentje van vrijwilligers die weg gingen. We gingen naar een restaurant wat gerund wordt door een schot. Ja, hij drinkt veel whiskey haha. Omdat het de laatste dag was van de twee meiden, moesten we natuurlijk een tequilla shotten hahaha. Onze foto hangt nu boven de bar!
Vrijdag heb ik nog wat dingen geregeld voor Huzeifa haar visum. Toen we voor pasfoto’s op pad gingen, dacht Huzeifa dat we weer gingen zwemmen. Ze begreep niet dat we dit nu niet gingen doen. De pop en bal lagen al klaar. Gelukkig was ze niet teleurgesteld toen ze erachter kwam dat we pasfoto’s gingen maken. Ze liet ze vol trots zien.

Zaterdag wilde ik nog even slapen voor ik de nacht in ging. Na een hele dag zonder stroom, werkte het weer in de avond. Zonder airco kan je hier overdag echt niet slapen (’s nachts ook niet trouwens). De nacht begon met een tweeling! De mevrouw kwam met volledige ontsluiting binnen, ze kon dus al vlot beginnen met persen. Na de geboorte van het eerste kindje vond ik haar baarmoeder wel erg groot blijven. Oeps daar kwam er nog één! De twee kindjes zijn goed geboren, beide in hoofdligging. Voor mevrouw begon met persen had ik nog snel haar bevalboekje door gebladerd, achteraf bleek dat er alleen ‘twin’ stond bij een echo van 10 weken. Nadien is er ook nooit weer een echo gedaan. Volgende keer zal ik dus ook beter de echo’s bekijken, het handschrift is vaak slecht te lezen. De tweede lastige casus was een vrouw die niet te coachen was, vooral ook door een

taalbarrière. Tijdens het persen schoof ze al alle kanten op van het bed, waardoor ik het hoofd niet gecontroleerd kon laten komen. Shit, nu was ze dus ook nog gescheurd… Je raadt het vast wel, het hechten was een nog grotere uitdaging. Met heel veel geduld is het uiteindelijk geslaagd. De verloskundigen hadden al 10 keer gezegd dat ik moest stoppen, maar ik laat haar echt niet gaan met zo’n wond. Tijdens hechten zitten we op twee gestapelde stoelen, omdat het bed niet omhoog of naar beneden kan. Na het hechten had ik weer last van mijn rug. Na deze casus kwam er een mevrouw binnen van een ander ziekenhuis. De navelstreng was uitgezakt en het kindje was al overleden. Het andere ziekenhuis had niet goed gehandeld, volgens de verloskundigen. Wij hebben de baring opgewekt. Nu de dokter aanwezig was, kon hij meteen ook een andere mevrouw beoordelen. Mevrouw ging voor de 6e keer baren en de ontsluiting vorderde niet. Voor een 6e kind is dit abnormaal. Mijn voorstel was om weeënopwekkers te geven. De arts wilde dit niet, de kans dat de baarmoeder hierdoor zou gaan scheuren is veel te groot. In Nederland zien we niet vaak dat een mevrouw voor de 6e keer gaat baren, wij monitoren het kind continu en daarnaast kunnen wij enorm snel een spoed keizersnede doen. Super fijn dat deze arts mij netjes uitlegt waarom dit hier geen goed plan is. Hier leer ik van. De manier van werken komt zeker niet altijd door kennis te kort, maar ook door een verschil van systeem. Mijn laatste bevalling van de nacht was super leuk! Het was makkelijk om met deze mevrouw te communiceren. Dit was de eerste die meteen haar kind omarmde toen ik haar op de borst legde. De navelstreng leek kort, toen ik voorzichtig voelde of er nog navelstreng in de baarmoeder zat, had ik de placenta al vast, een mooie natuurlijke bevalling. Achteraf vroeg ze mij om een naam te verzinnen. Dit is Alida geworden, mijn moeders tweede naam.

In Ghana hebben mensen meerdere namen. Ze hebben de namen op hun paspoort, maar daarnaast worden ze ook vernoemd naar familie en de dag waarop ze geboren zijn. Deze namen komen niet op hun paspoort, dit is een lokale naam. Hieronder de namen per dag voor een jongen en een meisje. Mijn naam is: yaa

Jongen Meisje
Maandag: Kwadwo Adusoa
Dinsdag: Kwabena Abenaa
Woensdag: Kurak Akua
Donderdag: Yaw Yaa
Vrijdag: Kofi Afia
Zaterdag: Karune Ama
Zondag: Akwasi Akosua

Maandag
Vannacht hadden we een mevrouw met een zwangerschapsvergiftiging of pre-eclampsie. Haar bloeddruk was 160/100 mmHg. Ook hier komt dit regelmatig voor. In de zwangerschap worden vrouwen niet regelmatig gezien, wat erin

resulteert dat mensen hier binnen komen om te bevallen met een torenhoge bloeddruk. Wanneer je geen behandeling start, kan je gaan stuipen. Daarom wordt hier ook veel eerder en meer magnesiumsulfaat gegeven: medicatie die je spieren verzwakt, ter preventie van een aanval. Mevrouw haar ontsluiting ging vlot. Toen ze persdrang had waren haar vliezen nog intact. Ik heb ze niet gebroken, waardoor het kindje met de helm op geboren werd. Helaas kon er niemand zo snel een foto maken, zelf had ik het kind nog vast. Dit is weer een ervaring die ik nooit zal vergeten. Meteen na deze bevalling wilde ik een andere vrouw onderzoeken, wanneer ik even achter me keek, zag ik tussen de benen van een andere vrouw een hoofd komen. Deze vrouw was zelf naar de bevalkamer gelopen en was gaan liggen. Eerst deze bevalling maar doen! Dagbani is de taal die in Tamalé gesproken wordt, ik leer steeds meer woorden. ‘Noma’ betekent bijvoorbeeld persen. Mijn collega’s moeten altijd lachen als ik Dagbani probeer te spreken, maar mevrouw verstond het wel! Er werd een baby geboren van maar liefst 4 kg! Best wel groot voor hier, maar zonder scheuren! De grootte van het kindje zegt dus niks over het wel of niet scheuren, dat blijkt maar weer. Helaas had het kindje een moeilijke start, maar door even met de ballon te helpen, was het kind niet meer te stoppen. Helaas had mevrouw ruim bloedverlies, doordat er niemand assisteerde (studenten zijn weer naar school), zag ik dit pas nadat ik klaar was met het kindje. Wanneer ik om hulp vroeg, modderde het maar wat aan. Gelukkig was het bloedden met wat medicatie redelijk snel stabiel. Mevrouw haar ijzer gehalte is nog gecontroleerd. Veel vrouwen hebben hier bloedarmoede, dit komt door de slechte voeding. Vrouwen kunnen dus ook niet zoveel bloed missen. Na een aantal uur bracht ik mevrouw naar zaal, het bloeden was stabiel. In het Dagbani vroeg ik of mevrouw duizelig was: ‘any dizabra?’. Ze was nog niet eens van haar bed en daar viel ze al flauw.. niet zo handig dus. Jullie zullen wel denken, die Daniëlle heeft het vast verkeerd gezegd… Ik ben ervan overtuigd dat ze me snapte haha. Wanneer een vrouw flauwvalt zit er wel redelijk actie in de verloskundigen. Ze geven mevrouw snel vocht, nemen parameters en zorgen dat familie Milo klaarmaakt. Milo is een soort chocoladedrank van Nestlé. Het is poeder wat je aanmengt met water. Die poeder zelf vind ik al super lekker, je moet toch wat zonder fatsoenlijke chocolade repen. Nestle zegt dat er veel voedingsstoffen in zitten en dat je er energie van krijgt (niet gek met zoveel suiker). Hier geloven ze er heilig in. Thee klaarmaken i.p.v. Milo is uit den boze. Mevrouw was stabiel, dat betekent: blijf nog maar even op de grond liggen, ook wanneer het bed ernaast staat..

Dinsdag
Vannacht had ik wat meer tijd voor mijn blog. Aan het begin van de nacht kwam er een mevrouw binnen, waarvan ik dacht dat ze volledige ontsluiting moest hebben. Ik zag namelijk de vliezen naar buiten puilen. Het leek alsof er dikke meconium in de vliezen zat, zoveel dat ik dacht aan een stuitligging. Toen ik voelde of het kind misschien in stuit lag, braken de vliezen. Gelukkig zat de stuit goed ingedaald. Bij een stuitligging heb je meer kans op een navelstreng uitzakking. Ik had verwacht dat ze wel snel zou bevallen, maar de ontsluiting vorderde niet. Abnormaal, want deze mevrouw ging voor de 6e keer baren. De kont drukt niet goed op de baarmoedermond en de baarmoedermond was dik.. We wachten het nu nog even af, maar ik ben bang dat dit weleens een keizersnede kan worden. Uiteindelijk hebben we in de ochtend de dokter gebeld. Hij vroeg, na het uitvoerig lezen van haar gegevens, of het kind nog wel leefde. Ja duh, anders hadden we dat wel gezegd. Hij vroeg het nogmaals, mijn collega moest een beetje lachen, ‘ja we zeggen toch dat de harttonen goed zijn’. De dokter had dit gevraagd, omdat mevrouw 44 weken was. 44 WEKEN!! De meeste vrouwen in Nederland zijn al klaar met de zwangerschap bij 38 weken, moet je nagaan dat je nog 4 weken extra rondloopt met zo’n toeter. Mevrouw is klaargemaakt voor een keizersnede. Meestal wordt er niet gekeken naar het aantal weken zwangerschap. Dit moet je ook zelf uitrekenen aan de hand van een echo of controles. Door de drukte schiet dit er vaak bij in, ook bij mij. Eigenlijk baal ik hiervan, want dit is toch wel heel erg belangrijk. Er worden hier veel prematuren geboren, waarvan wij het niet weten. Ik schreef bijvoorbeeld de gegevens van een kindje in het bevalboek, dit kindje bleek 33 weken te zijn en woog 2,5 kg. Hij deed het gelukkig heel goed. Wanneer een kind het goed doet, wordt hij ook niet naar de neonatologie gebracht. Een collega van maternity kwam even bij ons buurten. Zij wilde graag een witte man trouwen vertelde ze mijn collega’s. ‘Daniëlle heeft nog een broer’, hoorde ik mijn collega zeggen. Ik kreeg een stuk of 10 foto’s doorgestuurd, die moest ik maar even naar Christiaan doorsturen. Vannacht hadden we weer een bevalling op de grond. Mevrouw was zelf naar de bevalkamer gelopen, dit had niemand gezien. Ineens hoorde ik een splash. Gelukkig zat mevrouw gehurkt, maar het kind had ze niet opgevangen. Toen ik zei dat het kind vast veel hoofdpijn zou hebben, moesten mijn collega’s lachen. Ik bedoelde dit serieus, je zal maar met je hoofd hier op die grond klappen.. Vrouwen bevallen hier redelijk snel, vaak wordt mevrouw pas met hoge persdrang naar de bevalkamer gebracht, daarnaast zijn de kinderen klein. Wanneer een mevrouw dus niet zo snel bevalt, persen ze niet hard genoeg volgens de verloskundigen. Ook nu keken ze weer even om het hoekje en schreeuwden: ‘ze perst niet!’. Waarop ik altijd antwoord: ‘nee, ze heeft nu geen wee, maar ze doet het ontzettend goed’. Vervolgens vertellen ze mevrouw heel onaardig dat ze moet persen. Ik heb nu nog één nachtje voor de boeg en dan lekker weer een paar dagen vrij! Ik zit nu op 81 bevallingen, mijn doel is om de 100 te halen..

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.