Deliveries all over the world

Dinsdag begon ik vol energie weer aan nachtdiensten! Het weekend weg heeft me goed gedaan. We begonnen de nacht met een situatie waarbij het kindje slechte harttonen had. Op maternity staat een CTG apparaat, hiermee kan je een hartfilmpje maken van de ongeboren baby. Het CTG was niet goed, waarvoor we de dokter hebben gebeld. Van hem moesten we vocht geven via een infuus en nog een halfuur wachten. Ik besloot mevrouw nog eens te onderzoeken, soms reageren kinderen op een snel verloop. Helaas was er geen verandering. Een halfuur later wilden we bijna de dokter bellen, toen mevrouw begon te persen. Ze had 8 cm ontsluiting. De verloskundige vroeg mij: wat zullen we doen, haar terug brengen naar de verloskamer of hier laten…? Ik was bang dat de harttonen van het kind slechter zouden worden en wilde dit graag via het CTG in de gaten houden, ik was weer helemaal aan dat ding gehecht hahaha. Na een paar minuten begon mevrouw weer te persen en zag ik een hoofd komen. Snel handschoenen aan en aanpakken. Gelukkig waren we niet terug naar de afdeling gegaan, dan was het kind buiten geboren. Hierbij mijn eerste bevalling op maternity! Daarnaast was het de nacht van de tweelingen. Op een gegeven moment hadden we wel 3 vrouwen met een tweeling liggen! Natuurlijk wilde ik de bevallingen graag doen, want er lagen een aantal van de kindjes in stuit en ik had nog nooit een stuitbevalling gedaan. Bij de eerste mevrouw die beviel, lag het eerste kindje in stuit en de tweede in hoofdligging. Normaal willen we het eerste kind altijd in hoofdligging hebben, maar deze mevrouw was al vaker bevallen, dus vonden ze het geen probleem dat er eerst een stuit kwam. Ik vroeg de verloskundige bij mij te blijven, want ik had dit nog nooit gedaan. Na een aantal keer vragen bleef ze erbij staan. Allebei kindjes werden goed geboren! Ik weet niet of ze eeneiige zijn. Ze deelden een placenta en hadden apart een vruchtzak. De tweede tweeling lag niet gunstig, de onderste lag dwars. Zij is klaargemaakt voor een keizersnede. Dan de laatste tweeling. We dachten dat de eerste in hoofd lag en de tweede in stuit. Maar toen ik met mevrouw aan het persen was, voelde ik al snel dat er geen hoofd kwam, maar een stuit! De verloskundigen vonden het nu niet meer nodig om mij te assisteren en waren op zaal. Gelukkig was er wel een student die mij kon assisteren. Wanneer ik naar de tweede voelde, voelde ik geen stuit of hoofd, maar voeten. Deze nacht had ik mijn eerste stuit gedaan, ik had dus nog nooit gezien dat de voeten eerst kwamen. Ook hierbij vond te verloskundige het niet nodig om mij te helpen. Het ging allemaal goed, door gewoon te doen leer je veel. Gelukkig zijn de kindjes hier ook niet zo groot. Tussen alle bevallingen door heb ik steeds geknuffeld met mijn nieuwe vriendinnetje. We observeerden haar moeder, omdat ze ruim bleef vloeien. Een baby die net uit de buik komt en dus gewend is om 24/7 bij der mama te zijn, hoort naar mijn idee niet alleen te zijn. Ik vond het natuurlijk ook totaal niet erg om haar bij me te hebben.

Zoals je in de titel al kan lezen, worden er overal in de wereld baby’s geboren. Zo ook in Den Helder! De zus van Kevin is bevallen van een prachtig jongetje, die ik nu alleen van een foto kan bewonderen.. Dat het een Nederlandse baby is, was wel te zien. Ik liet een foto zien aan de verloskundigen en die zeiden meteen: ‘look that cheeks!’. Ze bedoelde dat het kindje lekker dikke wangetjes had. Deze nacht wilde ik eerder naar huis gaan. De dokter was weer in de stad, degene waar ik eerder ben geweest. Eigenlijk zou ik een nacht eerder al vroeg naar huis, maar toen was het erg druk en die tweelingen wilde ik ook niet missen natuurlijk. Deze nacht begon alweer met een kindje die slechte harttonen had. Gelukkig was mevrouw al aan het persen en met wat hulp van de verloskundige (deze assisteerde mij door op de buik te drukken) werd het kind vlot en snel geboren! Daarna kwam een mevrouw binnen met een uitgezakte navelstreng. Het kindje was al overleden voor dit gebeurde, de echte doodsoorzaak weet ik niet. Het kindje was 25 weken en 4 dagen oud. We hebben mevrouw ingeleid. Ik deed ondertussen andere bevallingen en dacht dat de verloskundige zich wel met haar zou bezig houden. Ineens hoor ik mevrouw roepen, het hoofdje lag al tussen haar benen. Ik heb het lichaampje heel voorzichtig ontwikkeld. Apart om te zien, het meisje was al helemaal volmaakt. Het kindje werd in een doek gewikkeld en de ouders nemen haar mee naar huis om te begraven, net als de placenta. De placenta was enorm klein. Mevrouw wordt gewoon op de zaal gelegd, waar allemaal pasgeboren baby’s liggen. Gelukkig hoeven ze daarna niet naar de maternity afdeling, maar krijgen ze op verloskamers de instructies voor thuis. Vannacht was het de nacht van de doodgeboortes. Er kwam namelijk nog een mevrouw binnen met een overleden kindje in haar buik. Dit was een dag eerder al vastgesteld door de dokter. Deze mevrouw was 31 weken zwanger geweest. De bevalling ging vlot. Nadat het hoofd er was, voelde ik dat er redelijk wat druk stond en ik verwachte een vloedgolf van vruchtwater, met opzet ging ik dus al aan de kant staan. Mijn pak is namelijk redelijk vaak vies (zegmaar altijd). Wanneer ik de schouders ontwikkelde, vloog het kind eruit. Gelukkig had ik het kindje goed vast. Zelf zat ik helemaal onder het vruchtwater, vooral mijn armen hoofd en ja, volgens mij kwam er ook wat in mijn mond. Het klinkt misschien respectloos, maar vruchtwater van een overleden kindje is echt vies… Ik zei tegen de verloskundigen dat ik wel een douche kon gebruiken. Zij vonden dat ik die meteen moest nemen en namen alles van me over. Eigenlijk wilde ik niet weggaan, maar de verloskundigen vonden dat ik wel moest gaan. Ik ben mij snel gaan afspoelen. Het is lastig om deze mensen te steunen, ik probeer met handen en voeten te vertellen hoe verdrietig ik het voor ze vind, maar ze verstonden me niet. Zoals ik al eerder zei, voelen de verloskundigen hier niet zoveel bij of ze laten dit niet zien, ze worden er in ieder geval niet even stil van net als ik. Ze zullen me wel een softie vinden haha. Vannacht lukte het om eerder weg te gaan! In de middag ben ik naar de dokter geweest.

Mijn laatste nacht alweer. Dit keer besloot ik er 3 te doen, omdat ik maandag naar Yendi wil en de groep waarmee ik werkte ook hun laatste nacht had. Even wat rusten vond ik ook geen gek idee. Wanneer ik binnen kwam werd ik meteen al gevraagd of ik wat kon: ‘repairen’ oftewel repareren. Er was een knip open geknapt. Mevrouw was zaterdag bevallen, dinsdag was het open geknapt en nu was het donderdag. Natuurlijk heb ik veel verdoving gebruikt en de wond weer netjes gehecht. Ik hoop dat de hechtingen nu goed blijven zitten en de wond nog heelt. Dit is dus één van de redenen waarom ze in Ghana extra zuinig moeten zijn met het zetten van een knip en waarom ik er dus niet tegen kan als ze het zonder reden wel doen. Deze nacht waren er geen studenten. De bevallingen deed ik zonder assistentie, nadat de placenta was geboren en het bloedverlies stabiel was, pakte ik het kindje. Deze keek ik na en oh, zie ik die andere mevrouw nou persen? Snel handschoenen verwisselen en het volgende kind aanpakken. Mijn geheugen wordt getraind, doordat ik handschoenen aan heb kan ik niks opschrijven. We moeten zuinig zijn met handschoenen, want deze waren vannacht alweer op. Gelukkig kwam er een verloskundige die alle gegevens vroeg van mijn vorige bevalling. Daar stond ik dan, een hoofd geboren laten worden en ondertussen alle gegevens van de vorige baby op ratelen.. Even wachten kon natuurlijk niet. Vannacht hadden we ook weer een mevrouw met ruim bloedverlies. Haar kleine lag bij haar, maar ik was enorm bang dat die van het bed zou vallen, want moeder sliep. Het was een rustige nacht, ik denk dat ik wel een paar uur met de baby heb gezeten en rondgelopen. Als er iemand ging bevallen lag ik hem snel neer en daarna pakte ik hem weer. Aan het einde van de nacht was ik wel toe aan Bofrot!!! Ik zou in de ochtend langs het immigration office gaan, om mijn visum te verlengen. In Nederland krijg je een visum voor 90 dagen, maar in Ghana maken ze hier 60 van. Een collega zou me laten zien waar het was, toen we buiten de afdeling stonden, hoorden we geschreeuw bij een taxi. Er bleek iemand te bevallen in de taxi. Mijn collega riep snel de collega’s van de afdeling en ik liep naar de taxi. Daar zat een meisje met een hoofd tussen haar benen. Haar oma probeerde haar de auto uit te krijgen. Dat leek mij niet zo’n slim idee. Omdat ik geen handschoenen aan had, pakte ik een doek en heb ik het kind ontwikkeld. Het kindje deed het super, mijn collega’s hebben het verder overgenomen. Mijn eerste auto bevalling! Uiteindelijk heb ik deze 3 nachten 21 kindjes op de wereld geholpen.

Zaterdagavond zouden we wat gaan drinken met een Ghanees. Dit is een aardige tuktuk chauffeur, die totaal niet opdringerig is. Helaas kwam het, vanaf het eind van de middag, met bakken uit de lucht. Natuurlijk net wanneer ik mijn was had hangen.
Zondag is Christina, een vrijwilliger, mee geweest naar de kerk. De dominee had mij al gezegd dat ik tijdens de preek bij de zondagsschool moest gaan zitten, zodat ik ook kon zien hoe ze de kinderen opleiden. Hij had niet gezegd dat ik de kinderen les moest geven. Toen wij aankwamen legde de lerares uit dat wij hun vandaag wat kwamen leren en Bijbelse verhalen kwamen vertellen. Christina is niet christelijk dus die stond meteen zo te kijken van, sorry? Ik vroeg nog eens wat ze van mij verwachtte.. ‘Ja, misschien kan je een bijbels verhaal vertellen.’ Ze had een boekje in haar hand, hieruit heb ik het verhaal van Adam en Eva voorgelezen. De kinderen luisterden en beantwoorden mijn vragen. Toen hun les voorbij was, gingen ze niet kleuren, maar vouwen. Die kinderen vouwden zo een jurk in elkaar, wauw!

Maandag gingen we naar Yendi, om daar een dokter te ontmoeten! De trotro zat vlot vol. Met vol bedoel ik dan ook echt propvol.. De reis duurde gelukkig maar 1,5 uur. Het ziekenhuis is een stuk groter dan het Central Hospital. Daarnaast viel mij op dat het ook een stuk schoner is! Dit komt doordat de leidinggevenden veel strenger toezicht houden. De mensen werken hard en proberen echt de gezondheidszorg beter te maken. Dit zie ik ook aan de omgang met

patiënten. Al het materiaal wat het ziekenhuis krijgt, wordt goed gebruikt en ze dragen er veel zorg voor. Ze worden gesteund door zowel Heleen als door Amerika. We merkten aan alles dat deze dokter erg hard werkt, het was in het begin lastig om een gesprek met hem te voeren, omdat hij zo druk was. Het ziekenhuis heeft drie dokters, dit is voor zo’n groot ziekenhuis natuurlijk enorm weinig. De dokter heeft al veel in dit ziekenhuis voor elkaar gekregen en hij had nog enorm veel plannen. Heel fijn om te horen! De dokter heeft zelf gewerkt in Engeland, dit kan je wel merken, hij heeft de westerse mentaliteit aardig overgenomen. Hij bracht ons terug naar Tamalé met zijn auto. Onderweg reden we langs een ongeluk. Een metro bus (net iets groter als een trotro) lag op de kop in de berm. Natuurlijk zijn wij gestopt en hebben we gekeken of we konden helpen. Er was paniek en er waren veel gewonden. Gelukkig was iedereen stabiel, de wonden die mensen hadden leken niet ernstig. Helaas is er wel één vrouw overleden. Wanneer de bus overeind werd geduwd, zag ik haar uit het raam hangen. Best wel heftig om te zien… Een jonge vrouw die op weg was om de begrafenis van haar man voor te bereiden, hij bleek een paar dagen ervoor overleden te zijn.. Eerlijk gezegd valt het mij nog mee dat er maar één dode is gevallen, ik denk dat dit veel erger had kunnen aflopen. We waren er allemaal best wel stil van, omdat wij heen weg in een soort gelijke bus hadden gezeten.. (Ik probeer jullie niet bang te maken hoor..) Omdat wij niks voor hen konden doen, zijn we weer verder gereden en hebben we politie ingelicht. Wij zijn gelukkig weer veilig in Tamalé aangekomen!