Gemengde week...

Tamalé, 26.03.2018

Er is weer een drukke week voorbij gevlogen! In deze week heb ik verdrietige dingen beleefd, maar gelukkig ook hele mooie momenten!

Maandag had ik een ochtenddienst. Wanneer ik terug kwam van de meeting, lag er een mevrouw te bevallen, ze was net binnen gekomen. Ik ging de verloskundige assisteren. De harttonen kon ik zo snel niet vinden. Toen het hoofd geboren werd, volgde het lichaam niet. Weer zocht ik harttonen, maar ik hoorde niks. Ik vond het ook onnodig om nog te luisteren, want het kind was bijna volledig geboren, dacht ik. Ik begreep niet waarom ze geen actie ondernamen, als het lichaam niet volgde was het misschien een schouderdystocie (vastzitten van de schouder achter het schaambeen). Er kwamen meerdere verloskundigen bij, zij probeerden ook het kind eruit te trekken. Doordat ze in hun eigen taal spraken, wist ik niet wat hun plan was. Nadat ik 10x had gevraagd waarom ze niet opschoten, zei de verloskundige dat ze nog geen volledige ontsluiting had en de baarmoedermond nu om het nekje van de baby zat. Ze wilde een infuus geven met medicatie, zodat ze volledig zou ontsluiten. Terwijl ik probeerde door te laten dringen dat het kind nu geboren moest worden, omdat het anders zou overlijden, zei een verloskundige weer tegen mij dat het nu niet geboren kon worden, want er was te weinig ontsluiting. Na nog een paar pogingen tot uitleg, zei ze ‘het is al overleden’. HUH?? Het kindje bleek al een paar dagen overleden te zijn, dit zag ze omdat het kind al aan het vervellen was. Ik stond een beetje in shock. Ik voelde me stom en gefrustreerd tegelijk. Ik had net de hele tijd geopperd dat het kind geboren moest worden en nu bleek het een doodgeboorte te zijn. Wist iemand dit al tijdens het persen..? Sommigen zeiden van wel, maar de verloskundige die de bevalling leidde zei van niet. Ze was binnen gekomen in de pers-fase, dus was meteen met persen begonnen, zonder harttonen te luisteren. Mevrouw zelf had het wel geweten, ze had het kindje al een tijdje niet gevoeld. Waarschijnlijk is het kindje overleden, doordat mevrouw lokale medicatie heeft genomen, waardoor je weeën worden opgewekt en je gaat bevallen. Deze medicatie maakt veel te sterke weeën en is niet goed voor het kind. De verloskundigen wilden wachten tot meer ontsluiting en hadden de dokter gebeld. Iedereen ging weer verder met het werk en lieten mevrouw achter op het bed, met een hoofd tussen haar benen. Ik ben bij haar gebleven. ‘Waarom blijf je bij haar?’ zei een collega.. Ik heb er maar niet op gereageerd. De dokter heeft uiteindelijk het kind eruit gehaald. Mevrouw liet weinig emotie zien, ook niet wanneer ik vroeg hoe ze zich voelde. Dit was niet de enige gekke situatie van de maandag. Tijdens mijn vaginaal onderzoek voelde ik weer eens een voet. Deze was lekker aan het schoppen tegen mijn vingers. Ik was een beetje (heel erg) gefrustreerd hierover. Ze was al eerder onderzocht (dit doen ze om de 4 uur, in NL om de 2) en niemand had gezegd dat het een stuit was. Toen ik de desbetreffende verloskundige hierop aansprak, zei ze dat ze dit ook had gevoeld. Ze had het op het partogram gezet. Op het partogram stond niks, ik geloof niet dat ze dit heeft gevoeld, niemand wist ervan. Op de Maternity afdeling staat een echo, hiermee kon ik bevestigen dat het een stuitligging was en daarnaast probeerde ik te kijken of beide voeten beneden lagen. Dit kon ik niet goed beoordelen, de echoscopist van het ziekenhuis bevestigde dat er één voet beneden lag, de andere zat opgeslagen. Met 2 voeten beneden mag je hier vaginaal bevallen, maar niet met één. Als de verloskundige echt wist dat het om een stuit ging, had ze dit wel uitgesloten. Tijdens de voorbereiding voor de keizersnede, zag ik een litteken op haar buik, die wel verdacht veel leek op een litteken van een keizersnede. Mevrouw bleek eerder een keizersnede te hebben gehad. Ook dit wist niemand. Dit soort dingen blijf ik frustrerend vinden. Door je goed te verdiepen in de voorgeschiedenis van de patiënt, voorkom je zoveel complicaties. Deze mevrouw was nu voor de 5e keer zwanger, haar baarmoeder is dus erg kwetsbaar..
Na mijn dienst ben ik voor Huzeifa's verjaardag, taart gaan halen bij een restaurant. Hier zouden ze lekkere appeltaart hebben! Het restaurant was moeilijk te vinden. Via lokale bevolking belandde ik achterop de motor bij een oude man, lachen! Deze behulpzame man heeft mij naar het juiste restaurant gebracht.

Dinsdag is Huzeifa 3 jaar geworden, Hieperdepiep Hoeraa!
Na mijn dienst heb ik de taart opgehaald. Deze was nog warm toen ik hem kreeg en rook heerlijk… ’s Avonds hebben we de verjaardag van Huzeifa gevierd. Ik had ballonnen gekocht. Dit kennen ze hier niet, ze hebben er heel veel plezier van gehad. Ze vonden de appeltaart lekker (Wendy bedankt voor de tip!), maar het middelste (de appels) vonden ze moeilijk te eten, want elk stukje wordt met een handen tot een balletje gekneed, bestek gebruiken ze niet. Voor iedereen had ik een cadeautje gekocht, ze waren er enorm blij mee.

Woensdag: avonddienst.
De overbleven taart nam ik mee naar het werk. Het was net alsof mijn collega dit had geroken. Toen ik binnen kwam vroeg ze: ’Hey Danielle, heb je lunch voor me meegenomen?’ Ze was blij verrast toen ik haar liet zien dat ik inderdaad eten had mee gebracht. De taart was zomaar weg, alle collega’s vonden het heerlijk. Maar ook hier bleef het middelste staan hahaha. ‘Danielle, we weten niet hoe we dit moeten eten’. Ik heb beloofd om een chocoladetaart te brengen wanneer ik wegga. De dienst was lekker druk. Op de afdeling lag een mevrouw die zwanger was van een tweeling. Deze bevalling wilde ik natuurlijk super graag doen. Ik heb nog nooit een tweeling zien geboren worden, laat staan zelf gedaan. Een unieke kans! Ik heb dus meteen gevraagd of ik die bevalling mocht doen, ‘natuurlijk kan dat!’ Het was deze avond ontzettend slecht weer. Veel regen, harde wind en onweer. Op een gegeven moment was mevrouw bijna volledig ontsloten. Terwijl we in het ‘bevalhok’ stonden, waar ook andere patiënten lagen, hoorden we ineens een harde klap door het onweer en ging de elektriciteit eraf. Tijdens de klap hoorde ik mijn collega even gillen hahaha. Gelukkig heeft iedereen een telefoon met zaklamp. Dat moet ook wel, want de stroom gaat er regelmatig af. Gelukkig zat de elektriciteit er net weer op, voor mevrouw begon met persen. De bevalling ging vlot. De kindjes lagen allebei in hoofdligging. Nadat de eerste geboren was, voelde ik inwendig hoe de tweede lag. Ik voelde een aangezichtsligging, dit is totaal geen gunstige houding. Gelukkig draaide het kind op het aller, maar dan ook het allerlaatste moment nog naar de normale achterhoofdsligging. Na deze bevalling kon ik meteen mijn handschoenen verwisselen en een paar stappen naar links zetten, er ging namelijk nog iemand anders bevallen. Na de drukte heb ik de tweeling natuurlijk aangekleed en een foto gemaakt. De 2 meisjes leken niet eeneiig. Uiteindelijk deed ik 3 bevalling en heb ik 4 kinderen ter wereld geholpen!
Donderdag was mijn jurk klaar! Ik heb stof gekocht en de naaisters (onze achterburen) hebben een jurk voor me gemaakt. De avonddienst was erg rustig.

Vrijdag is de ‘zondag’ van de moslims. Toen ik rond 13:00 uur naar het werk reed, stond het rond elke moskee vol met tuktuk's, brommers, auto's en mensen die niet meer in de moskee pasten. Daarnaast stonden veel mannen voor hun winkel te bidden.
Mijn dienst was lekker druk. Ik heb 2 bevallingen gedaan en 1 geassisteerd. Ik begeleide een mannelijke student verloskunde. Ik had niet verwacht dat dit werd geaccepteerd in dit land, maar er blijken meerdere mannen te studeren voor verloskundige, dit is heel normaal. Ik hoop dat de studenten iets onthouden van wat ik hen vertel, in de praktijk wordt hen ook vaak genoeg achterhaalde dingen aangeleerd. Bijvoorbeeld, wanneer ik assisteerde bij een bevalling, zei de verloskundige tegen mij dat ze had moeten knippen. ‘Hoezo’, had ik gevraagd. ‘Het was te strak en door het scheuren had ze een lelijke wond gekregen.’ Ik kreeg een discussie met haar, omdat dit geen reden is om te knippen. Je mag alleen knippen wanneer het kind in nood is. Daarnaast wijt ik de schade deels aan de manier

waarop zij het kindje ontwikkelde. Volgens haar had het kind nood gehad. ‘Je hebt niet 1x geluisterd… hoe kan je dat nou weten?’ zei ik. ‘Danielle, we doen het op de Ghanian way.’ Grr… Helaas is niet iedereen leergierig. Vervolgens zegt ze wel: ‘Danielle, ga jij hechten?’ Dit doe ik graag, hoe meer ervaring hoe beter. Daarnaast twijfelde ik ook aan haar hechtskills. Vandaag had ik weer een kindje die aan elk hand 6 vingers had, dit was al de tweede deze week. Deze vingers worden met een stukje garen afgekneld en vallen er ongeveer na een dag af. Na de dienst ben ik snel naar huis gegaan om te eten. ’s Avonds zouden we met de vrijwilligers wat gaan drinken.

Zaterdag ochtend was ik vroeg op weg naar het ziekenhuis om een echoapparaat van een collega instellen, deze stond volgens haar op de Nederlandse taal. Ze heeft het echoapparaat van haar broer uit Duitsland gekregen. Helaas was ze er niet en volgens collega's zou ze ook niet komen. Stond ik daar dus even voor niks, typisch Ghanees. ’s Middags ben ik met Huzeifa over de markt gegaan. Huzeifa was niet zo lekker, ze voelde steeds erg warm aan. In de avond nam de koorts af, helaas steeg de temperatuur ‘s nachts en de volgende ochtend naar 39 graden. Huzeifa is een hartpatiënt, dus extra kwetsbaar. Ze is vaak ziek en at de laatste dagen al weinig. We zijn dus snel met haar naar het ziekenhuis gegaan. Ze leek totaal niet ziek, ze was lekker aan het spelen en zingen. Bij de OPD (zij onderzoeken je en sturen je naar de juiste afdeling) zeiden ze dus ook dat ze niet ziek was, hun apparaat gaf aan dat haar temperatuur 36,7 graden was. Gelukkig hadden ze nog een andere thermometer, deze gaf aan dat ze wel degelijk koorts had: 38,4 graden. Het gaat hier enorm traag qua opname. Ga maar na: eerst moet je naar de OPD, dan nemen ze bloed af op de kinderafdeling, dit neem je zelf mee naar het lab, om vervolgens (op en muurtje met een ziek kind) te wachten op de uitslag (wat drie kwartier duurt) en daarna ga je weer terug naar de afdeling, zodat ze verder onderzocht kan worden. We waren zo een paar uur verder. Helaas was het eerste bloed gaan klonteren en moest Huzeifa nog eens geprikt worden. Dit was erg lastig, ze hebben haar uiteindelijk 4x moeten prikken, het arme meisje. De ontstekingswaarden waren te hoog, verdere testen hebben ze niet. Daarom geven ze op deze uitslag gewoon antibiotica. Ook dachten ze aan een longontsteking. De scan kan pas maandag gedaan worden. Ondertussen werd ik steeds lastiggevallen door mannelijke verpleegkundigen. Ze vroegen constant of ik met ze wilde trouwen, een tweede vrouw was geen probleem. Nu vind ik één grapje wel oké, maar deze mensen bleven maar doorgaan. Ze waren alleen maar met mij bezig en niet met Huzeifa. Boos worden hielp niet, dat vonden ze alleen maar grappig. Ook moest ik binnen komen bij het laboratorium, omdat ze me wilden voorstellen aan hun dokter en graag met me wilden praten. Ik kapte het gesprek snel af, door te vragen of de lab resultaten al bekend waren. Huzeifa is opgenomen in het ziekenhuis en we hopen maar dat ze snel weer wat aansterkt.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.