#30 Glacier National Park

Wij gaan vandaag onze mooie zevenzitter ophalen bij het Glacier International Airport. Zonder koffie of ontbijt vertrekken we op tijd zodat we netjes om de auto op te halen en daarna nog even bij de Starbucks koffie te kunnen halen. Het vliegveld is een spookstad. Het is echt uitgestorven daar. Geen idee waar we moesten wezen besloten we de camper te parkeren en samen te zoeken.
Ware het niet dat we al voor het poortje stonden om te parkeren en daar aangegeven stond ‘Geen RV’s’ en dat we door moesten rijden naar exit en dan op de ‘overflow parking’ moesten parkeren.
We rijden naar de exit van het parkeerterrein en moesten door een poortje rijden. De bocht was al lastig te nemen en de uitgang/doorgang heel krap. De spiegel redde het, dus dan zouden we passen. Er was ook geen medewerker daar op dat moment. Jullie voelen hem al aankomen…
Bij het wegrijden horen we ineens een hoop gedonder, gekraak en gerinkel. Gevolgd door een hoop gescheld van Rick. We hadden het huisje van de exit geraakt.
Camper aan de kant gezet, gecheckt op schade maar niets aan de camper te zien, dus dan zal het wel meevallen. We waren door al het gezoek naar waar we moesten zijn al laat voor het ophalen van de huurauto. Met trillende benen uiteindelijk de counter van Alamo gevonden en de auto opgehaald.
Toch voelde het niet oké om niet het poortje echt goed te checken of er daar schade was. Daarbij zijn er overal camera’s en als er wel iets is, weten ze ons met de nummerborden ook echt wel te vinden.

Ik de huurauto aan de kant gezet en Rick zou de RV parkeren en ik liep alvast vooruit en schrok behoorlijk want aan het poortje was dus wel schade. De goot was helemaal gedeukt en verbogen, de lamp was kapot en het hout was gekrast.
Ik belde en een medewerker kwam aanlopen en wist direct wie ik was ‘Was it YOUR RV’. Een tweede medewerker kwam erbij en deze twee dames vielen direct uit over dat het nét nieuwe poortjes waren en dat de schade duizenden dollars zou zijn.
Ik raakte inwendig zwaar in paniek en keek waar Rick bleef, die gelukkig net klaar was met parkeren en kwam aanlopen. De dames dimden direct wat in bij het zien van hem.

Manager één werd gebeld, die belde een mannetje, die weer een mannetje belde.
Het eerste mannetje vond het allemaal wel meevallen en het tweede mannetje dacht dat het allemaal wel veel geld zou kunnen kosten, helaas was hij wel degene die de kostenopgaaf zou maken. Afhankelijk daarvan zouden we óf direct betalen of de verzekering van Road Bear erbij halen.
Wij hebben besloten het via Road Bear te regelen. Via Road Bear komt nu iemand en die gaat bepalen wat het gaat kosten en maakt een rekening op. Zo kunnen wij het via onze verzekering weer declareren. Dit grapje duurde al gauw bijna een uur en zonder eten

of koffie waren we het toch best wel een beetje zat. Gelukkig konden deze mensen het wel waarderen dat we het netjes hebben gemeld.

We besloten om toch dat kwartier extra te nemen en even langs de Starbucks te rijden voor een kop koffie, dat hadden we na alle commotie wel verdiend.
Eenmaal terug op de camping met de camper en de auto, lag Jamie net op bed, die was alweer moe van alles, dus was in het bed van opa en oma heerlijk even gaan liggen.
Daividh speelt hier alsof zijn leven ervan afhangt. Hij speelt met stenen, zand, takjes, grasprieten, álles wat hij maar kan vinden. Echt een buitenkind!
Hij is helaas ook niet meer veilig voor de muggen en hij zit helemaal onder de muggenbulten, zo zielig! Hij heeft er zelf alleen echt helemaal geen last van! Als ik zie hoe ik me irriteer aan elke muggenbult, kan ik nog wat van hem leren!

Na twee uur slapen hoorde we Jamie, maar eenmaal bij hem op bed gekropen was hij toch nog niet van plan om uit bed te komen en was zeer geïrriteerd dat hij zich niet nog een keer mocht omdraaien. Na een bak groente en fruit was hij weer redelijk gezellig en was het tijd om naar Glacier te gaan!

We zitten vlakbij de ingang en met deze auto rijdt het allemaal zo makkelijk en soepel! We bezochten een visitor center en stippelde uit wat we

gingen doen.
De eerste stop zou de Jackson Lake Lodge zijn. Daar heb je een prachtig uitzicht over het meer en kan je een leuke wandeling maken. Het uitzicht over het meer hebben we zeker gekregen en dit was ook echt prachtig, de wandeling blijven ze ons schuldig, want die hebben we niet kunnen vinden.
Wel zagen we er nog een vos (maar hij was te snel voor de foto!) en tientallen kleine eekhoorn-muis-stokstaartje-achtige diertjes.
Na een uurtje rondlopen en stenen gooien in het water (what else..) besluiten we verder te rijden naar de tweede stop, namelijk Polebridge. Volgens de mevrouw van het visitor center was dit dorpje ‘interesting’. En interesting it was… Met name de weg ernaar toe.
Onze TomTom was uitgevallen want de stroom lag nog in de camper en we reden in de middle of nowhere dus geen 4g netwerk. Maar een kaart. Dat kunnen wij!
Het vreemde bleek, na een tijdje werd de weg onverhard. Niet echt mul zand maar wel flink wat kuilen en losse steentjes. Ik weet nou niet of onze huurauto daar heel blij van wordt. Ik niet in ieder geval.
Maar we hebben al eerder kleine stukjes onverhard gehad, dat gaat heus wel. Dit bleken alleen kilometers te zijn. We twijfelen om om te keren, want ik had nog zo vriendelijk de ‘roadside assistance’ afgeslagen bij de huurauto. Dus ik had geen zin om hier met een lekke band te komen staan door een goede kuil.

Na iets wat voelt als uren, kregen we weer normaal asfalt… Van korte duur natuurlijk want daarna werd het weer onverhard. Dit dorpje moest wel HEEL leuk zijn, want anders is het de moeite niet waard geweest.

Ik had bij een dorpje iets heel anders in mijn hoofd als wat dit uiteindelijk bleek te zijn.
Het was een winkeltje/bakkerij in één, wat hutjes die je kon huren en een gesloten restaurant. Toch voelde het allemaal heel lieflijk aan. De uitzichten waren fenomenaal. De temperatuur hoog opgelopen.
Er was een hoop te spelen voor de kinderen dus die waren blij, wij maakten foto’s en genoten van het mooie weer en de uitzichten. Het massatoerisme valt in Glacier sowieso wel mee, maar hier was het ook echt gewoon heel erg rustig. Alles voelde gewoon heel fijn!

We hadden allemaal lange broeken aan en in de volle zon waren we allemaal bijna gekookt. Tijd om weer de auto in te gaan na een uurtje rondlopen in dit ‘dorpje’. Ik had iets te weinig gedronken en iets teveel in de zon gestaan dus zag de welbekende ‘migraine vlek’ voor mijn ogen. Gelukkig in een koele auto, medicijnen en flink drinken

was deze na een half uur weg en viel de hoofdpijn mee, niet meer als dat ik de hele dag al had.

We aten pizza in een plaatselijk restaurant in het dorpje waar we slapen en met volgegeten buiken en nog pizzarestjes in een doos voor later, kwamen we weer aan bij de camper.
De kindertjes waren zó druk en ik zat op mijn max voor vandaag. Ik had er gewoon na alles van vandaag geen puf meer voor. Gelukkig heb ik dan oma en Rick, die allebei een kindje gingen douchen, waardoor ik even de achtergebleven afwas van vanmorgen kon doen en de camper in orde kon maken voor de nacht en dus heel even niet achter ze aan hoefde te rennen. Vakantie met kinderen is vermoeiend, haha!
Na de douche waren de kindjes absoluut nog niet lekker rozig en uitgestuiterd, maar lagen wel lekker op schoot nog even Cars op de

tablet te kijken. Na nog een uur keten vielen ook zij uiteindelijk in slaap. Wij ook na ons welbekende avondritueel van koffie en een spelletje!