gecompliceerd dagje.

Vandaag was het al met al een gecompliceerd dagje. De nacht was enorm druk geweest en er waren nog vier vrouwen die niet bevallen waren. Er was nog niet overgedragen of daar kwam een ambulance aan vanuit een afgelegen ziekenhuis. Een liggingsafwijking bij volledige ontsluiting. In eerste instantie geprobeerd thuis te bevallen, vervolgens van een lokaal ziekenhuis doorgestuurd naar de stad voor een operatie. Het leek wel herhaling van de geschiedenis. Zo snel als we konden werd deze vrouw klaargemaakt voor een operatie. Met dat ze op de brancard lag moesten alle vrouwen die op de grond lagen snel hun spullen pakken, matrassen op z'n kant en met een vaart op naar het OK. Het was echter al te laat, het baby'tje was overleden.

Na de afronding van de keizersnede moest ik even bij een andere cliënt kijken die een bloeddruk van 180/125mmHg bleek te hebben. Ik weet niet eens waarom ik de bloeddruk controleerde, maar hier werd ik echt niet blij van. In eerste instantie wilde mijn collega een pilletje geven om de bloeddruk naar beneden te krijgen, maar na overleg besloten we toch maar medicatie via het infuus te geven en geen risico's te nemen. Hier kan geen uitgebreid lab worden gedaan. Het monitoren van een bloeddrukpatiënt in combinatie met medicatie vergt veel tijd en alertheid. Het allerlaatste wat je wil is dat de vrouw epileptische aanvallen gaat krijgen, dat de placenta loslaat of dat het kindje overlijdt. De vliezen van deze vrouw waren nog niet gebroken en om de baring net eventjes te versnellen besloot ik ze te breken en voorzichtig beginnen met het bij stimuleren.

Vandaag had ik echt een beetje het idee alsof ik alles alleen deed. De onderzoeken, het monitoren, de bevallingen. Niet dat ik het heel erg vind, maar bij de gecompliceerde casussen moet je scherp blijven. Waardoor je niet iedereen de aandacht kan geven die ze zouden moeten krijgen.

Na deze cliënt was het tijd om mijn andere clienten te beoordelen. Nu lag er een vrouw die 's ochtends opgenomen was met 7 centimeter en ik kon er 4 uur later maar een krappe 7 centimeter van maken. Daarnaast voelde het allemaal helemaal niet gunstig. Omdat er bij haar ook even hiervoor gestart was met het bij stimuleren besloot ik toch nog maar even af te wachten.

Mijn andere vrouw met de bloeddruk had ondertussen persdrang gekregen. Het vervelende tijdens deze uitdrijving was dat mijn collega mee wilde duwen op de buik, terwijl ik de harttonen nog niet heel slecht vond. Het doet een vrouw zoveel pijn en het zorgt er ook voor dat iemand scheurt. Misschien had het zonder mee duwen maar een paar minuten langer geduurd, dan had je dit kunnen voorkomen. Maar goed de baby zette het luid op een huilen, nadat zij geboren was. De vrouw begon flink te vloeien, maar gelukkig kregen we de bloeding onder controle. En kon ik beginnen met het hechtwerk, vandaag werd ik benoemd tot vaginanaaister. Stiekem vind ik het elke keer weer een kunst om het er allemaal weer zo normaal mogelijk uit te laten zien.

De twee andere vrouwen hadden beide vier centimeter ontsluiting en met het monitoren enzovoort had ik echt geen tijd om vliezen te breken. Voordat ik het wist was het alweer tijd om mijn eerste vrouw met de zeven centimeter te zien. Het was nog steeds onveranderd en het voelde nog ongunstiger. Deze baby zou er niet normaal uit kunnen komen. Ik besloot mijn collega ook even te roepen en mee te laten beoordelen. Zij gaf me groot gelijk en dus kon ik de dokter opnieuw opzoeken om deze casus door te spreken. Zij zou even mee komen beoordelen en gaf ons ook gelijk dat deze baby alleen via een keizersnede geboren zou kunnen worden. Een volgende vrouw werd voorbereid.

Nadat de baby geboren was werd er besloten om de moeder bij de baby te laten liggen. Ik had deze keer echt geen zin om te wachten dus ik zei dat ik over twintig minuten terug zou zijn. Terug op de afdeling stond mijn collega bij het bed van een van de twee vrouwen met vier centimeter ontsluiting. De vrouw was in tranen. Een vijfde zwangerschap, maar een levend kind, dat ondertussen al tien jaar oud was. Ik snapte niet dat de nacht dit gemist kon hebben en door alle hectiek van vanochtend heb ik ook niet in haar zwangerschapskaart gekeken. Op het partogram stond dat dit haar vijfde kindje zou worden en niks was overleden. Toch maar weer terug om deze casus ook met de dokter te overleggen. Zij besloot dat het, vanwege deze slechte obstetrische anamnese een keizersnede te doen.

Ik was er vandaag helemaal klaar mee. Het hoofd van de afdeling zei ook dat ik me moest om gaan kleden en naar huis moest gaan. Voor vandaag hebben we in ieder geval gedaan wat we konden.

Ik ben nog snel even bij de neonatologie langs geglipt om te kijken hoe de baby's het deden. De baby van gisteren was ondertussen overgeplaatst naar het andere ziekenhuis. De baby die zo slap is had vandaag voor het eerst aan de borst gedronken, langzaam heeeel langzaam komt er wat progressie. Maar dit kindje heeft heel veel gebed nodig. Het andere mini-mensje van 1.2 kilo was afgevallen naar 0.9 kilo. Deze ligt nog steeds opgenomen in ons ziekenhuis om waarschijnlijk morgen naar het andere ziekenhuis te gaan. De kinderen zijn te klein en hebben meer zorg nodig dan ze in dit ziekenhuis kunnen geven.