It's not always rainbows and butterflies.

Tamale Central Hospital, 30.10.2016

Ik ben nog nooit zo moe geweest na een dienst als vandaag. Met dat ik de afdeling opliep viel daar het licht, de elektriciteit uit. Door het uitvallen van de elektriciteit was ook het kleine beetje ventilatie weggevallen. Nog geen kwartier binnen en het zweet liep al bij iedereen van zijn gezicht, armen en benen. Zoals ik altijd doe nam ik eerst even de zwangerschapskaarten op van de vrouwen die opgenomen waren. Met dat ik dat deed zag ik de kaart van een vrouw, waarvan ik hoopte dat ze normaal bevallen was. Zij was drie keer zwanger geweest, waarvan de twee voorgaande zwangerschappen waren uitgelopen in een doodgeboorte vanwege en langdurige uitdrijvingsfase. De alarmbellen gingen gelijk rinkelen, gezien ik zo'n casus al eerder voorbij heb zien komen. Toen ik even doorzocht naar het naamkaartje met alle gegevens van de baby kon ik wel huilen. Het kind had een enorm slechte start gehad. Ik zag dat mijn collega had opgeschreven dat het haar tweede kindje was en dat haar eerste in leven was. Toen ik vroeg of ze wist dat de vorige twee baby's waren overleden tijdens de bevalling schrok ze wel een klein beetje. Deze vrouw had nooit normaal mogen bevallen. Het kindje bleek aan de zuurstof te liggen. Gelukkig, was er zuurstof voorradig want met het uitvallen van de stroom werken de zuurstofconcentrators niet. Ik zag het kind bleek en slap en zei tegen mijn collega dat ik het naar de Neonatologie ging brengen. Daar aangekomen zij de verpleegkundige dat het kind ademde, dus dat ze niks verder kon doen. Dit pikte ik niet, dit kind mochten we niet verliezen. Toen ik zei dat, het hart en de ademhaling misschien het enige was, wat aanwezig was zei ze misschien moeten we het dan toch maar doorsturen naar een ander ziekenhuis. Een nieuw probleem, want de neonatologie heeft geen dokter. Toen ik haar vroeg om de dokter te bellen, had ze het telefoonnummer van de dokter niet. Ze zou het kind observeren totdat de dokter zou komen. Niet te verkroppen, zonder verwijzing nemen ze geen kinderen aan. Ik was in staat om te gillen, want deze baby mochten we niet verliezen en al die tijd hield ik een slappe baby in mijn armen. Ik kon onmogelijk weg van mijn eigen afdeling, omdat we maar met zijn tweeën waren en het nogal chaos was. Onverantwoordelijk om in een taxi te springen en te smeken dit kind op te laten nemen in het andere ziekenhuis. Ik voelde me machteloos en liet haar de baby in ieder geval aan de zuurstof aankoppelen in afwachting op de mannelijke dokter die zoals ik hoorde op de materniteit onderweg was.

Met dat ik de baby's aan het inpakken was om door te sturen voor het ontslag vanaf de materniteit pakte ik een kind op dat ook slap was. In eerste instantie vond ik het nog wel meevallen, maar de kleur van het kind zag wat grauw en er waren bijna geen reflexen aanwezig. Nog een kind dat met een slechte start was geboren bleek niet veel later. Voor de zekerheid besloot ik deze baby ook maar naar de Neonatologie te brengen. Met dat ik de afdeling afliep zag ik de dokter lopen. Nog nooit ben ik zo blij geweest met het zien van een dokter, want hij besloot gelijk met me mee te gaan naar de afdeling om de baby te beoordelen. Ook hij baalde enorm van het feit dat de slechte obstetrische anamnese gemist was tijdens de zwangerschap en tijdens de opname op de verlosafdeling. Het kwaad was eigenlijk al geschiet en gezien de toestand van de baby enigszins stabiel was besloot hij de baby zelf te behandelen. De hele dag ben ik een beetje op en neer gelopen om te zien of de toestand van de baby niet verslechterde en om medicatie toe te dienen.

Ondertussen druppelden bij ons op de afdeling ook weer vrouwen binnen die nog moesten bevallen. De cliënten hadden we een beetje verdeeld, zodat het werk wat overzichtelijker werd. De cliënt van mijn collega die bleef een beetje hangen, maar omdat zij de vliezen niet gebroken kreeg vroeg ze mij of ik het wilde doen. Omdat het allemaal nog wel wat lang duurde besloot ik even bij de vrouw te gaan zitten en nogmaals de harttonen te luisteren. Hier werd ik niet echt heel erg blij mee, want tussen de contracties door herstelde deze niet goed terug. Ik besloot om een onderzoek te doen en de vrouw een klein beetje te helpen zodat ze de baby er zo snel mogelijk uit kon persen. Ondanks dat ze uitgeteld was, zei ik haar alles op alles te zetten, want die baby moest er gewoon uit. Toen het kindje geboren werd, werd al snel duidelijk dat we het op weg moesten helpen om zelfstandig te gaan ademen. Snel maakte ik het kind los van de moeder en nam het mee naar de tafel, waar mijn collega het kind met spiritus wilde insmeren op de prikkelen. Ik dacht dit gaat me niet gebeuren en begon met de normale beademingen. Op dat moment hoopte ik echt dat dit kind zelfstandig ging ademen en dat het er niet zo slecht uit zou komen als de kinderen als afgelopen nacht. Gelukkig trok het kindje heel snel bij en na vijf minuten hadden we een luid huilende baby op de tafel liggen. Op deze momenten besef je weer eens extra hoe kwetsbaar het leven is, hoe makkelijk je het kan verliezen als je geen goede zorg kunt bieden. En het gezegde dat alles in drievoud komt, kwam vandaag dus uit. Laten we hopen dat we ze voorlopig gehad hebben.
Vervolgens volgden er nog een paar ongecompliceerde bevallingen en nadat we alles een beetje aan kant hadden besloot ik de moeder van de baby even mee te nemen naar de neonatologie. Ze had nog helemaal geen tijd samen met haar baby gehad. Toen mijn collega haar vertelde dat ik haar naar haar baby zou brengen fleurde ze helemaal op. Een grote glimlach op haar gezicht en tranen in haar ogen. Het was dat ze flink gevloeid had en dat ik wilde dat ze zich eerst wat beter voelde, anders had ik haar al eerder willen brengen. Terwijl de moeder bij haar baby stond vroeg ze mij naar het geslacht van de baby zelfs dat was haar niet gezegd. Voorzichtig legde ze haar hand op het hoofdje van de baby. Een eerste ontmoeting tussen moeder en zoon, een zoon die nog altijd voor zijn leven vocht.

Buitengekomen kwam de vader op mij af. Hij vroeg mij ook naar het geslacht van de baby, ik zei hem dat ik best wel mee wilde gaan, zodat hij het zelf kon ontdekken, maar hij was waarschijnlijk ook nog wat overstuur. Toen ik vertelde dat hij een zoon had gekregen, dankte hij God. Hij vroeg mij zoveel vragen, vragen waarop ik geen antwoord kon geven. Het enige wat ik hoop is dat de baby geen blijvende schade heeft opgelopen, die kans is natuurlijk aanwezig.

Ivy en ik waren helemaal gesloopt aan het einde van onze dienst. De hitte mat af, geen circulatie door de stroomuitval, daar wordt je hartstikke moe van. Daarnaast hadden we niet hele makkelijke casussen. Thuis gekomen kwam er dus ook niets meer uit mijn handen. En voor deze ene keer heb ik de bestuurder van de taxi gevraagd om niet te wachten totdat de auto vol zat, maar me rechtstreeks thuis te brengen. Helaas, hebben we nog steeds geen stromend water maar met een emmer water kom je ook een heel eind.

Vanavond stuurde de dokter nog een berichtje dat hij toch nog naar het ziekenhuis ging om bij de baby te kijken. Ook al is de afdeling niet zijn verantwoordelijkheid, hij is de enige dokter die tenminste wel werkt op zondag. Die wel bereikbaar is in de nacht. En dat terwijl hij hetzelfde salaris krijgt als de andere doktoren. Het is niet eerlijk, maar het blijft Ghana. Sommige dingen zullen nooit veranderen.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.