Gloria

Please, keep loving me.
De woorden waarmee ik afscheid nam van Gloria, het meisje dat ik onder mijn hoede heb genomen. Sinds de laatste keer in Ghana is er enorm veel voor haar veranderd. Met dat Helena één jaar geworden is, zou de 'tante' op bezoek gaan bij de familie die Gloria zou hebben. Het is bijna wreed om een jaar lang iemand onderdak te bieden, zonder dat de familie weet waar een jong meisje verkeerd.

Zoals afgesproken is de tante vertrokken, maar met dat de waarheid aan het licht zou komen raakte Gloria in paniek. Ze stuurde de vrouw die haar onderdak aanbood naar een verkeerd dorp. Daar aangekomen was geen familie van Gloria te bekennen. Hoe het kan weet ik niet, maar uiteindelijk is ze bij de familie van Gloria aangekomen en wat bleek: zowel haar vader én moeder waren beide nog in leven.

Toen de moeder hoorde dat haar dochter nog leefde barstte ze in huilen uit. De afgelopen maanden had ze geleefd met het idee dat ze haar dochter nooit meer zou zien, dat ze overleden was. De moeder van Gloria is direct naar de stad gereisd om haar dochter op te zoeken. Een pijnlijk weerzien. Het bleek dat Gloria haar moeder doorhad dat Gloria zwanger was en Gloria heeft toen zonder wat te zeggen haar spullen gepakt en is van huis weggelopen.

Natuurlijk had Gloria eerlijk moeten zijn, maar als ik me probeer in te denken hoe wanhopig je moet zijn als je al het vertrouwde opgeeft en naar de stad komt in de hoop een nieuw leven op te bouwen samen met het kind dat je verwacht.

Een zestienjarig meisje, helemaal alleen en zonder spullen dat de afdeling opkwam, met niet eens een doek om haar kind in te wikkelen. Een meisje dat tijdens de zwangerschap net genoeg verdiend heeft om eten te kunnen kopen. Als ik me dat indenk dan breekt mijn hart opnieuw, wat niet wegneemt dat Gloria ook fouten heeft gemaakt.

Zoals afgesproken zou Gloria terug naar school gaan zodra Helena geen borstvoeding meer zou krijgen. Tijdens mijn vorige verblijf waren we op zoek naar een oppas, maar met dat Helena nu een oma heeft is zij afgelopen week verhuisd naar een plek hier drie uur rijden vandaan.

Toen Gloria vanochtend aankwam zag ze er verloren en mager uit. Waarschijnlijk door de afgelopen weken die alles behalve normaal zijn geweest. Verdrietig om het feit dat haar dochtertje, nu zo ver weg is. Ze vertelde me dat ze niet kon slapen, omdat Helena er nu niet is en dat ze haar vreselijk mist. Maar dat ze ook heel blij is dat ik er nu ben. Samen hebben we een lekkere rustige dag gehouden. Wat huishoudelijke klussen, naar de stad gewandeld en een film gekeken. Even wat tijd samen, uren waarin ik haar zie opbloeien. Tijd en aandacht speciaal voor haar. Met een afscheid waarin ze zich wanhopig aan me vast klampt en vraagt of ik alsjeblief van haar wil blijven houden. Het is nog maar een kind, zo eenzaam. Ik heb veel meer liefde dan dat ik haar kan geven en zal haar altijd steunen, maar dit wel onder de voorwaarde dat ze een vrouw wordt op wie ik trots kan zijn, op wie ze zelf trots mag zijn. Een vrouw die ondanks de tegenslag een toekomst aan het opbouwen is.