Eerste werkdag

Na een lange nacht, vanochtend vroeg uit te veren om onder een koude douche te springen en vervolgens officieel aan het werk te gaan.
Een dagdienst, niet echt mijn favoriet vanwege de chaos. Vandaag had ik echter geen andere keuze omdat ik het hoofd van de afdeling moest opzoeken om mijn voorkeuren voor het rooster door te geven.
Aangekomen op de afdeling werd meteen duidelijk dat het alles behalve rustig was geweest. De bedden waren vol, matrassen op de grond en de doorgang naar de hal was een vol hindernissen. Veel vrouwen waren de afgelopen nacht bevallen, maar er waren er ook nog een stuk of vijf te wachten totdat er plek voor ze was om zich te installeren. Snel omgekleed en aan het werk te gaan om de bevallen vrouwen door te sturen naar de materniteit waar ze of ontslagen of opgenomen zouden worden. Het papier waar alles op genoteerd wordt is veranderd. Eigenlijk ten goede, want er zit nu een partogram (een soort grafiek waar alle metingen tijdens de bevallingen worden ingevuld) bij. Alleen met het groeiende aantal bevalling is het haast onmogelijk om deze volledig in te vullen. Alleen al afgelopen maand zijn er 480 baby's geboren op de afdeling. Dit houdt in dat er elke dag gemiddeld 16 kinderen geboren worden, met rustige dagen, maar ook uitschieters tot meer dan 20 kinderen. Nu valt dit mee, maar te bedenken dat er per dienst maar twee (of tijdens de ochtend vier) verloskundigen werken en dat alle patienten gemonitord moeten en niet te vergeten dat er veel complicaties optreden is dit toch behoorlijk pittig.
Maargoed, terug naar het werk. Terwijl ik bezig was om alles compleet te maken kwam mijn collega de zaal op. Ze vertelde me dat ze ging bevallen en wilde dat ik haar zou onderzoeken. Nu zag ze er nog niet heel erg 'bevallend' uit dus ik dacht dat ze een grapje maakte, maar uiteindelijk bleek ze dus echt te gaan bevallen. De vorige keer heeft zij een keizersnede gehad en ze wilde nu perse normaal bevallen, maar met dat het niet vorderde werd besloten tot CS. En aan mij de eer om haar voor te bereiden en de opvang van de baby te doen. De voorbereiding duurde misschien wel vier keer zo lang als de hele operatie. Er was geen katheter, geen pleister, geen bloedtubes. En nadat ik pleister en katheter bij andere afdelingen vandaan had gehaald. Werd maar besloten om geen bloed af te nemen. Erg riskant, maar hier werd er niet eens heel erg moeilijk over gedaan. Gelukkig deed de mannelijke arts de operatie anders had ik me toch niet heel gemakkelijk gevoeld. Hij is namelijk het meest vaardig van allemaal. In deze situatie was er geen bloed voorhanden mocht het nodig zijn.
Tijdens de voorbereiding werd er gebeld door het OK-team dat de dokter een andere vrouw al aan het snijden was. Snel heb ik alle spullen maar gepakt en ben er naar toe gerend. Ik was te laat, de baby was al geboren. Het hoofd van theater joeg snel de studenten weg en zei dat ik het moest doen. Ze vertelde de studenten meteen dat ik dit al heel vaak heb gedaan en dat ik weer terug ben van weggeweest. Nog nooit is ze zo aardig tegen me geweest, want er is altijd wel iets wat je niet helemaal goed doet.
Na deze baby te hebben gecontroleerd, gewogen en gemeten was het tijd voor de operatie van mijn collega. Ze wilde perse niet op een bed naar de operatiezaal gereden worden, dus liepen we op ons gemakje naar de afdeling. Daar aangekomen duurde het nog wel eventjes voordat ze daadwerkelijk begonnen met de operatie. Er werd een zoontje van 2.8 kilo geboren. Een bijzonder moment! Vooral omdat het iemand is die je kent. Omdat mijn dienst toch was afgelopen konden moeder en kind buidelen. Een gentle-sectio in Ghana, niets maakt me meer gelukkig! Normaal gesproken worden moeder en kind gelijk gescheiden en dan ook voor de eerst volgende uren.
Terug op de afdeling was de afdeling weer gevuld met nieuwe vrouwen. De een na de ander beviel, gelukkig allemaal gezonde kinderen. Nadat mijn dienst er eigenlijk al lang en breed op zat ben ik naar huis gegaan. De rest van de dag heb ik me heerlijk rustig gehouden. Al die indrukken en het gewend raken aan de Ghanese manier van werken kost energie. Maar het is het meer dan waard! Er zijn hier zoveel handen nodig om het werk goed te kunnen doen.