Doorstuur casus

Tamale Central Hospital - Tamale Teaching Hospital, 30.11.2016

Ik heb nog nooit iedereen zo verdrietig gezien in het ziekenhuis. De casus van gisterenavond is duizend keer doorgelopen. 's Ochtends vroeg werd het lichaam van de vrouw uit het ziekenhuis opgehaald, de dokter die de keizersnede gedaan had is rechtstreeks terug naar huis gereden.
Hier wordt het lichaam van de overledene naar het mortuarium, een apart gebouw gebracht. In het mortuarium is geen koelcel en in het ziekenhuis lopen muizen en ratten. Het is dus de bedoeling dat het lichaam zo snel mogelijk wordt weggehaald. Een soort traditie is het dan, dat alle bekende en vrienden een laatste eer komen bewijzen bij het ziekenhuis, waarna het lichaam direct begraven wordt.

In deze casus zijn heel veel dingen fout gegaan. De gynaecoloog had de dokter opdracht gegeven, om deze vrouw te monitoren. Hij wilde niet dat zij een keizersnede zou krijgen. Toen de dokter besloot een keizersnede te doen had zij dit met hem moeten overleggen. De gynaecoloog had hier namelijk nooit toestemming voor gegeven en toen hij hoorde dat het de vrouw was met het verminderde vruchtwater die was overleden moest hij echt gaan zitten.
Op het OK hadden ze niet het juiste hechtdraad. En na de operatie was zij naar de maternity gebracht, om daar handmatig gemonitord te worden. De verpleegkundigen echter zijn gaan slapen. De laatste bloeddruk en pols zijn twee uur voor haar dood gemeten. Hadden de verpleegkundigen haar goed gecontroleerd hadden ze opgemerkt dat het verband doordrenkt was met bloed, dat de vrouw in shock aan het raken was. Ze hadden de dokter kunnen bellen en om haar vervoglens terug naar het OK te brengen. De baby lag nog opgenomen op de neonatologie. De verpleging vertelde me dat de zus van de vrouw voor de baby zorgde en dat de tranen over haar wangen liepen als ze het kindje verzorgen was. Ik vond het moeilijk haar te zien, juist omdat we samen de laatste momenten of uren van deze vrouw op aarde doorgebracht hadden. De tranen kwamen opnieuw, zo'n groot verdriet en gemis. Wat een kracht moet je in je hebben om te kunnen zeggen dat het goed is, als God het zo wil. Maar met al de fouten in mijn achterhoofd, zie ik dat eigenlijk helemaal niet zo.

De afdeling verder was enigszins rustig. We hadden niet veel vrouwen opgenomen liggen, maar wel pittige casussen. Medicatie, bloeddrukken etc. Zo lag er ook een meisje van 15 jaar dat ging bevallen van haar eerste kind. Ondanks de bijstimulatie, het aanmoedigen schoot het allemaal niet op. Toen ik de dienst overnam had zij al anderhalf uur volledig ontsluiting. De vrouwelijke dokter kwam en die vertelde mij dat ze wel zou bevallen. Ik dacht bij mezelf. Als je daar zo zeker van bent, waarom probeer je het dan zelf niet even. Dan zie je dat ze geen kracht heeft, het hoofd niet verder komt. Gelukkig kwam toch niet veel later de gynaecoloog om mee te beoordelen. Hij besloot een vacuümtracties te doen, maar ook de vacuüm mislukte. Normaal gesproken wordt er meteen naar OK gegaan, maar met de achterliggende casus vers op ons netvlies was er besloten de operatiekamer pas weer te openen als er goed hechtdraad was. Management in het ziekenhuis. Het meisje moest dus naar een ander ziekenhuis gebracht worden. De man van dit meisje werd er op uitgestuurd om een taxi te halen. Twee uur later kwam hij terug. Ondertussen hadden we het meisje al in de auto van mijn collega gezet en besloten we dat ik haar zou brengen. Het andere ziekenhuis was van de situatie op de hoogte.
Toen ik daar aan kwam, stond er geen rolstoel klaar. Dus moest ze het hele eind naar de verloskamers lopen. Daar aangekomen kwam er een verpleegkundige aan die gelijk begon te schreeuwen om een familielid van deze vrouw. Ik kreeg niet eens de tijd om uit te leggen dat we voor deze casus gebeld hadden. Ze ging me wel even vertellen dat zonder familielid ze niks kon doen en ze had geld nodig voor alles wat de vrouw niet mee had gebracht. Ik werd me toch inwendig zo boos, en om er tussendoor te komen zette ik mijn volume ook maar wat harder. Ik vroeg haar wat belangrijker was. Het leven van de baby of haar geld. Waarschijnlijk had ik dat niet moeten zeggen, want ze ontplofte helemaal. Iedereen begon zich er mee te bemoeien. Ze vroeg me of ik het beter wist dan zei, dat ik het hele systeem hier niet kende. Ik zei haar dat het systeem me niet kon schelen als er sprake was van een spoedsituatie en dat ze maar moesten improviseren. Dit meisje had ondertussen al 5 uur volledige ontsluiting. Wij doen het soms ook met het weinige wat wordt meegebracht. Het was een serieuze chaos en nadat ze toch de vrouw geaccepteerd hadden kwamen ze me even later vertellen hoeveel ik haar moest betalen. Gelukkig was de student om de folder van de vrouw gegaan. Zij was ook helemaal onder de indruk van de manier hoe ze ons behandelde terwijl we van te voren gebeld hadden naar de arts of we de vrouw konden brengen. Toen uiteindelijk de partner kwam ben ik weggegaan. Ik was helemaal klaar met dit ziekenhuis.
Tijdens het wachten besloot ik onze arts te berichten. Hij stuurde me terug dat het niet normaal was als ze me zomaar geaccepteerd hadden. Dat had hij vreemd gevonden. Dit ziekenhuis, met name de verlosafdeling staat namelijk bekend om de slecht gemanierde verpleegkundigen/verloskundigen.
Toen ik weg wilde gaan kwam de verpleegkundige nog even naar me toe om te vertellen dat ik nooit meer zelf een vacuum moest doen, omdat de vagina van het meisje er vreselijk uitzag. Toen ik zei dat de specialist (een van de beste hier in the northern region) de vacuum gedaan had wist ze even niets te zeggen. Ik besloot haar nog een keer antwoord te geven en vertelde haar dat het niet heel erg wonderlijk was dat als er nog drie uur lang na mislukte vacuum tracties nog geperst wordt dat het ook wel een klein beetje logisch is dat het er niet meer zo fraai uit ziet. Ze moest natuurlijk het laatste woord hebben, maar ik bedankte haar en ben weggegaan. Wat een vreselijke ervaring. De reden dat mijn collega perse niet wilde gaan om deze vrouw weg te brengen.
Terug in het ziekenhuis was ik dan ook nog steeds narrig om deze gebeurtenis. Gelukkig kwam de mannelijke dokter me wat opvrolijken en kon ik er ook wel om lachen. Toen hij hoorde wat ik allemaal gezegd had vond hij het alleen nog maar meer grappig. Achteraf denk ik ook, ik had beter mijn mond kunnen houden, maargoed. De frustraties he. Onze verdere dienst verliep rustig, geen gekke dingen meer.
Na sluitingstijd van mijn dienst ben ik nog gaan assisteren bij het verwijderen van een blinde darm. Even lekker met mijn operatiekamer vrienden. Het is daar echt altijd gezellig en leuk en zo leer ik ook nog een klein beetje andere dingen.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.