Geduld

Vandaag redelijk ongewild een les 'trainen van geduld' gehad.
Aangezien we gisteren vroeg naar bed zijn gegaan waren we ook weer vroeg op. De afgelopen dagen hebben we 's ochtends vroeg aan beweging gedaan. Wandelend naar het ziekenhuis om daar aan de straat ontbijt te kopen en de taxi terug naar huis te nemen. Het loopje naar het ziekenhuis duurt ongeveer 30 minuten. Dit is 's ochtends vroeg nog prima te doen, aangezien de zon dan nog niet heel erg aan het branden is. Het weer is volgens mij wel minder warm dan de voorgaande keren, maar nog steeds is het wel warm. Nu schijnt het november en december lekkerder te worden, dus hebben we het ergste van deze reis nu al gehad. De Harmattan wind is onderweg. Nog een klein beetje geduld.
Vanochtend zouden we even samen om kraamvisite gaan bij de voorganger van Nuria's kerk. Na tien jaar huwelijk is daar een eerste kindje geboren. Aangezien de zwangerschap niet vanzelfsprekend was en de moeder een wat hoge bloeddruk had werd besloten een keizersnede te doen. Dit ook om de kans op een levend kind te vergroten. Een levende nakomeling is hier zoveel waard. Zelf vind ik de risico's die de moeder loopt tijdens de operatie veel heftiger. Het blijft een teer punt in dit land. Het kindsterfte ligt namelijk weer hoger dan het moedersterfte.
Aangekomen bij het paar bracht de moeder een klein meisje, nog geen 2.5kg. Het meisje Adela is geboren bij een zwangerschapsduur van 36 weken. Adela zag er zo kwetsbaar uit en de moeder was ook wel heel erg bezorgd. Nu wij er toch waren werd gevraagd of Nuria even de oorbellen wilde schieten. Tradities en gewoonten die hier erg belangrijk zijn.
Na een uurtje binnen te hebben gezeten was ik toch wel blij dat we weer verder konden. Maar met Ghanezen onderweg weet je het maar nooit. Nuria had honger dus zijn we even bij de tante van haar man langsgegaan. Ook wel weer heel leuk, omdat ik haar nog niet gezien had en ook de plek waar ze werkt niet. Deze vrouw is een gescheiden Ghanees, die nadat zij met de fut is gegaan een eigen schooltje heeft opgezet in de bush. In 2012 is ze begonnen met 5 leerlingen, maar de school is ondertussen gegroeid naar meer dan 100 leerlingen. Binnenkort probeer ik wat foto's te plaatsen. De school is heel basic, geen deuren en openlucht voor de verkoeling. Ondanks dat er 100 kinderen werd onderwezen op deze plaats heerste er toch een zekere orde. Bijzonder om te zien hoe de eigen bevolking de communities en de armen een warm hart toedragen.
Na een bliksembezoek aan tante Vic(toria) kwamen we onderweg nog langs een enorme brand. Het is dat Nuria reed. Als er wat gebeurd stopt zij nooit. Pas terug lag er een auto in de goot, nu een heel compound in de brand. Ik ben dan toch wel nieuwsgierig of wil helpen, maar hier is het ook een beetje onmogelijk om echt e helpen. Terug thuis wist ik niet hoe snel ik binnen moest komen. Ik draaide de deur open, maar waarschijnlijk te snel. De sleutel zat er nog maar half in en het deurslot ging op een soort vergrendeling. De deur was met geen mogelijkheid meer open te krijgen. Beveiliging tegen dieven, maar wij konden er mooi niet in. Nuria belde haar man op iemand te laten komen. Die iemand kwam dus pas 6 uur later. Zes uur lang hebben we buiten in de schaduw gewacht. Het was een ervaring die ik nooit meer mee hoop te maken. Uiteindelijk wist de slotenmaker het slot eruit te slaan en konden we naar binnen. Terwijl mijn eten in de magnetron zat heb ik me snel gedouched om vervolgens niks meer te doen. Van papieren naar het ziekenhuis is niks meer gekomen. Het was me mijn dag wel.