Toch weer een lange dag

Vandaag even een keer geen uitgebreid verslag. Veel later dan gepland was ik thuis uit het ziekenhuis. De hele ochtend was het super rustig en ik dacht bij mezelf, eindelijk een keer op tijd naar huis.

Er was maar een vrouw opgenomen die al sinds gisteren vier centimeter ontsluiting had. Wat ik wilde was vliezen breken en zien of ze contracties zou krijgen. Toen ik de dokter zag, vroeg ik dan ook meteen maar even toestemming, want zonder de dokters toestemming zouden mijn collega's nooit akkoord gaan. Ze vertikten het toch mooi, ik mocht de vliezen niet breken. Het was een valse start. Toen de andere dokter de ronde deed, zij zei het zelfde. Ik dacht bij mezelf ik ben helemaal klaar met deze afdeling, morgen neem ik vrij. Iemand die vier centimeter ontsluiting heeft, die al een dag opgenomen is moet gewoon doorgeleid worden. Ik werd gebeld voor de opvang van een baby, waar ik gelijk de dokter zag die vroeg of ik de vliezen al gebroken had. Ik zei dat ik geen toestemming had gekregen van me collega's, omdat ze niet wilde monitoren. En dat ik er helemaal klaar mee was. Hij zei dat hij wel even langs de afdeling zou lopen, wel het laatste wat ik wilde, dus ik verbood hem te gaan. Ik wilde ze niet tegen me in het harnas jagen, maar nadat ik de keizersnede had gedaan en de oudjes niet op de afdeling waren vroeg de vrouw of ik wat kon doen. Ik besloot haar opnieuw te onderzoeken, haar vliezen te breken en te zien of ze spontaan weeën zou krijgen.

Niet veel later werd ik weer gebeld voor een keizersnede. Op deze had ik niet gerekend, omdat mij verteld was dat er maar een casus was op het OK. Snel weer teruggegaan, waar ik niet veel later een piepklein mensje in mijn handen gedrukt kreeg. Nog nooit heb ik zo'n kleintje in mijn handen gehad. Na wat ondersteuning van de ademhaling heb ik het snel meegenomen naar onze afdeling, waar het wat zuurstof zou krijgen totdat ze stabiel genoeg zou zijn. Zo bizar, dat er geen couveuse is geen spullen om dit kindje te ondersteunen. Gelukkig was het een pittig kindje, een meisje, volgens mijn collega's zou ze het wel overleven.

Mijn dienst liep bijna ten einde en plotseling kwamen de vrouwen binnenstromen. Bij de eerste zag ik het hoofdje al tevoorschijn piepen. Snel geïnstalleerd en niet veel later werd er een derde dochter geboren.

Na deze vrouw kwamen er nog twee vrouwen van het moederhuis die bijna volledige ontsluiting hadden. Snel alles bij elkaar verzameld en ondertussen mijn andere vrouw met de gebroken vliezen gemonitord. Terwijl de andere twee vrouwen tegen volledige ontsluiting aanzaten besloot ik tussendoor even snel mijn eigen vrouw te zien. Zij vorderde na het breken van de vliezen maar traag waarna ik haar een infuus gaf, om misschien een zetje te kunnen geven. De druppelsnelheid keurig afgesteld. Nog maar net op haar bed geïnstalleerd begonnen beide vrouwen drukgevoel te krijgen. Mijn collega de ene baby, ik de andere vrouw. Mijn student deed de bevalling en het ging eigenlijk allemaal wel goed. De vrouw van mijn collega had echter een enorme lelijke scheur die gehecht moest worden. Er was geen verdovingsvloeistof dus dat hebben we eerst maar even laten halen. Ondertussen was het al weer een uur na onze dienst. En met dat mijn collega haar vrouw aan het hechten was, mijn vrouw terug op een matras lag, kreeg mijn gebroken vliezen vrouw persdrang. In twintig minuten had ze de laatste vier centimeters zien weg te zuchten.

Tussendoor mijn kleine pre-terme baby telkens checken, ik was toch bang dat het zou overlijden, zo enorm klein.

Helaas kwam bij de laatste vrouw het handje van de baby naast het hoofdje mee naar buiten, ik hoopte dat ik niet hoefde te hechten, ik was moe, maar bij het controleren zag ik dat het toch echt gehecht moest worden. De klok ging ondertussen al richting vier uur. Toen ik mijn collega van de middagploeg vroeg of zij wilde hechten, zei ze dat we nog niet hadden overgedragen dus dat ik het zelf maar moest doen. Om twee uur was de afdeling nog kalm, maar hun kwamen veel te laat aan. Maar goed, er was nog wat verdoving over in het flacon van de vrouw van mijn collega dus ik besloot mijn vrouw te verdoven en het werk netjes af te maken. Niet veel later lag ook zij terug in haar bed. Hadden we toch vijf mooie bevallingen in twee uur tijd kunnen begeleiden en was de vrouw die mijn collega's niet wilde laten bevallen, bevallen. Geeft toch een goed gevoel! En wat was de vrouw blij, dat ik dit voor haar gedaan had.

Nadat ik klaar was met schrijven besloot ik de baby's van de keizersnedes terug bij de moeder en bij de neonatologie te brengen. Door de vijf bevallingen had ik wat vertraging opgelopen. Na de eerste baby bij de moeder te hebben gelegen bracht ik mijn kleine baby-meisje bij de neonatologie, de verpleegkundige was nog bidden dus ik moest even wachten. Omdat het meisje redelijk stabiel was liep ik even de materniteit op om het meisje aan de moeder te laten zien. Aangezien het een spoedkeizersnede was hebben ze haar in slaap gebracht. Een mooi momentje tussen moeder en kind.

Het enige wat ik nog moest doen was de missende gegevens kloppend maken dus terug naar het OK.

Uiteindelijk verliet ik tien over half zes het ziekenhuis. Vandaag opnieuw snel mijn spullen wassen voor morgen en lekker slapen.