Lange nachten.

Mijn laatste reeks nachten zit er alweer op. Al vind ik het werken super leuk. De nachten zijn gewoon vermoeiend. De vele bevallingen, het monitoren en de complicaties. De afgelopen vier nachten hebben we totaal 26 bevallingen begeleid.

Tijdens onze derde nacht kwamen werd er een vrouw overgedragen die al een uur aan het persen was. Maternale uitputting. Na een paar persweeën werd het me al snel duidelijk, dat de baby nauwelijks verderkwam. Ik liep even naar de materniteit, omdat ik daar de voorgaande dagen de gel voor de doptone vandaan had gehaald. De dokter liep nog op de afdeling rond en ik bedacht dat voordat we hem straks van huis konden bellen het misschien verstandiger was dat hij deze vrouw zou zien voordat hij naar huis zou gaan. Hij liep met me mee naar de labourward en besloot een vacuüm te doen bij de baby. De harttonen waren ook niet zo goed meer.

Aangezien onze OK gesloten is bij gebrek aan spullen om te kunnen opereren zou deze vrouw naar het andere ziekenhuis moeten, de kans dat het kindje zou zijn overleden in het andere ziekenhuis was te groot. Na drie mislukte tracties was het hoofd bijna geboren, maar zelfs toen lukte het, het meisje niet de baby geboren te laten worden en de dokter besloot nog een tractie te doen. De baby werd geboren met een veel te lage hartslag. Het enige wat aanwezig was. Een apgarscore van 1/10 op een minuut. Na vijf minuten beademingen was deze 4/10 en na tien minuten nog steeds 4/10. De eerste keer dat ik een Apgar zo laag als deze heb moeten geven. De dokter nam de beademing over, zodat ik een andere vrouw kon laten bevallen. De student ronde af, zodat ik weer terug kon naar de baby. Na twintig minuten beademen ademde de baby uiteindelijk zelfstandig. De baby werd naar de neonatologie gebracht. Halverwege de nacht kwam de verpleegkundige de baby naar de moeder brengen om hem aan de borst te krijgen. Toen ik even later ging kijken lag de moeder met de rug naar de baby toe. Het kindje had een akelige ademhaling en toen ik de temperatuur controleerde was deze 39.0 graden. Snel bracht ik het maar weer terug naar de neonatologie waar we op zoek gingen maar een glucosemeter. In heel het ziekenhuis niet te vinden. Aangezien het kind een beetje fladderde moesten we op ons gevoel glucose via het infuus geven. Er is hier namelijk geen voeding op voorraad. Geen saturatie, geen zuurstof. Het kindje moest vechten voor zijn leven. De kans dat hij er echter gezond uitkomt is vrij klein. Tijdens de nacht had hij ook een soort epileptische aanvallen. Naar om te zien en vooral machteloos. Het is toch ook niet in te denken om een ziekenhuis op zoek te moeten naar een simpele thermometer, een glucosemeter. Management..

Gelukkig hadden we de rest van de nacht niet echt gekke casussen meer. Op voorhand moesten we een inschatting van de risico's op complicaties maken. Zo hebben we een tweelingmoeder en een vrouw met twee keizersnedes in de geschiedenis doorgestuurd naar het andere ziekenhuis.

Tegen de tijd dat de ochtendploeg zou komen (uiteraard ongeveer 1-2 uur te laat) kwam er een man binnenrennen dat zijn vrouw bloedde en twee weken terug bevallen was. Snel rende Nuria en ik naar buiten waarbij zij hielp de vrouw uit de auto te krijgen en ik terug naar binnen snelde om alle medicatie en middelen die we nodig zouden hebben klaar te leggen. De vrouw was totaal van de wereld. Een slappe pop.

Met dat we haar broekje wilde verwijderen zagen we helemaal geen bloed. En na goed te kijken kwam er bloed uit haar mond. De vrouw had haar tong gebeten. Snel controleerde we alle vitale parameters maar veranderde we onze diagnose naar eclampsia. Ik luisterde naar de bloeddruk en hoorde tijdens het oppompen al oplopen. We hadden iets waarmee we kunnen en Nuria holde naar de andere afdeling om de medicatie, onze was namelijk op. Ondertussen zorgde ik dat de vrouw een infuusnaald kreeg. Zodra Nuria de medicatie opgetrokken had kon ik het geven. Met dat ik de startdosis aan de vrouw gaf kwam zij langzaam een beetje bij en reageerde op haar naam. Toen ze enigszins stabiel was versleepte we haar naar een matras op de grond. Ze bewoog alle kanten op en we moesten uitkijken dat ze zichzelf geen pijn deed. Normaal gesproken moet iemand helemaal bijtrekken na het geven van de medicatie maar dit meisje bleef enorm onrustig. Omdat we alles gecontroleerd hadden bleef het vreemd. Het vervelende van geen uitgebreid lab. Je kunt niet alles screenen wat je wilt screenen. Gelukkig kon het lab (overdag) wel de glucose meten. Deze was ook normaal. Mijn collega kwam met het idee dat ze wel eens honger kon hebben en pakte het eten wat ze mee had genomen. En wonderlijk wel na het drinken en eten viel ze in slaap. Voortaan maar een noodpakketje mee nemen in case of emergency.

Ondertussen is ze al zover opgeknapt dat ze gewoon weer kan lopen en alles doen. Maar op het moment waren we maar wat bang om haar kwijt te raken.

Het meisje had na de bevalling had ze hoofdpijn gekregen die maar niet over wilde gaan. Door gebrek aan monitoren was de bloeddruk na de bevalling niet gemeten. En misschien voor de bevalling ook niet. Ze nemen het hier toch niet zo nauw.

Voor nu is het nog 3,5 uur en dan ben ik lekker vrij. Nachten zijn interessant maar super vermoeiend. Gelukkig hebben we geen ingewikkelde complicaties gehad. Iets wat we ook wel verdiend hebben na al die rot-casussen van afgelopen weken. Het lijkt alsof de kalmte weer een beetje terug is in het ziekenhuis. Nu maar hopen dat het zo blijft.