Lead me on.

Het is al eventjes geleden dat ik geschreven heb in mijn online dagboek. Ondertussen ben ik alweer zes diensten verder en heb ik na mijn komende vier nachtdiensten weer eventjes vrij.

Het is vandaag een dag met een zwarte rand. Maternele dood, het gaat tegen alle gevoelens van de wereld in. De wanhoop, de blijdschap, de vrees het balanceren tussen het hier en de dood. De gevoelens zijn met geen woorden te omschrijven.

Afgelopen vrijdagavond kwam er na mijn avonddienst een vrouw binnen die bloed verloor. Een placenta loslating, waarbij het kindje al was overleden. Aangezien mijn dienst er op zat en ik de dokter nog zou helpen met het curetteren bij een miskraam was deze vrouw voor de avondploeg en moest de dienstdoende dokter gebeld worden.

Het frustrerende van deze casus was dat de vrouw keurig voor haar zwangerschapscontroles naar het ziekenhuis kwam, maar dat haar bloeddruk er door de verloskundigen niet is uitgepikt. Ondanks de hoge bloeddruk heeft nooit iemand de urine gecontroleerd. Een bloeddruk die in nog geen vier dagen van 130/90 naar 190/120 stijgt lijkt me ook een klein beetje stug.

De volgende dag had ik een dagdienst. Op de afdeling ontmoette ik de vrouw die, de avond hiervoor, binnengekomen was met de placenta loslating. Er was gezegd te monitoren, maar verder was er qua inleiding nog niet echt iets gestart. Na overleg met de arts, werd besloten de vliezen te breken.

De afgelopen nacht was de bloeddruk keurig bijgehouden, waarschijnlijk door de studenten, maar ik zag dat het er in de ochtend bij ingeschoten was. Ik besloot de bloeddruk te laten controleren deze was 150/95mmHg was. Nu was ze aan het bevallen en had ze niet lang terug nog medicatie gekregen dus ik liet het voor wat het was.

Niet veel later kwam haar man me zeggen dat het infuus niet liep. De man was naar, alsof hij iets voelde aankomen. Liep met zijn hoofd tussen zijn handen. Hij kon het nauwelijks verdragen.

Twee uur nadat we gestart waren met de bijstimulatie vertelde de vrouw me dat ze het gevoel had dat ze moest persen. Ik nam haar mee, maar met dat ze het bed vastpakte begon ze te persen. Het kind, gevolgd door de placenta en veel bloed, klonters werden geboren nog voordat ik haar geïnstalleerd had. Snel riep ik mijn collega erbij. Terwijl ik het kindje oppakte, de laatste metingen deed, installeerde zij de vrouw in bed. De bloeding leek enigszins stabiel.

Toen de man zijn kind zag begon hij te snikken. Mijn verschrikkelijk empathische collega vertelde dat hij blij moest zijn dat zijn vrouw nog leefde. Zelf vond ik dat de vrouw wat apathisch was, alsof ze weinig emoties had, maar waarschijnlijk was dit een voorteken. Ik besloot te controleren of er nog klonters waren en voelde dat, dit het geval was en zo goed als mogelijk verwijderde ik deze toen plotseling de benen van de vrouw dicht vielen. Ik vroeg de vrouw ze open te maken, maar met dat ik ze openduwde vielen ze neer. Ik sloeg haar op haar gezicht en kreeg geen reactie meer. Ik gilde als een malle dat mijn collega direct moest komen en dat het serieus was. Terwijl ik snel extra medicatie toevoegde in mijn infuus, vroeg ik de student de bloeddruk te controleren.

Met dat mijn andere collega kwam, belde zij alle dokters, geen een pakte de telefoon op. Zo, frustrerend. De student kon de bloeddruk niet horen. Ik besloot het zelf te meten, een bloeddruk van 60/20 mmHg. We waren deze vrouw aan het kwijtraken.

De student hebben we naar het theatre laten rennen om de anesthesist en de dokters te halen. Terwijl wij een extra lijn inbrachten en de infuusvloeistof naar binnen probeerden te persen. De vrouw moest van het bed, maar was te zwaar om te verplaatsen met z'n tweeën en de zuurstofslang kwam ook niet bij haar gezicht in de buurt. We konden alleen maar hopen en bidden dat we snel assistentie zouden krijgen.

Met dat het hele OK-team kwam aangesneld incl. de dokters versleepte we haar naar het matras op de grond. Hierbij sneuvelde een infuuslijn en werd er gezocht naar een andere ader. Ik kwam aan met mijn optrekspuit om in ieder geval bloed door het infuus te krijgen. Zo frustrerend, de arts wilde perse de lijn eerst aansluiten. Ik kon geen bloed meer nemen en dat terwijl we bloed voor deze vrouw nodig hadden. Ik besloot alvast naar de bloedbank te rennen. We hadden geen kruisbloed, dus moesten het doen met de enige bloedgroep die je altijd kunt geven.

Toen ik daar aankwam was de laborant aan het bellen en ik smeekte hem zijn telefoon er op te gooien en mij bloed te geven. Hij wilde perse alle papieren, de wanhoop op dat moment, ik smeekte hem het mij te geven en beloofde het later te komen brengen. Dan gaat de quote: 'give blood, safe live' echt op.

Toen ik terug kwam, was iedereen om de vrouw, maar was de zuurstof nog steeds niet aangesloten. Zoveel van die kleine dingetjes. Ik sleepte met al mijn kracht de zuurstof tank richting de vrouw, normaal gesproken kan ik deze niet eens verplaatsen. Toen ik op zoek ging naar een masker zag ik dat deze er helemaal niet was en moesten we het doen met een neusslangetje. Ik baalde, 75% van de zuurstof gaat hiermee verloren. Maar wat konden we doen, we hadden geen andere keus. De anesthesist bedankte me.

Ik kon op dat moment niks meer betekenen voor deze vrouw. De man van deze vrouw lag volgens mij ook meer out, dan bij bewustzijn op het bed. Van het ene op het andere moment was het een chaos van personeel op de afdeling. Hij had door dat het fout was, goed fout was. Drie dokters, twee operatieassistenten, de anesthesist, mijn collega en student zaten om de vrouw. En ik op de afdeling was het ook niet heel erg rustig. Een van de vrouwen waarbij ik de vliezen had gebroken had persdrang en stilletjes pikte ik al mijn spullen, schermde ik de vrouw af en liet haar bevallen op de afdeling. Alsof het zo moest zijn beviel deze vrouw, ongecompliceerd en zonder scheuren van haar eerste kindje. Ik kon er alleen maar dankbaar voor zijn.

Met dat ik aan het afronden was werd er besloten de vrouw naar het theatre te brengen, om te kijken wat er gedaan kon worden. Het liefst wilde ik mee, zien wat er gebeurde, maar aan de andere kant moest ik het ook loslaten. Iedereen op de afdeling verliet me, dus ik kon ook nergens heen.

Ik besloot het papierwerk van deze bevalling af te ronden. En mijn lab-aanvraag formulier in te vullen. Nadat een collega terug was, bracht ik de patientenfolder naar de anesthesist. Ondertussen werd er gebeld naar het grote ziekenhuis om assistentie van een specialist. Omdat de vrouw nog geen kinderen had werd er besloten de baarmoeder te sparen.

Ondertussen waren beide vrouwen die geboekt stonden voor keizersnede in arbeid. Een hiervan was zelfs al bevallen, niets maakt me meer gelukkig, want ik vond de indicatie voor de keizersnede al niet sterk, maar wie ben ik. De andere had 7 cm ontsluiting. De dokter baalde over de casus en vroeg mij te blijven en te monitoren. Ik dacht bij mezelf die bevalt voordat jij klaar bent. En dat gebeurde ook. Twee gezonde moeders, twee gezonde baby's die anders een operatie hadden gekregen.

Tegen de avond verliet ik het ziekenhuis. Nog heel even heb ik met de anesthesist staan praten die vond dat ik het goed gedaan had. Ik vertelde dat ik nog steeds baalde van dat ze het infuus belangrijk dan bloed vonden. Hij gaf me ook wel gelijk. Op goed geluk zijn er zeven zakken bloed gegeven. Naar mijn idee in combinatie met de 2,5 Liter vocht een klein beetje heel veel. Maar ik ben niet degene die hier over beslist.

De volgende dag was het natuurlijk meteen kijken hoe het met de vrouw was, de dokter had de hele nacht naast haar gewaakt. Ze was wel zwak, onrustig, maar ze herkende mij. Na overleg en gesmeek of deze vrouw overgeplaatst mocht worden naar het andere ZH werd er uiteindelijk toch besloten om haar niet over te plaatsen. De dokter van het andere ziekenhuis vond dat ze hier ook gemonitord kon worden. Monitoren, zonder machines? argh. frustraties.

Vanochtend vroeg is de vrouw overplaatst én overleden. Hoe pijnlijk, hoe onwerkelijk, hoe oneerlijk. Een dokter die tranen droogt..
'Some hearts understand each others even in silence'. Konden we maar meer doen.