Nieuw hoofdstuk

Had ik gisteren een heel hoofdstuk geschreven, valt de stroom uit. De afgelopen dagen is het qua stroom en water een af en aan. Zodra het water begint te stromen vullen we emmers en de regenton. Aan de ene kant heeft het ook wel weer wat, maar voor een lekkere warme douche zou ik op dit moment tekenen.

Ondertussen ben ik vrij. Mijn lange reeks en vier nachten zitten erop en eindelijk heb ik tijd om wat uit te rusten. Met het rooster van nu moet iedereen echt veel te veel werken.

Na mijn laatste nachtdiensten heb ik ook weinig puf meer gehad om nieuwe hoofdstukken op mijn online dagboek te plaatsen. Gelukkig is geen ene nacht meer zo hectisch geweest als de eerste nacht. De tweede nacht hadden we zo waar van 2 uur tot 6 uur helemaal niemand met weeën. Een makkelijke nachtje met allemaal mooie bevallingen.

De derde nacht begon redelijk oké, maar die nacht viel 's avonds om 11 uur de stroom uit. Gelijk kwam het OK-personeel langs om te vertellen dat we alle keizersnedencasussen, maar beter door konden sturen. Voor hun makkelijk, maar wij hebben bevallingen moeten begeleiden de duisternis. Misschien is dit voor een pasgeborene wel fijner om niet gelijk in het felle licht te komen, maar voor ons was het echt een soort survivalen. Met telefoonlicht konden we de eerste uren doorkomen, maar tegen drie uur hadden we nog maar een telefoon met licht. Het is echt niet in te denken om te moeten werken zonder stroom. Zodra er een auto aankwam liep ik naar buiten om de mensen naar binnen te begeleiden zonder te struikelen over de matrassen op de grond.

Gelukkig bleef het middernacht eventjes rustig. Toen het begon te schemeren begonnen de cliënten te komen. Tussen 6 uur en 9 uur hebben we 8 bevallingen begeleid en lieten we nog een iemand achter die bij de morgenploeg zou gaan bevallen.

Toen ik 's avonds terug kwam op de afdeling kreeg ik meteen het nare nieuws te horen dat het kindje van de vrouw die we hadden overgedragen was overleden tijdens de bevalling. Ik voelde me misselijk worden, want dit is echt een fout van de verloskundige. Een langdurige uitdrijving, daar hoeft een kind niet aan te overlijden. Ik wil niet zeggen dat het kind het bij mij wel had overleefd, maar ik had in ieder geval harttonen geluisterd tijdens het persen en dat is in deze situatie niet gebeurd. Er werd geperst, de bijstimulatie op 100% gezet en uiteindelijk een vacuüm gedaan om het kind geboren te laten worden. Ik erger me aan het feit dat niemand monitort tijdens de uitdrijving. In deze situatie, overdag, had bij slechte harttonen zo naar het OK gerend kunnen worden voor een keizersnede. Nu zijn er zoveel dingen waar aan ik me erger, want toen ik afgelopen nacht aan het persen was met mijn vrouw en de harttonen luisterde toen zei mijn collega dat ik dat niet moest doen dat ik het toch niet kon horen. Zij pakte de doppler weg. Ik voelde me zo kwaad worden. Zij draaide het infuus helemaal open en ging meeduwen op de buik. Dit is niet de manier om bevallingen te doen. Maar veranderingen kosten zoveeeeel tijd.

Toen ik mijn laatste nacht binnenkwam zag ik ook meteen dat het feest was, want er ging een vrouw van haar eerste kind in stuitligging bevallen. Ik liep langs het bed en zag dat ze maar korte duwtjes gaf en na 10 minuten stond het voetje nog even ver als toen ik binnenkwam. Toen ik vroeg of ze het infuus met weeënopwekkers wilde, zeiden ze dat dit niet kon, weer zo'n niet logisch iets. Ik zei tegen mijn collega dat ik even langs het OK ging omdat ik daar mijn doek om mijn hoofd te bedekken had laten liggen. Daar vroegen ze of ik even kwam zitten en ik besloot dat ik er niet bij wilde zijn als ze deze vrouw in stuitligging zouden laten bevallen. Ik wilde niet getuige zijn van nog een kindje dat de bevalling misschien niet zou overleven. Het OK personeel moest hier om lachen, maar ik was behoorlijk serieus. Ik zag ze staan stuntelen en wist dat het hen op deze manier nooit zou gaan lukken.

Na lang gewacht te hebben ging ik terug naar de afdeling in de overtuiging dat het kind al geboren zou moeten zijn, maar toen ik aankwam was er qua progressie helemaal niets veranderd en was de dokter gebeld. Mijn collega's hadden door dat ik was weggelopen voor deze casus en moesten lachen. Ik zei ze maar meteen dat ik gelijk al wist dat het hem niet zou gaan worden en was blij dat de dokter kwam om het af te maken. Die vroeg mij namelijk meteen om weëenopwekkers aan de vrouw te geven. De power die ze nodig zou hebben om te bevallen. De theorie van mijn collega's over het bijstimuleren van stuiten werd hiermee meteen te niet gedaan. Gelukkig, werd de baby levend geboren.

Ondertussen was er een andere vrouw binnengekomen uit een kliniek buiten de stad. Een liggingsafwijking. Met het inwendig onderzoek, voelde het aan alsof het hoofd verkeerd lag. Mijn collega deed het onderzoek, de dokter deed het onderzoek, de andere dokter die de keizersnede ging doen deed het onderzoek en ik deed het onderzoek. Allemaal in overtuiging dat we een hoofd voelde, dat nog helemaal niet ingedaald en scheef lag.

Eenmaal op het OK waren we dan ook allemaal enorm verrast dat het een stuitligging was. Dat we dit alle vier niet gevoeld hadden. Toen de baby geboren was en ik het in doeken aan het wikkelen was, riep de dokter mij terug. Met dat ze wilde gaan sluiten kwamen er opnieuw vliezen te voorschijn. En werd er een tweede baby geboren. Deze had de vrouwe heel goed verborgen weten te houden, want op de twee echo's die zij had laten maken was deze tweede baby nooit gezien. Een verrassing voor de vrouw, de familie, maar ook voor ons.

Op de afdeling was een nieuwe vrouw binnen gekomen. Mijn collega kon de harttonen niet vinden en vroeg of ik het wilde doen. Het was enorm lastig, maar gelukkig waren ze er wel. De harttonen echter waren niet zo fraai, veel te hoog. De vrouw was nog geen centimeter ontsloten en de vliezen waren gebroken, meconiumhoudend vruchtwater. Omdat ik toch nog even terug naar het OK moest vroeg ik of de dokter deze vrouw toch even wilde zien. Na lang luisteren besloot ze dat we deze vrouw maar moesten monitoren. Mijn collega vroeg nog of het niet beter was een keizersnede te doen. Ik stond ondertussen te persen met een andere vrouw en pas nadat ik die bevalling had afgerond en de baby van de keizersnede naar de andere afdeling had gebracht had ik tijd om deze vrouw te gaan monitoren. Mijn collega's lagen al te slapen en hadden niet meer geluisterd naar de harttonen.

Het zweet stond al snel om mijn voorhoofd, want ik kon geen harttonen meer vinden. Wat ik vond was naar mijn idee moeder, maar plotseling schoten deze lage harttonen terug naar 170-180 slagen per minuut. Ik luisterde met nog een wee mee en er gebeurde hetzelfde. De harttonen zakte naar 72-84 slagen per minuut. Ik vroeg de vrouw haar plastic mee te nemen en met mij mee te komen. Misschien was ze wel als een malle gaan ontsluiten, maar toen ik haar onderzocht was de ontsluiting helemaal niks gevorderd. Snel maakte ik mijn collega wakker en vroeg ik haar de dokter te bellen. Ondertussen nam ik snel bloed af, prikte ik het infuus aan, schoor ik de vrouw en kreeg zij een katheter. Mijn collega belde de dokter en schreef de medicatie uit. Een nieuw probleem want het ziekenhuis is aan het staken, omdat de Ghana Health Service de lonen al het hele jaar niet heeft uitbetaald. We kregen in eerste instantie niet de medicatie die we nodig hadden en we hebben gesmeekt het te geven. Toen alles op de afdeling was hebben we de vrouw alvast naar het OK gebracht waar de assistenten de zaal gereed aan het maken waren. Ik bleef bij de vrouw en controleerde de harttonen, ook zij had door dat het serieus was en vertelde me dat ze bang was haar kind kwijt te raken. Moet je dan op een dokter wachten dan duurt elke minuut al te lang. Toen de dokter er was en een keertje mee luisterde begon ook zij zich snel om te kleden. Niet veel later werd de baby geboren. Het kind had enorm in het vruchtwater gepoept. Ik heb het denk nog nooit zo gezien. Waarschijnlijk is het in deze situatie dan ook goed geweest om een keizersnede te doen.

Na deze keizersnede hadden we nog een speciale casus. Deze vrouw had in haar voorgeschiedenis een operatie gehad en kwam nu binnen met weeën, maar had pas 1 centimeter ontsluiting. Ze vertelde dat ze bloedverlies had gehad, maar tijdens het onderzoek was hier weinig van te zien. De placenta zou volgens de scan ook hoog zitten en de harttonen waren goed. We stuurden haar door naar de materniteit. Nog geen uur later kwam ze terug met vier centimeter ontsluiting en nog geen half uur later beviel ze van haar kind. Met dat het kindje geboren werd kwam er grote bloedklonters mee naar buiten. In eerste instantie vreesde we voor het leven van dit kind, maar wonder boven wonder begon het kind te ademen, nadat we gestart waren met beademingen. Waarschijnlijk was de placenta toch gedeeltelijk gaan loslaten.

Deze nacht zijn we echt non-stop bezig geweest en heb ik het ziekenhuis ook direct na de overdracht verlaten. Het enige wat ik wilde was slapen en rusten en dat ben ik nu aan het doen.