Aankomst

Ondertussen in Nederland wordt er hard gewerkt aan het transport. De container is gisteren gesloten en als het goed is aangekomen in de haven. Er is hard gewerkt om dit allemaal voor elkaar te krijgen, maar de container komt op het juiste moment.

Nadat ik aangekomen was in Tamale kon ik eigenlijk niet wachten meer mensen te zien en uiteraard is het ziekenhuis de beste plek om deze te ontmoeten. Het was een vreugdefestijn iedereen was blij en daar het voor mij leek alsof ik niet ben weggeweest, vonden hun toch wel dat het enorm lang leek te hebben geduurd voordat ik terugkwam. Erg fijn om mijn vele bijnamen hier weer allemaal te horen. Toch deed het terugkomen op de afdeling mij eigenlijk ook best veel. Er moet keihard worden gewerkt. Te weinig personeel en teveel -gecompliceerde- bevallingen, het is enorm druk deze tijd van het jaar en daarnaast blijft de bevolking ook groeien.

Er moest een vrouw bevallen en toen ik naar haar keek zag ik dat het bed waarop zij lag aan het schimmelen was. Het leer was opengebarsten, waardoor het matras niet meer werd beschermd. Niet om in te denken, het ruikt er verschrikkelijk. En de vrouwen, zelfs de opgeleide vrouwen, hebben geen keuze dan toch op het bed te moeten gaan liggen. Ik werd er misselijk van. Met het op de afdeling zijn komen ook de verhalen weer los, verhalen van afgelopen week, afgelopen maanden. De meest vreselijkste dingen.

Na iedereen te hebben begroet zag ik dat de dokter-directeur van het ziekenhuis nog aanwezig was. Handig voor mij, want dan kon ik met hem ook even het een en ander doorspreken. Dit is overigens niet de dokter waarmee ik al die tijd contact hebt gehad. Het was een warm welkom en toen ik vertelde wat mijn bedoeling was werd hij diep geraakt. Hier hadden ze op gehoopt, maar echt nooit verwacht. Het ziekenhuis zou zelf nooit in staat zijn geweest om bedden aan te schaffen, om bedden te vervangen. De dokter bood me aan om te helpen de container in Tamale te krijgen. Dat is natuurlijk fijn, want ondertussen heb ik verschillende mensen die me willen helpen en waar ik dus op terug kan vallen.

Mijn overige leven gaat van luxe weer terug naar eenvoud. Al mag ik dat denk in Ghana zo niet noemen, aangezien ik in het huis waar ik verblijf stromend water en elektriciteit heb. Nu ik inwoon bij een collega wordt er natuurlijk wel verwacht dat ik meedraai in het huishouden, dat voornamelijk bestaat uit eten koken en de afwas doen. Dit neemt allemaal veel tijd in beslag, omdat alles met de hand wordt gedaan. Toch heeft het ook wel weer z'n charme, al realiseer ik me dat een vrouw in Ghana een zwaar leven heeft. Man en vrouw leven enorm langs elkaar heen. Er wordt van de vrouw verwacht dat ze eten maakt genoeg voor eventuele gasten en als het de man niet zint wordt de vrouw uitgemaakt waar de vrienden van de man bijzijn. De onderdanigheid en de opoffering in deze extreme mate voelt bijna als slavernij, al zien zij dat natuurlijk niet zo. De vrouwen proberen alles om de mannen te behagen, maar dit leven? Nee, daar zou ik doodongelukkig van worden.