Keep on rockin' in a free World

De avond bij het hostel in Alice Springs werd nog heel gezellig. Ik kwam daar het Spaanse stel Neomi en Ramon weer tegen en het bleek dat zij de volgende dag met dezelfde trip meegingen naar Uluru rock ( of Ayers Rock). We hebben samen bij het hostel gegeten waar net een optreden was van 2 jongens met n gitaar. Niet echt geweldige muziek maar wel een gezellig sfeertje.

De volgende ochtend zouden we om 06.00 uur opgehaald worden maar om 06.30 stonden we er nog steeds. Ik was wel blij dat Neomi en Ramon er ook stonden anders was ik gaan denken dat ik de pick-up gemist had. Maar het kwam natuurlijk allemaal goed, het busje was alleen n beetje laat. Dit keer was het weer n grotere groep (18 mensen) waarvan het grootste deel boven de 50 was. Een heel andere sfeer en n hele serieuze gids die zich voorstelde als Adz.

We gingen meteen op weg naar Uluru Rock en iedereen dommelde zo'n beetje in omdat het twee uur rijden zou zijn. Ergens onderweg minderde de bus vaart om rechtsaf te slaan en ineens, out of the blue, vloog er luid toeterend een mini-van rechts van de bus langs de ramen en kwam met vier wielen tegelijk in de berm terecht. Onze bus kwam schuin op de weg tot stilstand maar draaide alsnog rechtsaf en kwam zo naast de mini-van te staan. We keken elkaar met grote ogen aan en (achteraf best raar) maar ik bedacht me geen moment en sprong meteen de bus uit en rende op de mini-van af. Gelukkig konden alledrie de inzittenden zelf uitstappen en leek alleen degene die achterin had liggen slapen pijn aan zijn hoofd te hebben. Die was waarschijnlijk tegen het dak aangeknald. De mini-van had niet begrepen dat we rechtsaf wilde slaan ( voor de duidelijkheid, in Australië sta je dan aan de linkerkant van de weg) en haalde ons in op het moment de we de draai naar rechts maakten. Gelukkig konden ze ons net ontwijken en konden ze het alledrie navertellen. De mini-van was op het eerste gezicht alleen ontzet en kon nog rijden dus na het uitwisselen van gegevens reed onze bus weer verder. Volgens mij ging dat best snel trouwens: onze gids zei dat het hun schuld was en dat was dat. In Nederland zou je daar niet zomaar mee wegkomen, ook al heb je gelijk.....

Maar goed, de bus reed door, we waren allemaal weer helemaal wakker en bij de les en daar was dan ineens de heilige rots, in al zijn glorie.
Dat was toch wel even indrukwekkend, het is eigenlijk een stuk steen maar door de kleur en de ligging (en natuurlijk door de betekenis voor de aboriginals) was het heel indrukwekkend. Eenmaal dichtbij zie je pas goed

de rode kleur en dat het zandsteen is.

Nog niet zo lang geleden werd de rots door toeristen veel beklommen maar omdat de aboriginals dat heiligschennis vinden (en omdat het levensgevaarlijk is) gebeurt dat tegenwoordig niet vaak meer. Je kunt er nu omheen wandelen en dat deden we dan ook. In het begin vertelde Adz veel over de geschiedenis maar hij deed dat zo schoolmeesterig dat ik al snel afhaakte en alleen ging wandelen, op n afstandje van de groep. Nog een andere vrouw deed dat ook en bleef zelfs weer ver achter mij dus ik voelde me veilig.
De wandeling duurde in totaal 90 minuten inclusief stilstaan en foto's nemen maar na ruim n uur zag ik de groep niet meer voor me lopen en ook niemand meer achter me.....was ik verdwaald? En toen kwam er een kruising waar ik moest beslissen of ik links of rechts moest. Linksaf leek me het meest logisch omdat ik dan de rots aan de zelfde kant hield ( ik liep er tenslotte omheen) maar waar ging dat andere pad dan heen, en nog belangrijker...waar was de groep? Ik ging steeds sneller lopen omdat ik er

steeds meer van overtuigd raakte dat ik te ver achterop was geraakt.
Eindelijk zag ik onze bus, ik liep stevig door in de overtuiging dat ik de laatste was maar toen ik eenmaal bij de bus was bleek ik de eerste te zijn hahaha. Ergens had ik de groep ingehaald, maar ik had geen idee waar.

Toen de rest van de groep ook aangekomen was (en iedereen verbaasd was dat ik als eerste aangekomen was hihi) wilde Adz snel vertrekken naar n plek waarvandaan we goed de zonsondergang konden zien terwijl Uluru Rock dan van rood naar blauw veranderde. Alleen, we miste iemand.....de vrouw die de hele tijd achter mij had gelopen was er nog niet! Adz wilde echter wel weg want anders zou de hele groep de zonsondergang missen. Haar man was er wel en wilde op haar wachten maar Adz haalde hem over met ons mee te komen. Hij zou ons op de sunset-plek droppen en dan meteen terugrijden om haar op te halen.
Aldus geschiedde. Haar man stond gewoon met ons te genieten van de zonsondergang met n wijntje in zijn hand terwijl Adz op zoek was naar zijn vrouw. Daar werd wel even lekker over geroddeld....was hij haar zat?

..maakte hij zich geen zorgen..? En wij vrouwen waren het er allemaal over eens: voor haar moest het "the worst nightmare" zijn. Kom je eindelijk waar je moet zijn is de bus weg! Zonder jou!
Uiteindelijk werd ze gevonden, zij was rechtsaf gegaan waar ik (gelukkig pfffff) linksaf ging en was zo eigenlijk weer teruggelopen. Een half uur na ons kwam ze ook heelhuids bij de zonsondergang aan. Zij had m helaas wel gemist (en de bus ook haha) maar eind goed al goed. Al kun je je natuurlijk afvragen hoe goed dat huwelijk is, ik zou het echt heel erg vinden als ik achteraf zou horen dat terwijl ik verdwaald was, mijn man lekker zorgeloos met de groep stond te pimpelen.

Aangekomen op het kamp voor die nacht bleek onze douche een open lucht douche te zijn waar je hout in een kacheltje moest doen om warm water te krijgen. Leuk maar ik vond het even te veel moeite. De openlucht wc daarentegen vond ik wel weer erg grappig. Een wc met uitzicht, dat heb je thuis niet.
Na een heerlijke nacht in mijn privé tentje gingen we de volgende dag naar

Kata Tjuta, het minder beroemde broertje van Uluru Rock, maar zeker niet minder mooi.
Daar kon je kiezen tussen een lange of een korte wandeling en ik heb samen met Neomi, Ramon (het Spaanse stel) en Uffe (uit Denemarken) de lange wandeling gedaan.
Heel mooi en een heel andere sfeer dan Uluru, wat ruiger misschien.
We kwamen op een gegeven moment bij een waterkraan waar we onze waterflessen konden vullen en daar kwamen meteen een heleboel vogeltjes op af, die waarschijnlijk de hele dag moeten wachten op mensen die de kraan even openzetten. Het was zo heet en droog daar, tijdens de wandeling was het ver boven de 35 graden, veel te heet om te wandelen maar ja, toch maar gedaan anders mis je zoveel moois.
Het stikte daar trouwens van de vliegen en dan van die ontzettend irritante die je echt weg moet slaan anders kruipen ze in je neus of in je oren of je ogen. Er zijn mensen die daarvoor n speciale hoed kopen waar een netje aan vast zit maar dat gaat me dan weer net even iets te ver. Er zijn grenzen haha.

Na de wandeling hebben we geluncht bij een "camelfarm" waar een heel schattige baby-kameel liep, er liep ook n emoe rond en n hele bijzondere hagedis (die Adz even voor ons ving zodat we hem goed konden bekijken).
Daarna reden we weer terug naar ons kamp voor de laatste nacht van deze tour.
De volgende ochtend werd ik wakker met n ontzettende dorst. Ik nam n slok water maar dat kwam er meteen weer uit. Ik voelde me echt heel beroerd en wat ik ook probeerde, n klein slokje zout water, lauwe thee, alles kwam er bijna onmiddellijk weer uit. We vertrokken weer naar de volgende wandeling ergens maar het is compleet langs me heen gegaan waar ze heen gingen. Nadat iedereen uitgestapt was ben ik achterin de bus gaan liggen en heb ruim 2 uur liggen slapen, helemaal van de wereld en misselijk. Ik hield nog steeds niks binnen en de hele dag is compleet aan me voorbij gegaan.
Toen we aan het eind van de middag bij ons hostel afgezet werden ben ik meteen mijn bed ingedoken en heb tot de volgende ochtend geslapen zonder te eten of te drinken.