The long and winding road

Voor mijn dagtrip over the Great Ocean Road werd ik 's ochtends vrolijk begroet door Vanessa. Ik was de eerste die ze ophaalde en ze nodigde me uit om gezellig naast haar te komen zitten. Dat is de beste plek in de bus (als je een leuke gids hebt) met het beste uitzicht dus ik sprong meteen voorin. Dit begon al goed.
Het ophalen van de rest van de groep ging heel snel omdat er bij de volgende stop meteen 20 mensen instapten en na nog een stop voor de laatste 3 konden we op weg naar the Great Ocean Road die langs de zuidkust van Australie loopt.

De eerste stop was Urquhart Bluff Beach, een strand aan het begin van de route. Het strand zag er normaal gesproken veel mooier uit volgens

Vanessa maar er lag nu heel veel bruin zeewier en het zonnetje scheen nog niet. Maar desalniettemin vond ik het een mooi strand.
Onderweg naar Lorne, onze volgende stop, zagen we 3 jongens fietsen in een knalroze onderbroek. Luid toeterend en joelend reed Vanessa langs en ze zwaaiden lachend terug. Later passeerden we ze weer toen ze even pauze hielden en wederom reed Vanessa met veel kabaal langs. Dikke pret met Vanessa ;-)))

In Lorne zelf zijn we alleen gestopt bij een parkje waar veel koala's leven en bijzondere vogels die inmiddels zo gewend zijn aan toeristen dat ze op je komen zitten als je ze voert.

Onderweg had ik het intussen trouwens ook heel gezellig met Grace, een Thais/Koreaanse vrouw die al 10 jaar in New York woont en met Marianne, een Italiaanse vrouw die tijdelijk in Melbourne woont.

In het plaatsje Apollo Bay hebben we geluncht en daarna hebben we een

(korte) wandeling in een prachtig regenwoudgebied gemaakt.

The Twelve Apostles, onze volgende stop, zijn natuurlijk niet te missen (het zijn er inmiddels nog maar 8) en inderdaad heel mooi alleen jammer genoeg wel populair en daarom heel erg druk. Dat haalt het bijzondere er wel weer een beetje af.

Vanessa wilde ons graag haar favoriete plek laten zien: Loch Ard Gorge, een hele mooie baai langs de Great Ocean Road. Inderdaad weer een hele fraaie baai en een die je bijna voorbij zou rijden omdat je hem vanaf de weg niet goed kunt zien.
Onze laatste stop was Londen Bridge, die zo genoemd is omdat deze rotsformatie leek op deze brug. Inmiddels heeft de zee er een stuk tussenuit geslagen dus deze naam klopt nu ook niet meer.

Het was inmiddels al 18.00 geweest en omdat we nog twee uur moesten

rijden voor we weer terug waren in Melbourne haalden we een snelle hap in een klein dorpje met allemaal afhaalrestaurants. Op de terugweg heb ik nog ontzettend gelachen en lekker met Vanessa zitten kletsen over van alles en nog wat (werk en mannen, heel boeiend). Rond 21.30 was ik weer terug in mijn kamer en deed ik moe maar voldaan mijn oogjes dicht.