A town called Alice

De volgende ochtend werd ik na 15 uur slapen wakker in mijn hostel in Alice Springs. Ik voelde me wel iets beter maar nog steeds niet helemaal tiptop in orde. En toen ik naar beneden keek, schrok ik me n hoedje. Wat was hier aan de hand. Mijn voet en enkel waren twee keer zo dik als normaal en vuurrood....? Toen ik aan de receptioniste iets van ijs vroeg om op mijn been te leggen adviseerde ze me om even langs het ziekenhuis te lopen voor ik vertrok om het even te laten checken. Het ziekenhuis was ongeveer n kwartiertje lopen dus nadat ik mijn bagage in een aparte kamer gestald had liep ik n beetje hinkend naar het ziekenhuis. Dat deed best wel al pijn eigenlijk maar ja, eenmaal halverwege loop je maar door. Bovendien wist ik toen nog niet wat het was, ik dacht ik krijg waarschijnlijk een antibiotica kuurtje mee en ik kan weer verder.

Helaas was dit niet het geval. De verpleegster bij de eerste hulp riep al meteen dat ik wel zou moeten blijven van de dokter. "Echt?"...ik keek haar een beetje ongelovig aan, was dat niet een beetje overdreven? Bovendien, ik moet een vlucht halen straks. Voor het eindoordeel moest ik op de dokter wachten en die was er om 14.00 uur nog niet. En mijn vlucht was al om 17.25 dus op advies van de verpleegsters heb ik mijn verzekering ingelicht en het reisbureau in Cairns mijn vlucht om laten boeken voor twee dagen later.
Toen de dokter eindelijk kwam om 16.00 uur (ik lag al die tijd op n bedje weg te doezelen) was hij inderdaad heel beslist: twee nachten blijven en kijken hoe de antibiotica aanslaat. En intussen een bloedtest doen om te kijken waar we hier precies mee te maken hadden. Bovendien had ik bijna 39 graden koorts dus waar hadden we het nog over, hup het bed in met die eigenwijze toerist.
Dus naar de afdeling in n rolstoel (ook voor het eerst) en in een tweepersoonskamer met n oudere aboriginal vrouw. Dit is wel grappig om te vertellen trouwens want die vrouw (bleek later) was dementerend en lag

de hele tijd te roepen en te schreeuwen en toen de verpleegster haar het avondeten kwam brengen kreeg ze het naar haar hoofd geslingerd. Waar ben ik nu weer in terecht gekomen dacht ik vertwijfeld. Het was wel grappig maar ik vond het niet echt een fijn idee om daar naast te liggen. Wie weet wat ze 's nachts allemaal ging uitspoken? Gelukkig was er nog n plekje in een andere kamer ook weer naast een aboriginal vrouw (in Alice Springs wonen heel veel aboriginals, dus ook in het ziekenhuis) die gewoon rustig lag te slapen.
De volgende ochtend vroeg ik aan de dokter of het realistisch was om te denken dat 2 nachten genoeg was. Nee, zei hij meteen, maak daar maar 4 nachten van. Ik weer het reisbureau bellen om de vlucht te laten om boeken naar maandag. De receptioniste van het hostel die mij naar het ziekenhuis had gestuurd (waar ik haar achteraf heel vaak voor bedankt heb) was zo aardig om de volgende dag mijn bagage te komen brengen omdat ze het zo zielig voor me vond dat ik in mijn vakantie in het ziekenhuis terecht was gekomen. Ze schrok toen ze mijn voet zag want die

was in 1 nacht twee keer zo dik en rood geworden. De verpleegster zei ook dat ik net op tijd was binnengekomen voordat de infectie helemaal losgebarsten was. Uit de bloedtest kwam trouwens naar voren dat ik een "streptococcal cellulitis infection" had.
Op zaterdag kreeg ik een nieuwe kamergenote, een heel lief oud engels vrouwtje van 93 die al jaren in Australië woonde en net aan haar maag geopereerd was. Haar dochter, die haar iedere dag bezocht, bood op n gegeven moment aan om n wasje voor me te doen. Iets wat ik heel dankbaar aannam want ik had na die kampeer trips een rugzak vol met alleen maar vieze stinkende kleren (misschien rook ze dat ook wel hahaha).
Op zondag, na 4 dagen gedwongen op bed gelegen te hebben (ik mocht niet lopen en dat deed trouwens ook ontzettend veel pijn) snakte ik naar wat beweging, frisse lucht en weet ik wat allemaal niet meer. Ik stuurde een wanhopig berichtje naar Niek, mijn bff in Nederland, en zij schreef heel nuchter terug: hebben ze geen rolstoel die je mag lenen? Geniaal, waarom had ik daar zelf niet aan gedacht. En natuurlijk hadden ze n rolstoel en ik ben als n gek naar buiten gerold (best wel zwaar trouwens want het was uiteraard geen elektrische). Maar ik was dolblij: vrijheid, even geen 4 muren om me heen, ik voelde me weer even Mieke.
Ik ging pas na 2,5 uur weer naar binnen en alleen omdat ik ontzettend naar de wc moest. Maar eenmaal weer in bed merkte ik wel dat ik nog niet helemaal beter was want ik viel meteen in slaap midden op de dag.
Ik ben daarna elke dag twee of drie keer naar buiten gerold, om cappuccinoachtige koffie te drinken op het terras bij het ziekenhuis café (zie foto) Die rolstoel pakte niemand me meer af! Dat grappige bordje op de deur zag ik pas na twee dagen (omdat ik er zo snel langs racete op mijn weg naar buiten) en vond ik wel erg grappig en toepasselijk.
Efin, ik kan nog wel even doorgaan over mijn ontzettend saaie dagen in het ziekenhuis, over het vieze eten (hele dikke soep die meer op drilpudding leek, jaagggh) maar dat is natuurlijk niet zo interessant dus hier laat ik het bij. De verpleegsters waren stuk voor stuk heel lief voor me maar na 9 dagen heb ik de dokter heel lief aangekeken en beloofd dat ik braaf mijn antibiotica nog n week zou slikken, heel vaak met mijn been omhoog zou zitten en echt heel rustig aan zou doen en toen liet hij me eindelijk gaan.

Het reisbureau in Cairns boekte mijn vlucht definitief in voor vrijdagavond en ik heb de volgende dag nog (heel rustig aan dok) door het winkelcentrum van Alice Springs gewandeld en vanaf een uitzichtpunt over Alice Springs uit gekeken. En toen, om 17.25 instappen en weg hier.