van Koekange naar Plattsburgh

Vandaag was dan de dag dat ik na een jaar van voorbereidingen eindelijk vertrok naar het college van mijn keuze.
Ik kan niet zeggen dat ik er zin in had, ik was namelijk superzenuwachtig en niet klaar om iedereen thuis al achter te laten. Buikpijn, misselijk, vermoeid maar we moesten toch op weg.
Na drie keer afscheid genomen te hebben van mijn familie ging ik door de douane en was ik voor 4 maanden op mezelf aangewezen.
Alles verliep soepel daarna, de douane ging goed, ik was op tijd bij de gate en hoewel de 9 uur lange vlucht erg saai was, was het prima vol te houden.
Mijn overstap in Philadelphia was ook iets waar ik bang voor was. Dit was waar ik door immigratie moest en waar ik voor het eerst niet meer terug kon vallen op Nederlands. Na alle horrorverhalen en waarschuwingen over de Amerikaanse immigratiedienst viel het me dus erg mee toen ze enkel vroegen waar ik heen ging.
Ik had 2,5 uur voor mijn overstap en uiteindelijk zat ik een uur te vroeg bij de gate. Niet iets wat ik erg vervelend vond.

In Burlington aangekomen was ik eindelijk gekalmeerd

van alle stress. Het uitzicht uit het vliegtuig was vooral bos en natuur, het vliegveld was erg klein en te overzien. Ik hoefde alleen nog maar opgepikt te worden en naar de campus gebracht. Ik kwam aan in Burlington rond een uur of 6.
De jongen die me op kwam halen was erg vriendelijk, we moesten alleen nog even wachten op wat andere mensen die ook snel aan zouden komen. Rond een uur of 7 waren we met 6 meisjes uit Japan, Vietnam, Duitsland, Egypte en Albanië. Koffers werden in het SUNY Plattsburgh busje getild en we konden vertrekken.
Dit was het punt waarop de auto besloot om niet te starten...

Nieuw plan. We blijven op een bankje zitten tot er iemand is gekomen om ons te helpen. Dit zou een halfuur duren (het is een uur rijden dus ik was al achterdochtig) en na een halfuur gewacht te hebben bleek het ineens nog een extra 40 minuten te duren. Gelukkig probeerde onze begeleider nog een keer de motor te starten en deze keer besloot de auto gewoon mee te werken, we konden dus toch onderweg.

We moesten een groot meer oversteken en dit deden we via veerpont. Het was prachtig om naar buiten te kijken en alle sterren en de maan te zien die op het water reflecteerden. Dit maakte de uren die we ondertussen gewacht hadden weer een beetje goed.

Toen we van de boot afkwamen was het nog niet gedaan met de drama. De banden van de auto deden raar en onze begeleider voelde zich niet veilig ons in dit busje verder te rijden. We stonden weer te wachten tot iemand ons kwam halen. Dit gebeurde redelijk snel voor mijn gevoel en na weer met alle koffers gesjouwd te hebben waren we weer onderweg. We kwamen rond een uur of 11 aan op de campus.
11 uur hier is 5 uur 's ochtends thuis dus ik was op dit punt ook 24 uur wakker.

Toen ik eindelijk naar mijn kamer begeleidt werd door een GEO-lid (dit zijn mensen die helpen met de introductie, voornamelijk oudere internationals) was ik klaar om te gaan slapen. Naïef van mij om dit aan te nemen.
Mijn kamer had geen kussen en geen deken, dit was niet erg gezien de temperatuur maar het zag er kaal uit. Mijn lichten deden het niet en de Wi-Fi werkte ook niet mee.
Dit was ook allemaal snel geregeld en toen ik eindelijk alleen in mijn kamer was kun je je voorstellen dat ik gelijk ben gaan slapen.