De derde dag van de introductie

Het is alweer donderdag en gelijk al de laatste dag van de introductie. Ik kan uitslapen omdat ik niet in aanmerking kom voor de activiteiten van die ochtend (iets met medische checks, ik ben kennelijk gezond). Ik schrijf dit op zaterdag en ik weet oprecht niet meer wat ik die hele ochtend heb gedaan.

Rond half 12 verzamelden we voor een soort lezing over onze verzekering. De persoon die deze lezing normaal gesproken geeft was er niet dus iemand die helemaal niet wist waar het over ging deed het en ik denk niet dat iemand er iets van geleerd heeft. Ze was vroeg klaar dus wij waren allemaal vroeg bij lunch.

Hierna hadden we een heel ander soort workshop. Deze werd gegeven door dezelfde lerares die een praatje hield bij de bingo. Haar naam is Portia en haar achternaam ben ik vergeten. De workshop zelf heette "hopes and fears about college". Portia was hier zelf 20 jaar geleden gekomen uit Zuid-Afrika en is hier niet meer weggegaan. Ze vertelde over cultureshock en de shock van het weer thuis komen daarna. We kregen twee gekleurde post-its en een pen en op de ene moesten we een "hope" schrijven en op de andere een "fear". Daarna verkreukelden we ze en gooiden ze op een stapel waarna we ze een voor een langsgingen, anoniem natuurlijk. Iedereen kon suggesties geven over wat je moest doen tegen de "fear" die genoemd werd. Ik merkte op dat veel mensen bang waren om eenzaam te worden, niet geaccepteerd te worden om religie of iets anders. Veel mensen waren ook bang voor cultureshock of heimwee. Er was ook iemand tussen die bang was om haar collegegeld te betalen. Ik heb een vermoeden over wie dat heeft geschreven en ik wou dat ik kon helpen.
Portia vroeg me wat ik voor advies had tegen heimwee en ik zei natuurlijk dat je erover moest praten met mensen, ik bedoel alle internationals zitten in dezelfde situatie dus iedereen kan prima tegen me klagen over heimwee. Iemand vond dat we niet naar huis moesten bellen als we thuis misten omdat je het dan alleen maar erger zou maken. Ik ben het hier niet mee eens om meerdere redenen.

Na "hopes and fears" was er een scavenger hunt. Dit hield in dat we over campus moesten rennen en raadsels oplossen. Dit was een erg leuk idee met maar twee nadelen: het was echt heel warm en we hadden maar een uur. De volgende sessie hierna was "don't get deported". Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen dat dit ging over het behouden van je visum en dat dit een van de belangrijkere onderwerpen deze week was.

Na een halve scavengerhunt kwam ik iets te laat aan bij het juiste lokaal. Ik was niet de laatste dus we waren nog niet begonnen.
We werden opgesplitst in J-visa en F-visa. Ik was met mijn J-visum zwaar in de minderheid. Onder J-visa vielen alleen de mensen die hier voor een jaar bleven, iedereen die voor een semester of langer dan een jaar blijft heeft een F-visum, en gesponsorde studenten. Ik

weet niet goed hoe gesponsorde studenten werken maar er zijn een paar grotere bedrijven die ze hierheen sturen voor een semester. Deze studenten mogen niet over de grens om Canada te bezoeken. Dit is erg jammer want Canada is letterlijk 20 minuten rijden hiervandaan. Ik heb nu een handtekening op mijn visum wat betekent dat ik de komende 12 maanden naar het buitenland en terug mag reizen, ik mag dus naar Canada en naar huis met kerst zonder gedoe.

Ik dacht dat ik met mijn J-visum in de minderheid was. Ik was kennelijk de enige die geen exchange of sponsored student was. Ik (en een Duits meisje met een F-visum) ben de enige visiting student dit jaar. De rest is allemaal als het ware gestuurd door hun universiteit.

Als afsluiting van de orientatieweek was er een open mic/talent show georganiseerd. Dit werd gehost door het Indische meisje wat ook de workshop over regionaal reizen gaf de dag ervoor. Dit was echt een hele leuke avond. De eerste die zong was een jongen uit Azerbaijan die een lied zong in zijn eerste taal. Hierna hebben we ook liedjes gehoord in het chinees, koreaans en wat andere talen die ik eerlijk gezegd niet zo snel kon plaatsen. Er waren ook wat groepsleiders die choreografie deden die ze ooit een keer hadden ingestudeerd, een groepleider die een ontzettend slecht lied op de gitaar speelde om te laten zien dat iedereen het kan. Er was een jongen die ging beatboxen en zelfs iemand die gedichten ging voordragen. Voor velen was het hoogtepunt van de avond dat die

persoon genaamd Iqbal een zelfgeschreven lied zong. Het was een lied in twee talen met als refrein "I'm in love with SUNY Plattsburgh, SUNY Plattsburgh, SUNY Plattsburgh" en na een paar coupletten zagen mensen het refrein alweer aankomen en ik moet eerlijk zeggen dat het nog steeds in mijn hoofd zit. Het was een beetje pijnlijk en er was wat second hand embarrassement maar daar komen we wel overheen.