Toraja regio & de reis naar Ampana

Rantepao, 17.11.2017

Wauw, oké ik heb zo lang geen internet gehad.... mijn hoofdstukjes komen als één bundel xD

Goed, de Toraja regio.
Bizar mooi en adembenemend zijn termen die als enige kunnen omschrijven hoe dit stukje Indonesië is hahahaha.
Ik had samen met m'n reismaatje Tanya 3 dagen in de Toraja regio.
En kan jullie nu al vertellen dat ik zeker terug wil komen in de toekomst, om meer dagen hier door te brengen. Want 3 dagen is alles behalve voldoende.

De eerste dag zijn we naar een enorm Jezus beeld gehiked. 2 uur heen, 2 uur terug. En het uitzicht over het Karst gebergte en de stad Makale was beeldschoon.
De zonsondergang die door de wolken door scheen zorgde dat de omgeving (= rijstvelden en gebergte) in prachtige kleuren werd gehuld.

Na ons wandelavontuurtje zijn we dag 2 gaan rondscooteren met een vrouwelijke gids (Lia) door de regio ten zuidoosten van Rantepao.
Lia is een gids die ik iedereen aan kan raden.
Ons hotel zat midden in een uitbreiding/verbouwing en het werk begon om 7 uur in de ochtend. En onze kamer had een badkamer met raam waar alle werklui in gehurkte houding alles door konden zien... iets waar ik dan wel weer een persoon voor ben om dat de laatste minuut door te hebben whahahaa.
Okey, Lia bood ons dus aan om bij haar te slapen voor twee nachten, gratis?! Echt ontzettend gastvrij van haar. Natuurlijk hebben we aan het eind een gulle tegemoetkoming gegeven.

Anyhow, dag 2 gingen we dus scooteren door de regio. Ik achterop bij Tanya, die... bleek later... maar twee maanden überhaupt een rijbewijs had. Natuurlijk worden dat soort details altijd gedeeld nadat je de bosjes in wordt gereden na een bijna aanvaring met een tegenliggende scooter hahahaha. De beurse bult op m'n knie is na 5 dagen nog maar al te goed te zien hahahahaha.

Goed, na dat avontuur reden we naar twee begraafplaatsen. De eerste had vooral de bekende zadelhuizen die uniek zijn in de wereld.
Een begrafenis als Toraja burger is ontzettend duur. Vaak wel 1 miljoen Indonesische Rupiah. Dat betekend dat de bevolking moet sparen. Soms wel 5 jaar.
Het lichaam van de overledene wordt al die tijd in het huis van de familie opgebaard. Het wordt behandeld met formaline zodat het goed blijft.
En al die 5 jaar moeten de nabestaanden doen of de overledende nog leeft. Eten en drinken iedere dag neerzetten etc.... kippenvel na het horen van dit? Het gaat nog door.

De Toraja bevolking hebben nog een hele duidelijke kasten verdeling.
Ben je rijk, dan ben je ook in het hiernamaals rijk.
Ben je arm, dan zal je na je dood altijd arm zijn.
Bizar en onwerkelijk om te horen. Zelfs de dood kan je niet bevrijden uit extreme armoede?

Als de begrafenis eenmaal begint kan de duur ervan verschillen. Van 1 dag voor de armste klasse, tot 7 dagen voor de rijkste. Zo is er een graf hoog op een berg waar 7 jaar voor is gespaard. Jemig. 7 jaar je geliefde in huis behandelen alsof die nog leeft. Het idee geeft mij de rillingen.
En naast de duur wordt er ook iedere begrafenis dag een stier geslacht. Ik zie ze liever levend. XD

Dan nu een ander iets.
Stel, je begraafd je geliefde op de rotswand en na 20 of misschien wel 300 jaar valt de kist uit elkaar en rollen de botten van je nabestaande van de berg, naast het voetpad van de toeristen... dan mag je het niet zomaar opbergen en de kist restaureren. Je moet dan een hele nieuwe begrafenis houden.

Dat zorgt ervoor dat overal op de begraafplaatsen menselijke botten liggen, open en bloot. Soms in stapels door elkaar, soms wat gesorteerd of nog half in de kist, half uitstekend.

De kisten in de grotten (oudere graven) zijn in een nog best oké staat, gezien het feit dat er geen erosie plaatsvindt.

Bij het bezoek aan de oudste begraafplaats (in/op/hangend aan de berg) hebben we het oudste graf gezien, het is ergens rond 1600 begonnen.

De Toraja mensen geloven dat alles waarmee je wordt begraven, mee gaat naar het hiernamaals. Dus naast kleren bij de andere kisten lag het oudste graf vol met sigaretten.... je zou maar zonder zitten in het hiernamaals hahaha.

Het was zo stil in de grot... letterlijk doodstil. Mijn eigen ademhaling en hartslag heb ik zelden zo goed gehoord xD

Met kippenvel wandelde ik weer naar buiten. Op nog geen halve meter afstand van de doden staan in bijna complete duisternis in een diepe grot... met alleen je mobiel als zaklamp... Het geeft je toch een gevoel alsof je de doden verstoord.
Een begrafenis meemaken stond dan ook allerminst op mijn lijstje. Ik had genoeg creepy gezien.

Om de dag af te sluiten gingen we dan ook naar een prachtige bron waar zelfs Lia niet vanaf wist. Het stond in de Lonely Planet. En hoe crappy dat boek voor Indonesië dan ook soms mag zijn, soms komt het verassend accuraat uit de hoek hihi.

Daar eenmaal gechilld was het terug naar Lia's huis.

Dag 3 liet Lia ons zelf scooteren. Zij bleef thuis chillen.
Dus met mijn eigen scooter op pad was Tanya degene met de route in haar hoofd en dus ook degene voorop. Super chill, niet nadenken, gewoon volgen.
Al is dat gewoon volgen niet altijd even slim als je daardoor zes keer verkeerd rijdt en de verkeerde afslag neemt whaha.
Oh well, de omgeving is nooit saai. XD
Uiteindelijk de goeie weg gevonden reden we eerst naar de grootste stad van de Toraja regio; Rantepao.
Die chaos doorkruisend op onze scootertjes reden we door naar ons doel van de dag: Batutumung. Het was mijn hoogtepunt van de Toraja trip.
Terwijl je in U bochten een erg technische weg op scheurt, al me oude mountainbike skills proberen naar boven te halen om met een scooter overeind te blijven.... waren we omringd door rijstvelden.
Uiteindelijk werd de weg glad en makkelijk begaanbaar en hebben we op het uitkijkpunt een moment genomen om het glooiende Karstgeberte te bekijken. De berg waar wij op stonden was bezaaid met rijstvelden die in treden omlaag liepen. En dan de stieren erdoorheen te zien lopen... magisch.

Sulawesi is een plek in Indonesië waar je zo van gaat houden dat je er zeker nog een keer terug wil komen. Rustiek, geen massa toerisme... iedere dag is een avontuur die je de adem beneemt.

En dat, lieverds, was mijn Toraja.

We namen een ochtendbus naar de stad Poso. Duur: 15 uur.
Daarna komt het krankzinnige hahahaha.
Toen we aankwamen in Poso was het 11 uur in de avond. We werden bij een Terminal gedropt. Die was nagenoeg uitgestorven, op wat mannen na die werkten in de Terminal, en een bewaker. Poso is namelijk een gebied waar de christenen en moslims nog wel eens wat onrust veroorzaken, maar wij hebben niks gemerkt. Iedereen was zeer vriendelijk en behulpzaam.

We waren van plan om ergens in Poso te blijven slapen en de volgende dag in de middag naar de haven in de stad Ampana te gaan.
Alleen eenmaal in de Terminal hoorden we dat er een nachtbusje (voor 9 man) naar Ampana ging. We zeiden direct ja, want dat zou betekenen dat we een dag eerder in de Togean eilanden zouden aankomen, en wie wil nou niet een dag langer in het paradijs van Sulawesi doorbrengen?

Terwijl we wachtten voor de bus moest ik even naar het toilet. En dit, mensen, was hilarisch hahahaaaa.
Tanya vroeg me hoe de wc was en ik zei: letterlijk een gat in de grond.
Ze begon te lachen, geloofde me niet, om zelf ook te gaan en verbijsterd terug te komen. Ze hadden een teil met emmer, luxeeeee, en de wc was letterlijk een opgetilde tegel met eronder een gat waar wat rotsen van de fundering zichtbaar waren whahahha.
En het was zo klein dat ik mezelf toch echt een vraag moest stellen: wat als je moet poepen? Dat vergt aardig wat coördinatie whahahahhahah

Anyhow, na dat avontuur kwam het busje aanscheuren en propten Tanya en ik ons erin. De rit naar Ampana zou 5 uur duren, wat inhield dat we rond 4 uur in de nacht zouden arriveren. De ferry zou om 9 uur in de ochtend vertrekken. Makkie, ik ga vaker een nachtje door zonder te slapen, no problemo. Zolang we maar bij de haven werden afgezet.

De lieve chauffeur begreep geen woord Engels dus mijn woordenboek kwam aardig van pas, alleen zijn Indonesische antwoord ontcijferen was wat lastiger hahahaha.
Met handgebaren kwamen we al een heel eind.

Alleen ging het wat anders toen bleek dat de ferry helemaal niet gaat op maandag? Bedankt Indonesië lonely planet hahahahaha.
Gelukkig ging er wel een andere boot, om 10 uur in de ochtend. Én goedkoper zelfs!
De vriendelijke chauffeur had zo snel gereden dat het half 4 was. 6 uur overbruggen... oké dat is pittig.
Hij begon toen een heel verhaal af te steken en ergens in dat verhaal werd ons duidelijk dat hij ons uitnodigde om bij hem te blijven slapen. Het was te laat voor een hotel en anders veel te duur.
We zeiden ja, eigenlijk niet echt een idee hebbende wat hij nu écht van plan was whahahha (ik denk dat ik alle regels waar ik als kind mee ben opgegroeid in één nacht aan de kant heb gegooid whaha)

Hij bracht ons inderdaad naar zijn huis in Ampana, waar hij wat had uit te leggen aan zijn vrouw xD die was even gastvrij en maakte de gastenkamer klaar (= kleed op grond en deken om onder te liggen. Badass slapen zoals de locals xD)

In de ochtend kregen we thee, aten we wat fruit en probeerden we een soort gesprek te voeren. Het werd ons duidelijk dat dit echtpaar hun enige kind was verloren. Hij liet, toen ik zijn woorden niet begreep, een foto zien van zijn baby aan de sondevoeding en legde zijn armen daarna op zijn buik en sloot zijn ogen, maar één woord zeggend.
Het breekt je hart. Om zo gastvrij en vol vertrouwen te worden ontvangen in een huis waar wordt gerouwd.

Hij bracht ons naar de haven en na een afscheid klommen we aan boord. Op naar de Togean eilanden.

Dat was Toraja en het vervoer avontuur!

Later schatjesssss

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.