Rotorua 4 - 7 maart

Rotorua, 07.03.2019

Maandag op weg naar Rotorua met een aantal stops onderweg. We zijn niet rouwig dat we weer weg kunnen, het huis in Omori had iets benauwends. Zijn we nou teveel verwend met de eerdere, vaak uitstekende, onderkomens? Vast wel.

Het is weer een stralende dag als de reis begint met een erg mooie rit langs Lake Taupo. Daar zien we voor het eerst een camping met tenten en campers, bankjes en mensen in het water. Na het meer verandert het landschap in een soort van Italiaans heuvellandschap. Ook mooi. Het is, behalve bij de - ook hier - vele wegwerkzaamheden, erg rustig op de weg. Sowieso rijden hier lijkt het veel minder toeristen, i.i.g. veel minder campers dan op het Zuidereiland. Het kan ook komen doordat er gewoon hier veel meer natives wonen: zo'n 75% i.p.v 25% op het Zuidereiland.

De eerste stop is bij de Huka Falls, die we na een klein kwartier lopen kunnen bewonderen. We slaan de veel langere route, die je nog dichterbij brengt, over. De waterval is absoluut mooi, het water dondert zo'n 25 m met veel lawaai naar beneden. Het is net alsof een natuurlijke stenen muur op enig moment is bezweken onder de druk van het water. Je kan er ook met een jetboot of met een helikopter heen, enigszins overdreven, want je loopt er zo naar toe en na een tijdje ziet het er nog steeds hetzelfde uit, dus zo veel tijd (en geld) hoef je er ook niet voor uit te trekken.

Daarna door naar Orakei Korako, een thermisch gebied(je), dat vanwege de afgelegen ligging veel minder bezoekers trekt dan Rotorua, maar echt prachtig blijkt te zijn. Na zo'n 20 km kom je aan bij een azuurblauwe rivier met een super strakke office plus cafe (dus koffie). We worden met een bootje, type watertaxi, overgezet naar de overkant, waar een perfect aangelegde wandelroute je langs een aantal verbazingwekkende natuurverschijnselen leidt. Een verzameling van geisers, borrelende modderpoelen, hete waterstromen en vele kleuren gesteente (die veelheid aan kleuren ontstaat door de wisselwerking tussen het hete water en stoom enerzijds en de verschillende soorten steen anderzijds). Het is adembenemend mooi. We nemen er de tijd voor om alles letterlijk (want ook hier is de zwavellucht behoorlijk penetrant) en figuurlijk tot ons door te laten dringen.

We komen Rotorua, het centrum van het vulkanische gebied, binnen door een soort van Spaanse Polder en van daaruit is het nog maar een paar kilometer. Ook die zijn kwa bebouwing niet echt fraai, maar als we de weg afslaan en een stukje omhoog rijden komen we aan bij de cottage en die is echt top. De ontvangst door Leigh en Angie is allerhartelijkst, Engelsen, die tien jaar geleden vertrokken zijn uit de UK (te druk, k weer, k politicians) en nu dit complex runnen. Een soort van toeval: ze vierden hun 10-jarig huwelijk hier en het gesprek kwam toen ook op een mogelijke overname. Grapje? Nee de dag daarop hebben ze de deal gemaakt. Wat een lef. Bij thee en koffie komen ze met een boel suggesties, die we goed kunnen gebruiken.

Die cottage is niet heel groot, maar alles zit erin en bovendien ademt het een hele fijne sfeer uit. En onze directe buren blijken 5 alcapa's te zijn. Er staat een emmer met voer binnen, dus we moeten ook nog wat doen voor de kost haha.

Op dinsdag nemen we een kijkje in de Redwoods. Hoe - wandeltrack, mountainbike en/of Treewalk - beslissen we ter plekke. Het wordt het laatste om mee te beginnen. Een wandeling tussen de rode bomen ongeveer 20 meter boven de grond. Na onze wandelingen tot nu toe weer eens een andere ervaring. Via een parcours van wiebelige loopbruggen en platforms worden we meegenomen in het ontstaan van de Redwoods en het planten van deze 'California tree' in Nieuw-Zeeland. Dit soort is komen overwaaien vanuit de USA, aangezien dit houttype wereldwijd werd gebruikt in de bouw en men de toepasbaarheid hier in Nieuw-Zeeland wilde onderzoeken. Er moest vanaf begin 1900 nog erg veel in dit nieuwe land worden gebouwd en er was nog maar weinig over van de oorspronkelijke hoeveelheid bos en dan met name van tot aan dat tijdstip veel omgehakte Kauri bomen. De test werd een succes vandaar de grootschalige aanplant van Redwood. Tegenwoordig worden andere bomen geplant die sneller groeien dan de oorspronkelijke soorten en

Redwood. Deze nieuwe tiepes worden gebruikt voor de houtproductie en het weinige beetje oorspronkelijke Kauri bos en de Redwoods zijn nu cultureel erfgoed. We gebruiken de wandeling ook om te praten over het verschil in omgang tussen mensen hier en in Nederland. Toevallig komt het bericht over de #doeslief Sire-campagne binnen, wat afgezien van de zeer goed gekozen naam ook wel iets zegt over het gedrag in het drukke Nederland.

Na de wandeling op hoogte maken we nog een wandeling van een klein uur door het bos. Hier vallen met name de enorme varens op, waar wel meer dan 200 verschillende soorten van zijn. De varen is ook het officiële embleem van dit land. Vervolgens maken we een ritje langs 2 meren net buiten Rotorua. Het is opvallend hoe snel je uit de drukte van de stad bent. Net zoals bij Lake Taupo zijn hier waarschijnlijk ook veel huizen die dienst doen als vakantieadres. Wel zijn ze een stuk luxer. We vinden een mooi plekje aan het water, waar we de rest van de middag van de zon genieten met bijna geen kip om ons heen.

De volgende dag begint met een bezoek aan het themapark Te Puia, in Rotorua zelf. Doordat we vroeg zijn valt de drukte mee. Dit park is aangelegd rondom de meest actieve geisers van dit gebied en geeft ook veel informatie over Maori's en de thermische verschijnselen. Er is ook een kiwi kraamkamer, dat is een mogelijkheid (zowat de enige zoals we nu kunnen inschatten) om kiwi's in het echt te zien.

We starten met uitleg door een Maori, die veel vertelt over de stammen, de stam die in dit gebied leeft, het opleiden van Maori's van nu in de echte Maori-tradities (beeld- en houtsnijwerk etc.) en de leefwijze toen en nu. Het gaat ook over rituelen zoals het onderhouden van vriendschappen, het tonen van gastvrijheid en respect door het voorzetten van de mooiste gerechten (wist-u-datje: de nabijgelegen Bay of Plenty kreeg die naam van James Cook, omdat hij daar zeer gastvrij werd ontvangen door de locale Maoristam, dus met heel veel eten). De uitleg is interessant maar we

vinden het groepsgevoel niet je van het en gaan na een tijdje verder met z'n 2-en. Natuurlijk is het park wat 'gemaakt', maar de uitleg is kort maar krachtig, de stank van de zwavellucht valt reuze mee en de zon schijnt, wat wil je nog meer.

De geisers zijn spectaculair. Doordat de nieuwe bewoners van dit gebied een tijd lang de hete watervoorraad en de bijbehorende druk vanuit de aarde zelf hebben benut voor hun verwarming zijn deze geisers een tijd lang niet tot veel minder actief geweest. Maar dat eigen gebruik is afgeschaft (nu vooral waterkracht) en de geisers hebben zich weer hersteld. Soms spuiten ze tot wel 30 m hoog. Op andere plekken borrelt de modder, waarbij de kokende brij regelmatig in klodders door de lucht vliegt. Het schijnt heel geneeskrachtig te zijn volgens de Maori, maar volgens de eigenares van ons huis ga je zelf en je kleding er dagen lang van meuren. Geen modderbad dus voor ons.

Het kiwihuis bestaat uit een stiltezone en is donker. We moeten eerst langs de 'bewaker', een gele gekko. Kiwi's blijken nachtdieren te zijn. Ze worden wel 40 jaar (!). Hun aantal in het wild loopt nog steeds terug van ooit 12 miljoen naar nu nog 66 duizend. Ingevoerde roofdieren eten de eieren. De hoop is dat herstel zal optreden nu er overal grote stappen worden gezet in het uitroeien van ratten, wezels e.d., maar ook honden en katten bedreigen het dier. Je mag ze niet fotograferen dus dat doen we ook niet. Wel erg mooi om er nu 1 echt gezien te hebben (thuis staat een namaak, die mag op de foto). Als we na drie uur klaar zijn konstateren dan we het park van eergisteren - Orakei Korako - veel mooier vinden.

Donderdag wordt Rotoruadag. We starten met een kleine wandeling naar een Maori-enclave aan de rand van de stad. Een beetje niksig. Een paar mensen die daar blijkbaar wonen, een paar toeristen. Het straalt gewoon geen levendigheid uit. Gauw wegwezen. Daarna lopen we door naar het Kuirau Park. Het is vrij klein met wat pruttelende geisers. Waarschijnlijk was er vroeger, toen alle geisers is deze regio nog wat krachtiger waren wat meer spektakel. Wel is het fijne plek voor de locals om een boekje te lezen o.i.d..

Vervolgens naar het winkelgebied. Rotorua blijkt stedenbouwkundig volgens het Amerkaanse principe ontworpen te zijn: haaks op elkaar staande straten dus. Niet echt gezellig, ook al omdat er veel winkelpanden leeg staan. Blijkbaar heeft de retail het lastig hier. Het is even zoeken aar een leuke koffietent, maar we vinden er 1, waar een aardig meisje prima koffie heeft. Wat trouwens opvalt is hoe schoon het ook hier is. Geen afval op straat, nergens in de kauwgom of hondenpoep getrapt. Blijkbaar hebben overheid en burgers een deal: Nieuw-Zeeland moet en zal het schoonste en meest duurzame land van deze aardbol zijn en blijven. Respect.

Conclusie: vooral de reis naar Rotorua heeft een paar prachtige plaatjes opgeleverd. In de directe omgeving is een groot aantal mooie meren, waar het niet druk is en waar het gewoon erg lekker is om een paar uur plat te gaan. Dat hebben we dus gedaan.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.