Terrassino – San Vito de Capo – Riserva Zigaro – Nubia/Trapani – Erice

Vandaag 11 mei in alle vroegte vertrokken naar San Vito via Castellamare del Golfo (het Scheveningen van de Palermitanen) waar we rond het middaguur aankwamen. Ons geïnstalleerd op camping La Pineta, gelezen en het verslag bijgewerkt. Warm!

De volgende dag op de fiets gestapt; heet en een harde wind. San Vito is gebouwd op een grote vlakte tussen de bergen en de zee. Vissershaventje, vuurtoren en heel veel strandgedoe met alles wat erbij hoort. Handelaren, vaak mensen uit Nigeria en Ivoorkust hoorden we later, met onnuttige artikelen (zonnebrillen, kralenkettingen, selfie-sticks, opblaasballen) voor op het strand. Verder heel veel eettentjes. Toch maar even naar de vuurtoren gefietst die anders dan de RG vermeldde niet toegankelijk is. Jammer. Dan hebben we de foto’s nog! Restaurantje gezocht maar het aanbevolen exemplaar bestond niet meer. Tweede keer jammer. Pizzeria binnen gelopen om een pizzaatje te bestellen maar helaas op dit uur bakte men geen pizza’s. Derde keer jammer. Maar we zoeken iets anders uit; is er niet. Nog iets anders. Is er ook niet.. Doe dan maar dit!
Hoera, dat was mogelijk! Na zoveel keren jammer was er dus toch nog licht in de tunnel.
Omdat we inmiddels al aan de wijn begonnen waren vonden we dat we dit middaggebed toch wel af moesten maken. Maar we hebben wel eens beter gegeten in deze vakantie! Terug nog even door het dorp gereden waar je aan de gebouwen toch wel een Arabische stijl herkent: koepels en bogen van de kerken en officiële gebouwen en de huizen met platte daken waarop dan vaak een dakterras is.

Op 13 mei trekken we de wandelschoenen aan om te doen waarvoor we hier naartoe zijn gegaan nml. De Riserva Zigaro bezoeken, het oudste nationale park van Sicilie waar men heel erg trots op is. En dat is terecht. Aanvankelijk had de regering het plan een weg aan te leggen van Scopello naar San Vito met de bedoeling deze hele streek te ontwikkelen voor recreatie.
Een actiegroep heeft dit weten te voorkomen en nu is het een prachtig park/reservaat. Via een smalle weg met duizelingwekkende uitzichten en permanent maat 45 boven het rempedaal kwamen we

bij de ingang waar we/ ik de bus op het randje van de afgrond parkeerde. Goed dat meneer Noorderzon – de camperverhuurder uit Wolvega- dit niet gezien heeft!!
Enkele uren door het reservaat gelopen over een soort coastal foothpad met permanent prachtig uitzicht over de zee. Vissershuisjes van vroeger ingericht als infocentrum met interessante informatie over de tonijnvisserij, boerenleven en natuur.
Onderweg vroegen wij ons af hoe de bevoorrading hier verliep. Bleek nog steeds per muilezel te gaan. Foto. Aan het eind nog even in zee gezwommen op een piepklein strandje waar dus mensen naar toe gaan vanuit San Vito, waarschijnlijk vanwege de idyllische ambiance!

Rond het middaguur richting Trapani vertrokken. Onderweg gestopt voor de lunch zomaar op de gok in Castelluzo, niet ver van San Vito. Hotel Restaurant Pizzeria Oasis da Paolo Castelluzo bleek een echt

familiebedrijf (Opa, oma, zoon dochter kleinzoon en kleindochter, allemaal aan tafel in een eetkamer achter de receptie.) Geen gast te bekennen maar duidelijk een tent waar wel omzet werd gedraaid. Blijkt ook uit de folder. Meer dan heerlijke pizza gegeten!!! Een hotel waar we naar toe zouden gaan als we een wandelvakantie in de Reserva zouden willen doen!!!

Door naar Trapani door een ruig en bergachtig gebied tot vlakbij Trapani waar het erg vlak wordt en waar aan de kust ook zoutwinning wordt gedaan. We komen terecht op de parkeerplaats achter een hotel – La Saline iets ten zuiden van Trapani in Nubia - waar we een prima schone plek krijgen en waar alle voorzieningen aanwezig zijn. Morgen op de fiets naar het zoutmuseum.

Op donderdag 14 mei zijn we op de fiets gestapt om het naadje van de kous aan de weet te komen over de winning van zeezout in dit gebied.

Het fietsen hier op Sicilie isa toch wel een hele kunst; je moet voorzichtig zijn maar ook brutaal (met afslaan en oversteken). Links rijden wordt gedoogd, evenals het door rood licht fietsen (wat niet zonder risico is) en het tegen de richting in fietsen in eenrichtingstraten is geen problem hetgeen niet wil zeggen dat je daar altijd vanzelfsprekend de ruimte voor krijgt van het tegenliggende verkeer. De beste optie is dan het trottoir op te vluchten en je weg daarop te vervolgen vcoor zover dat mogelijk is want trottoirs eindigen hier vaak zomaar ergens (tegen een muur, bij een straathoek of omdat een lantaarnpaal erg in de weg staat). Kortom een verrijkende ervaring dat fietsen hier!

Na deze uitwijding over het fietsen weer terug bij de les: bezoek aan het Museo del Sale di Culcasi Alberto (een plaatselijke industrieel waar wij niet eerder van gehoord hadden, als u het ons niet kwalijk neemt). Prive rondleiding door een jonge vrouw/ studente? Met het

hele verhaal. Wist je dat het tien maanden duurt voordat het ingelaten zeewater via diverse stadia in basins van afnemende diepte door zon en wind tot winbaar zout wordt: grote brokken die dan nog tot bruikbare korrelgrote moeten worden vermalen door molens zoals ook in Spanje waren te zien nml. Arabische ontwerp met zes wieken (waartegen Don Quichote dacht te moeten vechten!)

‘s Middags naar Trapani gefietst. Als je deze stad vanaf de buitenkant bekijkt bij de haven en bij de grote muur aan de noordzijde is het alsof je naar een noord-afrikaanse stad kijkt; de gele stenen, de torens met kantelen, de koepels van gebouwen daarachter en de bogen boven ramen en deuren met Arabische tierelantijntjes, niet zijnde Europese barokke vormen!
Fietsen in zo’n stad is geen sinecure behalve in het voetgangersgebied, waar fietsen is toegestaan! Eigenlijk is Trapani in vroeger tijden

gesticht als de haven van Erice, net zoals Delfshaven de haven van Delft was maar dan hier met dat enorme hoogteverschil van 700 meter waarover straks meer.

Vrijdag 15 mei gaan we op advies van diverse Sicilianen (de fietsenmaker in Catania en de hoteleigenaar hier in Nubia) de bovenstad van Trapani genaamd Erice bezoeken. In de RG gelezen dat het bezoek erg wordt opgeleukt door er met de kabelbaan - de Funivia of Funiriece Cable Car – naar toe te gaan. Dus dat gaan we doen! Hadden we de RG maar wat beter gelezen want daarin staan twee dingen over de Cable Car. Op de eerste plaats niet zo makkelijk te vinden en op de tweede plaats werkt ie niet als het hard waait.
Moeilijk te vinden: de TT liet het volledig afweten en na twee keer vragen kwamen we er toch. Harde wind? Daar denken Sicilianen toch anders over als wij: bij 6 Bf gaat de baan op stop! Dat hadden wij natuurlijk weer. Toen met de camper omhoog gereden via de weg die

bij de kabelbaan begint. Pas de problem volgens de taxichauffeur die bij de kabelbaan stond te wachten om gestrande toeristen omhoog te brengen! Niet echt een probleem maar wel heel erg steil met veel hairpins steeds maar hoger en hoger; bovendien moesten we ook nog een overstekende kudde koeien met herder/verkeersagent laten oversteken! Het hoogteverschil 700 meter is echt wel een fors hoogteverschil.

Erice is een stad met een lange historie; Phoeniciers, Cartagenen, Grieken, Noormannen en Spanjaarden hebben over de stad geheerst. Meest indrukwekkend het uitzichtpunt bij de Giardino Balio bij de Torri del Balio waar je in noord- westelijke richting over het dal (Varice) en de zee uitkijkt en waar je de Torretta Pepoli en de Castello di Venere aan je voeten hebt liggen. De eerste was een art en science centrum gesticht door graaf Augostino Pepoli 1848-1911, de tweede een tempel waar Venus werd vereerd en waar lieden (mannen) uit de hele Mediterrane wereld op af kwamen om bepaalde sexuele riten te beleven met zoals de VVV folder vermeldt: ‘’young sacred prostitutes offered themselves with love and passion’’

Gelet op de moeite die wij ons hadden getroost om deze stad te bereiken besloten we onszelf op een voortreffelijke lunch te trakteren en gezien het feit dat we al meerdere dagen zelf hadden gekookt vonden we dit een goed moment. Het werd Ristorante Monte San Giuliano in de Vicolo S.Rocco 7. We hebben er zelfs een voorgerecht aan overgehouden om zelf te maken (indien in NL verkrijgbaar): gerookte tonijnplakjes gewikkeld om een bolletje ricola met crema balsamico en een plakje Sinaasappel. Een antipasti die men Il Delicata noemde en dat was ook zo. Typisch Italiaans: en combinatie van alleen maar goede producten en heel erg simple.

‘s Middags nog een uurtje rondgewandeld; een Erice-vingerhoedje

gekocht en een Engelstalig maffiaboek, een flesje Limoncello en een Grappa d’’Érice (van de DOC Erice).

Terug naar de camper en vervolgens richting Scopello gereden; iets ten noorden van Castellamare del Golfo bij de zuidelijke ingang van het Riserva Zigaro. We landden op een camping vlakbij Scopello in Baia de Guidaloca waar we ‘s avonds nog even heerlijk op een prachtig strandje hebben gezeten in de avondzon. Het weer gaat veranderen; er komt veel wind en regen volgens de campingbaas. We mochten een nacht blijven maar morgen niet meer want de kans bestaat dat de camping onderloopt; was eerder gebeurd bij zware regenval. De Italiaanse meteo geeft een weeralarm af voor de komende dagen zaterdag en zondag.
Foto: De uitbater van deze strandtent is aangesloten bij anti-maffia organisatie tegen afpersing (ontstaan na aanslagen op Falcone)

Op de camping stonden enkele voor mij/ons onbekende bloeiende bomen. Toen ik ernaar vroeg wist de baas mij te vertellen dat het Afrikaanse bomen waren die in de loop der eeuwen naar het eiland waren meegenomen door o.a. mensen uit Ethiopie. Een zo'n boom wisten ze te benoemen: een Bradichiton (zie foto's)