Genua - Cinque Terre - San Bernardino–Lac Leman

Vandaag moesten we ons een paar uur van tevoren melden bij het GNV-kantoor aan de kade om de boardingpassen in ontvangst te nemen. Vervolgens hebben we ons in de rij van personenauto´s en campers gevoegd en om 21.00 uur begon het laden. We gingen aan boord van het MS Superba en om 23.00 uur stipt vertrok het schip uit de haven van Palermo. We hebben aan dek het verlaten van de haven gevolgd, het was een zwoele avond. We hadden een 4 berch hut met sea-view geboekt. We hebben even gedacht dat we de hut met anderen zouden moeten delen maar neen, er zijn alleen maar 4 berch (berch =kooi)hutten vertelde de man achter het loket van GNV ons bij het boeken. De hutten zijn overigens comfortabel en schoon en voorzien van douche en toilet. Helaas was het toch een binnenhut geworden. Als je een camper qua ruimte gewend bent is dit pure luxe! We hebben ´s avonds nog even een beetje buiten en binnen rondgewandeld over het schip waar allerlei voorzieningen zijn zoals bars, restaurants, disco, zwembad etc. Maar behalve het self-service restaurant was alles dicht. Bezuiniging of de tijd van het jaar?
Toen we de volgende ochtend opstonden en op het grote scherm in een van de lounges keken, zagen we dat we al ter hoogte van Rome waren gekomen en dat het schip 22.9 knts liep. Dat is 22.9 x 1852 meter ( 1 zeemijl) = 43 km per uur!! Daar merk je helemaal niets van en het schiet lekker op. De rest van de dag een beetje geluierd, gelezen, gegeten enz. Onderweg is er niet veel te zien behalve dan dat je zo nu en dan een eilandje passeert waar ene capitano Schettino zijn schip de Costa Concordia op de rotsen liet lopen. Bij het binnenlopen van de haven van Genua zagen we de CC als wrak (foto) in een dok liggen. Wordt kennelijk opgeknapt.
Om 19.00 uur reden we van de boot af waarna we richting Cinque Terre, een kuststreek grofweg tussen Genua en La Spezia, gingen omdat we in een of ander tijdschrift hadden gelezen dat dit een geweldig mooie kust zou zijn waar je in de diverse pittoresque vissersplaatsjes alleen maar met een treintje langs de kust kon komen of met de fiets. Wij dachten een onontdekt paradijs te hebben gevonden met fietsmogelijkheden. Dat bleek anders uit te pakken. Daarover later!
Uit de ACSI gids hadden we een camping gekozen in Valveida aan de noordelijke kant van de Cinque Terra. Tjokvol maar gelukkig toch

nog een plaatsje toebedeeld gekregen. Anders hadden we een nacht op het parkeerterrein voor de receptie moeten bivakkeren.

Valdeiva, 21 mei 2015
De volgende dag informatie verzameld over het lopen van de Sentiero Azzurro, de minst zware wandeltocht die begint in bij Riomaggiore en via Manarola, Corniglia, Vernazza naar Monterosso al Mare gaat waar een ticketoffice van de Cinque Terra organisatie is. Vanaf Monterosso bestaat de mogelijkheid met de fiets over een voormalig spoortraject naar Vernazza te fietsen, maar helaas, Monterosso bleek niet met de fiets bereikbaar vanuit Valveida en omdat je niet met iedere trein je fiets mee mag nemen in Italie (taat op de dienstregeling) hebben we daar vanaf gezien. Dus met de trein naar startpunt Riomaggiore en na een bezichtiging van het schilderachtige haventje ( we waren niet de enigen (understatement)) op zoek gegaan naar het begin van de blue trail. Borden gevolgd totdat we voor een

groot hek stonden met daarop de tekst dat de trail gesloten was omdat die niet meer veilig was. Had nou niemand dat tegen ons kunnen zeggen bv. op de camping. Even geïnformeerd bij een CT loketje waar we de wandeling wel zouden kunnen beginnen. Beste optie was terug naar Vernazza.
Zo gezegd zo gedaan weer een kaartje gekocht en het perron op gelopen. Dat liep aardig vol. Voller en voller waardoor we gingen denken dat er een storing was. Toen de trein eindelijk aan kwam was het perron net zo vol als dat van halte Stadion na een voetbalwedstrijd in de Kuip. Cinque Terre is een massatoerisme-attractie van de bovenste plank met goede relaties met allerlei tour-oprators gelet op het aantal gigantische cruiseschepen dat op de rede lag en waar bootjes af en aan voeren om passagiers op te halen en te brengen. Wij bevonden ons te midden van de heel veel, vooral veel te dikke Amerikanen en opdringerige botte Japanners waardoor de oorspronkelijke schoonheid van de

vissersplaatsjes wel wat werd vervuild.
Aangekomen in Vernazzo zijn we weer op zoek gegaan naar de Sentiero Azzurro. Die bleek te bestaan uit trappen, trappen en nog eens trappen. Na een paar honderd meter omhoog te zijn gelopen en genoten te hebben van fantastische uitzichten echt waar zijn we vanwege de warmte toch maar weer terug gegaan. Te zwaar om helemaal naar Monterosso te lopen. Nog een beetje rond gehangen in Vernazza en op een terrasje ons zitten verbazen over de niet aflatende stroom toeristen die door de treinen worden gelost en vervolgens het plaatsje overspoelen. Wij schatten in dat de meesten gelet op hun lichaamsomvang niet veel verder komen dan het haventje om vervolgens via een of meer souvenirwinkeltjes gepakt en gezakt weer terug te gaan naar de boot of een hotel. Een ervaring rijker en een illusie armer zijn we weer in de trein gestapt naar Deiva Marina om vervolgens op de fiets naar de camping te gaan.

Camping Valdeiva, Ronco, 22 mei 2015
Gisteravond nog even de route uitgestippeld richting noorden: via de San Bernardino pas richting Lac Leman waar een mooie ACSI camping aan het meer van Genève zou zijn. De rit over de San Bernardino is werkelijk prachtig en adembenemend. Het hoogste en laatste stuk voor de niet zo lange tunnel rijdt je onder een soort abri. Aan de Zwitserse kant gekomen in het eerste de beste stadje van betekenis maar even een super in gelopen om vanavond wat te eten te hebben. We schrokken ons door van de prijzen hier. Dat werd later nog eens bevestigd toen we op de camping een doosje eieren kochten voor CHF4.30!! Dat is dus ongeveer 70 cent per ei! De ACSI camping

Rive-Bleu in Le Bouveret was een echte familiecamping omringd door pretparken, mini spoor treintjes, midgetgolfs etc. Niet zo ons ding vooral niet omdat iedereen naar iedereen zat te gluren dat we direct bij aankomst al merkten toen Theo een lantaarnpaal een duwtje gaf met de achterkant van de camper. Een Zwitserse Henny Weeda kwam gelijk even poolshoogte nemen en liep daarna weer hoofdschuddend terug naar de BBQ met zijn familie, buren, vrienden en nog veel meer. We hebben er niets over gehoord bij de receptie…. Omdat we deze plek hadden uitgekozen om langs de oevers van het meer te kunnen fietsen hebben we daartoe de volgende dag een poging gewaagd. We zijn tot aan de Franse grens gefietst en toen weer terug langs een drukke verkeersweg. Vrij liggende fietspaden zijn hier – net als in Italië – bijna niet.