Dag 15: 'echte' Salsa

De eerste nacht in Santiago de Cuba verliep lawaaierig. Hoewel ik wel van 1 tot 9 geslapen heb, werd ik steeds wakker van schreeuwende en zingende mensen. Om 10 uur zaten we aan het ontbijt.
Dennis had geen zin om van de kamer af te komen, dus Alfa en ik gingen er samen op uit. De stad was erg heet en ook best wel vies, omdat de auto’s met veel uitlaatgassen door de smalle steegjes reden. Zodra er een auto of busje voorbij kwam zag je de zwarte wolken om je heen dwarrelen. Maar dit hield ons niet tegen.

We hebben een rondje gelopen door de stad en hebben een klein marktje bezocht. Het was daarna echt even nodig om een drankje te doen. Dit deden we bij een restaurant met uitzicht over het plein. Eenmaal terug beneden stonden we even bij een kunstenaar die een zwarte engel voorstelde, en niet veel later werden we aangesproken door een jongeman, die zich later voorstelde als Eddie. Of we een taxi nodig hadden. Nou wilden we wel graag Castillo de San Pedro bezoeken, dus we stapten in de auto die bestuurd werd door zijn broer Yesser. Eenmaal op de weg voelde ik me toch wat onrustig; ze konden ons immers overal naartoe brengen. Alfa stelde me wel enigszins gerust.

Na 20 minuten rijden zagen we het kasteel steeds dichtbij komen.
Eddie en Yesser leidden ons naar boven en Eddie begon meteen een rondleiding te geven in het Spaans. Ik verstond er natuurlijk niks van, maar Alfa heeft best veel kunnen vertalen. In het kasteel was een museum waar we oude wapens en kanonnen zagen. Wat ook

interessant was, was een tekst over Piet Heijn. Voor ‘ons’ een avonturier, maar in Cuba een piraat! Wat hij natuurlijk ook gewoon was.
Eddie maakte de rondleiding heel leuk. Zo maakte hij grapjes tussendoor (een piraat Jack Sparrow noemen) waar hij zelf het hardste om lachte. Hij had een heel aanstekelijke lach. Ook maakte hij een foto van ons in de gevangenis. Het was een ontzettend klein hok met tralies, waar ze vroeger met wel 16 man tegelijk zaten.
Bovenop het kasteel hebben we genoten van het uitzicht op zee. Ook zagen we een pelikaan vliegen en konden we een grote leguaan van dichtbij bewonderen.

Het begon erg warm te worden en we lieten ons terugbrengen naar de Casa. Daar haalden we Dennis op om samen te gaan lunchen. Het bleef wennen om steeds zo’n uitgebreide maaltijd in de middag te eten, maar op de een of andere manier lukte het ons steeds niet om gewoon ergens een broodje te vinden. Na de lunch trokken we ons terug in de Casa om uit te rusten en van de hitte te ontsnappen.
Via de sms had ik contact met Rea en Koen en ze nodigden ons uit voor een diner in hun Casa. Het was even een stukje lopen naar Casa Raul & Kathy. Het huisje was leuk ingericht en de mozaïeken kunstwerken aan de muur maakten het echt af. We werden naar het dakterras geleid waar we een ontzettend gaaf uitzicht hadden. Het diner smaakte heerlijk.

Met z’n vijven liepen we toen naar een Casa de la Trova. Dit zijn muziekhuizen in Cuba waar livemuziek gespeeld wordt en mensen gaan dansen. Genietend van een cocktail keken we bewonderd naar de 'pro’s' die de Salsa swingden naast de band. Ik kreeg meteen de kriebels om ook te gaan dansen, maar durfde in het begin niet zo goed. Eén jongeman was alsmaar aan het dansen, en dit deed hij supergoed. Zodra hij langs ons tafeltje liep greep ik mijn kans.
Ik pakte hem bij zijn arm, gaf hem een compliment en vroeg of hij me de Salsa kon leren. Lachend danste hij een halve minuut met me en liet me toen weer los. Dit voelde een beetje awkward, maar goed, ik had wel de Salsa gedanst met een Cubaan.
Niet veel later kwam er een donkere jongen naar me toe, die eigenlijk de hele avond al naar me aan het kijken was. Hij vroeg me ten dans. Shit. Maar ja, ik kon hem nu moeilijk weigeren. Enrique heette hij. Enrique kon best goed de Salsa dansen, en dit was helemaal prima, maar Enrique kwam ook wel erg dichtbij. En dit vonden de anderen weer erg grappig. Soms ben ik een beetje te beleefd tegen mensen en laat ik zulke dingen maar gaan. Rea had ondertussen ook een danspartner gevonden, en ook dat bewees maar dat de dansmaniertjes van Enrique niet helemaal klopten. Op het eind van de avond heeft Dennis me toch maar even uit zijn armen gered. Het was wel een aardige jongen hoor, die Enrique.