Da Lat – Doc Let – Quy Nhon

Op woensdag 9 augustus kwamen we, na een vrij hobbelige rit, in de avond aan in Da Lat. Al gauw hadden we in de gaten dat het een stadje met een geheel ander klimaat was dan we gewend waren: ik kan gerust zeggen dat het er koud was. Het eerste wat we dan ook gedaan hebben is een lange broek aantrekken, en dat in de zomer in Vietnam. Wauw.
We hadden eigenlijk het plan om iets actiefs te gaan doen: canyoning door de wilde rivieren bijvoorbeeld. Helaas bleek het weer niet zo mee te werken en stond er veel regen op het menu. Een kleine teleurstelling moet ik toegeven. Donderdag hebben we er alsnog een prima dag van gemaakt. We zijn met een 2,5 kilometer lange kabelbaan naar een tempel gegaan. Deze was nog in gebruik door monniken, te herkennen aan de gewaden die zij droegen. Het was een enorm complex met vele kleinere tempels en een prachtige tuin. Het valt me op dat tempels nooit ‘alleen’ zijn, er is altijd een mooi en goed onderhouden tuin bij en er zijn meerdere kleine tempels of

gebedsplaatsen. Op enig moment ging het regenen, op zich niet zo’n probleem want daar waren we op voorbereid. De regenbui werd echter al gauw een ware stortbui die een half uur duurde. Gelukkig hadden we op tijd een schuilplekje gevonden. Na de tempel zijn we naar een waterval gelopen. Jeetje mina wat kwam daar een water naar beneden donderen! Door het regenseizoen zijn de rivieren en dus watervallen echt helemaal vol met water gelopen. Een prachtig gezicht gaf het.

Vrijdag ging onze reis verder naar Doc Let. We hadden enigszins op het laatste moment een bus weten te regelen en dat hebben we geweten: het busje leek eigenlijk vol toen hij ons kwam ophalen. Onze backpacks pasten niet meer in het bagageruim en we werden op een soort opklapstoeltjes neergezet. Suus zat bij de bestuurder op schoot zowat en ik in het gangpad naast de deur. Zoals alle bussen hier had ook deze bus geen riemen. Tot overmaat van ramp bleek ook de airco het niet te doen, dus had de buschauffeur bedacht dat naast de ramen ook de deur wel open kon voor wat frisse lucht. De weg ging door de bergen en ze rijden hier niet echt rustig, herinner je je de verkeersregels van Ho Chi Minh nog? Die gelden evengoed in de rest van het land. Bovendien deed de snelheidswijzer het niet, dus zo hard als mogelijk gingen we door de bochten. En ik zat dus naast de open deur.. Zonder riem.. Laten we

zeggen dat ik nu een heel gespierde rechterarm heb maar in elk geval niet uit de bus ben geslingerd. Overigens is hier alles wat in Nederland in het verkeer bij wet verboden is gewoon normaal: bellen achter het stuur, links én rechts inhalen, random stoppen als je daar zin in hebt, tegen de richting in rijden, inhalen in of precies voor een bocht waar je niks kunt zien.. Het kan allemaal hier!
De route was overigens wel echt heel mooi. Ruimte om iets anders te doen had ik toch niet, dus ik heb heerlijk van de uitzichten genoten!

Doc Let is een kustplaats zo’n 50 kilometer ten noorden van Nha Trang, wat een heel toeristische badplaats is, vooral onder de Russen. Het is inmiddels volgebouwd met resorts, dus van het mooie paradijselijke strand is daar niet veel meer over. Doc Let daarentegen is nog redelijk onontdekt en evengoed een paradijs. Fantastische helderblauwe zee en een strand met palmbomen. Haast geen toeristen, heerlijk rustig dus. Van die rust hebben we dan ook optimaal genoten: we hebben het ons makkelijk gemaakt door een bedje te huren en de hele dag lekker te luieren. Boekje lezen, zonnen en zwemmen. In de middag stak er een windje op en werden de golven wat hoger in de zee, precies goed om af te koelen en mee te deinen. Zo zijn we twee dagen lekker tot rust kunnen komen.

Van het Nederlandse gezin dat we in de Mekong delta ontmoet hadden, hadden we de tip gekregen om in Quy Nhon naar het Big Tree backpackers hostel te gaan. Het scheen heel mooi te liggen en er zou een uiterst prettige sfeer hangen. We hebben besloten de tip op te volgen en niets aan het bovenstaande was gelogen. By far het beste plekje waar we tot nu toe geslapen hebben! Op maandag kwamen we er in de avond aan. We hadden de trein genomen naar Dieu Tri, een plek in de buurt van Quy Nhon. De treinritten zijn niet echt zoals je die in Nederland gewend bent. Het gaat vrij traag en het spoor lijkt vol hobbels en gaten te zitten. Niet eens in staat om te lezen zoveel word je er door elkaar geschud. De treinrit ging een heel stuk langs de kust en door het binnenland. Door de uitzichten en omgeving die je ziet onderweg zijn de reizen een stuk minder erg. Vanuit de trein hebben we een lokale bus genomen (Jep, zelf gevonden en niet eens opgelicht!) om vervolgens door een taxi naar het hostel gebracht te worden. Inmiddels was het al avond en na ons bedje klaargemaakt te hebben, hebben we al liggend op strandstoelen cocktails gedronken met een heerlijk muziekje vanuit de bar.

Dinsdag zijn we Quy Nhon gaan verkennen na een fruitontbijtje met uitzicht op zee gegeten te hebben. Wederom hebben we een prachtige tempel bezocht. Het is zo fijn om er te zijn. De rust valt direct over je heen lijkt het wel. Terwijl we de weg door de stad zochten merkten we opeens op dat we tegenwoordig niet eens meer over de stoep lopen, gewoon oversteken ook als het rood is en midden over de straat allerlei obstakels (lees: auto’s, bussen, scooters en enkele fietsers) ontwijken. Wat het verkeer betreft zijn we dus al aardig ingeburgerd!

Inmiddels zijn we in Hoi An beland, hier blijven we vijf nachten. Ik ben heel benieuwd, veel over gelezen en gehoord dus we gaan zien of het net zo'n fijne stad is als iedereen zegt.