8: 'You're so white, you're like a ghost on Halloween'

Daar gaat m’n nieuwe voornemen om één keer in de twee weken te schrijven al weer. Ik schrijf gewoon nu, na ongeveer een week, weer. Omdat we genoeg beleefd hebben en omdat volgende week Janne, Simon (ja die komt al bijna!) en ik naar Bohol gaan en we daar waarschijnlijk ook genoeg beleven voor een heel nieuw blog.

Collega’s
Omdat Janne en ik wat meer op kantoor zitten, spreken we onze collega’s op kantoor ook wat meer. Deze collega’s bestaan vooral uit 2 mannen die de hele dag in hetzelfde kantoor aan het ‘werk’ zijn. Tuurlijk werken ze wel maar tussendoor worden er genoeg grappen gemaakt, mobiels bekeken, achterover geleund en ‘break time!’ geroepen. Ook had één van hen deze week zijn eerste kater, erg grappig. Hij zat de hele dag te zuchten en te steunen voor de ventilator en vertelde uiteindelijk dat hij dus een kater had. Ik vroeg: hoe laat was je thuis dan? ‘ja om 12 uur’ ‘hoe laat stond je op dan?’ ‘ja om 8 uur..’ De wilde Filipijnse avonden, het viel hem maar zwaar.
Ze beginnen steeds meer aan ons te wennen en worden steeds opener met hun grapjes. Bij alles wat we aan hun vragen, horen we ‘yes, pay me 10 euros’ en constant tikken ze onze benen aan om te doen alsof er een slang langskomt. Je zou denken: daar schrik je niet van. Maar afgelopen week zat er echt een slang in ons huis, dat maakt het toch allemaal wat spannender.
Natuurlijk blijft het niet alleen bij hun grappen maar praten wij ook genoeg terug, volgens een collega verpesten onze grappen zijn onschuldige gedachten: ‘you’re intoxicating my innocent mind.’

Meidenhuis
Bij het meidenhuis hebben we het nog steeds naar onze zin. Ons witte huidje blijft maar iets geks. Afgelopen week zei een meisje tegen me ‘you look like a Halloween party!’ Ik vroeg haar ‘waarom?’ en ze zei: ‘you’re so white, you look like a ghost.’ Thanks meid. Niet dat we aan complimentjes te kort komen. Wanneer we aankomen in het meidenhuis worden we ontvangen met knuffels en wordt er ‘maganda, maganda!’ (= mooi) geroepen. We leren een beetje Tagalog van de meiden, behoorlijk lastig met al die gekke tonen. Vandaag hebben Janne en ik ons eerste gesprekje in Tagalog gesproken en dat ging ongeveer zo: ‘goedemiddag’ ‘goedemiddag’ ‘jij bent een loser’ ‘ jij bent een valsspeler’, wij komen er wel..

Verder nog een situatie uit het meidenhuis vandaag: een meisje was weggelopen. Dat is niet de eerste keer dat dit gebeurt, het gebeurt vaker en de meiden worden dan gezocht door de ‘senior clients’ en door de social workers. Dit keer werd het weggelopen meisje in de directe omgeving niet gevonden, er was in de buurt en in de bergen al door collega’s naar haar gezocht. We zijn uiteindelijk mee gaan ‘zoeken’. In een soort busje, de rit rijden die het meisje eventueel met de jeepney gereden kon hebben. We zagen haar nergens en toen reed het busje weer terug. Ik had zelf verwacht dat we uit het busje zouden stappen, op de markt of in straten zouden zoeken maar om de een of andere reden (zoals wel vaker, niet duidelijk) deden we dat niet. Of ze uiteindelijk gevonden is weet ik niet, dat zullen we morgen zien.

Vandaag hebben we ook weer een primal therapy sessie bijgewoond, hier heb ik al een keer eerder over verteld toen we er voor het eerst bij waren. Dit keer was het met maar 3 meiden die hun frustraties, gevoelens en gedachten uitten op de matrassen waar ze op zaten. Weer heftig om te zien en ook verdrietig maar aan het einde mochten we vragen stellen met een collega die voor ons vertaalde. We hebben de meiden, ook voor ons onderzoek, gevraagd wat ze van de primal therapy vinden en of het ervoor zorgt dat zij in Preda

blijven.

Vulkaan
Afgelopen weekend was het wel weer tijd voor een weekendje weg. Vrijdag na werk hebben we onze tas ingepakt en zijn we richting santa Juliana vertrokken om daar in de beurt de volgende dag de mt Pinatubo vulcano te beklimmen. De reis op zich was al een heel avontuur. Zo’n 2.5 uur totaal in de bus, dat ging allemaal goed. Vanaf Capas, een plaatsje waar we aangekomen waren met de bus, zouden we volgens de Lonely Planet zo’n 45 minuten met de tricycle doen totdat we aan zouden komen bij het guest house.

De rit duurde in ons geval iets langer dan 45 minuten, namelijk zo’n 1.5 uur (misschien overdrijf ik een beetje, maar dat het veel langer duurde dan normaal is zeker). De tricycle driver wist de weg niet. Het was donker, we reden door de bergen, zagen helemaal niks en

voelde aan hoe hij reedt dat hij de weg niet wist. Ondertussen kwamen we langs grote mannen met nog grotere geweren (militairen) omdat, blijkbaar, hier een militairenbasis zit. Onze driver vroeg aan wat mensen de weg, wij voelden ons niet heel veilig maar hielden de moed er in en uiteindelijk kwamen we aan bij Alvins guesthouse. Alvin, de eigenaar, stond ons al op te wachten. Een beetje bezorgd omdat het zo lang had geduurd, hij had ons al gesms’t waar we bleven en had ons ook al gebeld, hartstikke lief. Die nacht sliepen we in een fijn bedje in een heel mooi guesthouse om de volgende ochtend om 6.30 uur te ontbijten. Na het ontbijt reden we met nog een Nederlander (toevallig!), zijn Filipijnse vriendin en onze gids richting de vulkaan. Ongeveer een uur zaten we in de laadback van een jeep, rijdend door een grote vlakte omring door bergen (geen echte bergen, as van de vulkaan die in 1991 nog uitgebarsten is). De rit ernaartoe was al prachtig en de echte wandeling moest nog beginnen.
Wandelschoentjes aan, rugzakje op, de Dora the explorers waren er klaar voor. We hebben 7 km gelopen naar de krater van de Pinatubo vulkaan toe. Niet over paden zoals je dat normaal bij een wandeling doet maar dwars door alles heen. Over stenen, door rivieren (natte sokken natte schoenen) enz. Ik vond het geweldig, de bergen waren zo mooi en onze gids wist veel te vertellen over de vulkaan omdat hij zelf 6 jaar oud was toen deze uitbarstte.
Na de wandeling kwamen we aan bij de krater, toen we omhoog liepen zagen we steeds een beetje meer van het felgroene water en de donkere bergen eromheen. Ik kan het niet zo goed beschrijven, misschien kunnen de foto’s dat beter, maar het was echt heel erg mooi. Janne kreeg een beetje kippenvel, ik voelde een beetje emotie en daarna hebben we lekker lang staan kijken en veel te veel foto’s gemaakt.
Na een lunch die onze gids met zich had meegedragen met uitzicht op de vulkaan, zijn we teruggelopen. Een stuk door de regen maar dat koelde wel lekker af en daarna weer terug met de Jeep.

Trouwens, mocht je wat meer willen weten over de geschiedenis etc. over de vulkaan, lees dan het blog van Janne. Zij heeft wikipedia erbij gepakt en research gedaan, slimme deerne.

In de middag zijn we terug gegaan richting Olongapo. Lekker in de bus, oordopjes in, oogjes dicht en toen kwam de busman (hij haalt het geld op bij de mensen) naast me zitten. ‘Hello! Where are you from?’. Oordopjes maar weer uit, niks geen rust, en de rest van de rit met deze jongen gekletst. Vriendelijk zijn facebookverzoek afgeslagen, nog vriendelijker met hem op de foto gegaan. Ik vroeg hem wat hij ging doen met de foto. Dit vraag ik me al heel lang af aangezien veel mensen foto’s van ons maken (met of zonder te vragen). Hij vertelde: ‘I will show it to my friends and then I will tell them that I have new friends. And then they will say that you are beautiful.’ Nou, weten we ook weer wat er met al onze foto’s gebeurt.

Surfen
Zaterdag in de avond kwamen we thuis van onze vulkaantrip. Zondag zijn we met de andere vrijwilligers richting Crystal Beach vertrokken om daar met z’n allen te gaan surfen. Janne en ik zijn daar al eerder geweest met Floor en Lian en toen we aankwamen herkende onze surfleraren ons nog. ‘Hello Nienk! Surfing again?’ Een warm welkom. De golven waren hoog maar toch hebben we de surfplank gepakt en de volgende twee uur niet meer losgelaten. Het was vooral peddelen tegen de harde stroming in, hoofd naar beneden doen en de surfplank goed vasthouden wanneer mijn surflerares ‘HEAD DOWN’ schreeuwde en de golven keihard over me heen laten slaan. In het begin een beetje eng maar na een poosje werd het heel leuk en viel ik steeds minder vaak van m’n plankje af. Aankomende zaterdag gaan we er weer heen, om de verjaardag van Celine (duitse vrijwilligster) te vieren.
Verder gaan we morgen naar een soort oktoberfest maar dan in de Filipijnen, ook voor de verjaardag van Celine. Om een beetje te bonden met onze gezellige collega’s, hebben we er een aantal meegevraagd. En ze zeiden ja! Kunnen we onze collega waar ik aan het begin van dit blog over vertelde zijn tweede kater bezorgen, ik heb er zin in.