2: 'We made it!'

Manilla, Filipijnen, 24.08.2017

Hoewel we hier pas één dag zijn, voelt het alsof er al genoeg te vertellen is om een heel dagboekje mee te vullen. Daarom dus gelijk maar vast een nieuw hoofdstukje online.

‘We made it!’ zeiden we enthousiast na onze lange reis naar Manilla. Eindelijk, na veel voorbereiden, nadenken en spullen pakken zijn we er. De reis op zich ging goed, geslapen en veel (!) gegeten. Ook ging er genoeg mis: ik kreeg het slotje van mijn backpack op Dusseldorf al niet meer open (is goed gekomen), we moesten rennen voor het vliegtuig naar Manilla vanaf Istanbul en mochten pas als laatste het vliegtuig in (geen idee waarom) en als laatste kwamen onze koffers niet tegelijk met ons aan op Manilla, die hebben we inmiddels nog steeds niet.

Hoewel dit wat tegenvallertjes waren, valt er ook genoeg moois, nieuws en warms te vertellen. Het warme welkom bijvoorbeeld. We werden opgehaald door Korina, een meisje vanuit de organisatie van het hostel (PGX) die ons meenam naar het hostel en naar de anderen die ook stage gaan lopen in de Filipijnen. We verblijven 12 dagen in Manilla met deze organisatie voor een introductieprogramma. Ongeveer 2 uur rijden was het naar het hostel door het drukke verkeer vol met jeepneys (google ‘jeepney filipijnen’ voor een idee) , taxi’s en straatverkopers. Tijdens de rit vertelde Korina aan één stuk door over onder andere de situatie in de Filipijnen, de ‘war on drugs’ en over de oneerlijke verdeling tussen rijk en arm. Aangekomen in het hostel werden we opgevangen door Ami en met zijn 4en zijn we nog even een pizza gaan eten (6e keer warm eten in één dag). Terug in het hostel en in de slaapkamer zagen we de anderen, leuk om hun weer te zien, en zijn we gaan douchen onder een koude douche en gaan slapen. Dat de douche koud was, was niet per sé omdat het hier zo ontzettend heet is, maar meer omdat er gewoon geen warm water is.

Dat ze hier van lekker, veel en vaak eten houden is duidelijk, geen problemen mee trouwens. Vanochtend ons eerste Filipijnse ontbijtje gehad: plakkerige rijst in bananenbladeren met een bepaald soort suiker erbij, lekker!, eitje en dragon fruit. Later kregen we banaan om in chocolade te dippen, de banaan had een hele andere vorm dan die in Nederland en smaakte 10x beter. Verder waren er nog nootjes tussendoor en een ‘mongolian bowl’ die we in de supermarkt op aten, daar kun je gewoon aan een tafeltje zitten lunchen.

Na het ontbijt zijn Janne, Ami en ik gaan pinnen. Voor het eerst in het daglicht de straten, de mensen en vooral het drukke verkeer zien. Ami heeft korte maar snelle beentjes en liep snel naar de bank terwijl voor Janne en mij alles nieuw was en we wel bij iedere jeepney en tricycle stil konden gaan staan en gaan staren. Staren, daar zijn niet alleen wij goed in. We werden hier de hele dag door aangestaard door de Filipino’s, vast een beetje gek voor hen om een groepje ‘grote’, blanke en blonde mensen bij elkaar te zien. Op de terugweg van het pinautomaat kwam een klein busje langs met zwaailicht. Ik vroeg of dit de politie was maar Ami vertelde dat dit een busje is vol met gevangenen die van de ene naar de andere gevangenis worden gebracht. ‘Say hi to our inmates’, zei ze vrolijk en ze liep door. Voor ons best heftig om te zien. Zo’n klein busje, helemaal volgeduwd met gevangenen die ons allemaal aanstaarden en zwaaiden, dat maakt wel indruk.

In de middag vertrokken we met een jeepney naar de Shopping Mall. Hier winkelen ze niet in winkeltjes in een straatje maar gaan ze naar grote, hele grote, shoppingmalls.
Het eerste ritje in de jeepney vond ik heel leuk! Ik was zo benieuwd hoe zoiets gaat en om er zelf in te zitten was helemaal mooi. Het gaat dus zo: je stapt in de jeepney wanneer er plek is, daar in zitten twee bankjes tegenover elkaar, en een ritje is 8 peso (25 cent). Je geeft het geld aan de chauffeur en zegt daarbij een woord dat ik vergeten ben maar ongeveer staat voor ‘hier is mijn geld’. Wanneer iemand die achterin de jeepney zit wilt betalen, geeft diegene zijn/haar geld door via anderen naar voren en de laatste geeft het aan de chauffeur en zegt een woord dat ongeveer staat voor ‘hier is geld van een ander’. Je stapt achteraan de jeepney in en uit en dit kan, zo hebben we vanmiddag ervaren, ook midden op straat zijn en dan moet je snel zijn om door het verkeer te rennen.

In de shoppingmall hebben we wat kleren gekocht om de eerste dagen zonder koffer even door te komen. Iedere keer dat we een winkel in gingen, moesten we door een soort poortje met beveiliging die onze tas checkte en snel fouilleerde. Shoppen met Ami en James (Filipijnse begeleiding vanuit PGX) was ook een hele beleving. Een hemdje die ik paste en best leuk vond, werd door hen allebei goed bekeken en afgekeurd ‘it’s too big for you’, gelijk werd aan de winkelassistente gevraagd of ze even een kleinere maat kon pakken. Kleding is hier sowieso belangrijk geloof ik. Het moet niet te kort zijn, maar ook niet te warm, niet te veel onthullen maar ook niet te lang zijn. Beetje lastig om te weten wat dan oké is.

Terug gingen we met de trein en de jeepney. Na even rusten, mailen met Turkish Airlines en het weekprogramma doorbespreken, zijn Janne en ik samen even de buurt in gegaan om goed de tijd te nemen om alles te bekijken, lekker rond te staren en om wat slippers en shirtjes te halen. Tijdens dit ritje met zijn tweeën, zonder Filipijnse begeleiding, was het staren van de Filipino’s alleen nog maar meer. Zelfs de politie staat ongegeneerd te kijken en riep ons lang na. Gek om zo op te vallen maar het gebeurt niet per sé op een vervelende manier (naast veel beweeg met wenkbrauwen dan).

De komende dagen volgen we met zijn zevenen het introductieprogramma wat onder andere bestaat uit een bezoek aan de gevangenis voor kinderen in Quezon (gedeelte van Metro Manilla waar we nu zitten), de dumpsite, de universiteit en een weekend naar een boerderij. Benieuwd hoe dit gaat zijn maar ik heb er zin in.
Foto's komen later, daar is de WiFi niet snel genoeg voor.

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.