6: 'Wat hebben we ook een zware minor'

Olongapo, Filipijnen, 02.10.2017

Onder het geluid van Janne die Gilmore Girls kijkt, de brommende ventilator en Father Shay die op de gang staat te praten (waarschijnlijk over de lichten die we uit hadden moeten doen maar aan hebben gelaten, oeps) schrijf ik blog nummer 6. We hebben de afgelopen tijd besloten waar we ons project over gaan doen, zijn wezen stappen, hebben onze nieuwe koffietent ontdekt en ik heb kortere haren dan ooit!


Girls home
Vorige week hebben Janne en ik besloten dat we alleen nog maar naar het huis voor meiden gaan en niet meer naar het jongenshuis. Dit omdat we ons project voor school (ja, we doen hier ook nog wat nuttigs) bij het meidenhuis gaan doen en dus graag de meiden beter willen leren kennen. Ons project gaat over de motivatie van de meiden om bij Preda te blijven. Het is namelijk een open setting met geen gesloten hekken en geen beveiliging, in principe kunnen de meiden gewoon weglopen. We willen gaan onderzoeken wat de meiden het meest motiveert om te blijven zodat het personeel op die motivatie in kan spelen en de motivatie kan vergroten of er iets aan toe kan voegen zodat de meiden het leuker gaan vinden bij Preda en nog gemotiveerder zijn om te blijven (af en toe lopen er namelijk wel meiden weg).

In het meidenhuis gaat het steeds beter en beginnen we te wennen. De meiden herkennen ons nu, durven ons meer te vragen en komen sneller naar ons toe uit zichzelf. Hetzelfde geldt voor de collega’s. We stellen maar zo veel mogelijk vragen zodat ze een beetje open worden naar ons toe. Af en toe is het nog een beetje gekkig. Ze groeten bijvoorbeeld niet wanneer je ’s ochtends binnen komt en zeggen over het algemeen geen doei wanneer je weggaat. Wel krijgen we soms spontane knuffels, high fives, een kus op de wang of een ‘helloooo my friend!’ van ze. Het zal wel een cultuurdingetje zijn, we kunnen er om lachen gelukkig. De spontane knuffels zijn soms nog wat ongemakkelijk. Dan komt er iemand op je af en denk je ‘wordt dit een high five, een knuffel, wat gaan we doen?!’ en tegen de tijd dat je daar over uit bent, hangt de ander al om je middel.

Op de foto zie je trouwens het huis voor de meiden.
‘Seattle’s Best coffee’
Jan en ik zitten goed in ons nieuwe ritme. Officedagen, boodschappen doen, de was brengen en halen, naar het meidenhuis, uit eten, thuis eten, alles staat ingepland zodat ons af en toe wat autistische brein het aankan en zodat er genoeg structuur is. Er hangt nog net geen weekschema op onze muur. Afgelopen woensdag gingen we na onze officedag even de stad in, eten en de was ophalen. We waren hartstikke moe en al 5 weken op zoek naar cappuccino maar dat leken ze hier niet te hebben. Totdat we onze mooie, nieuwe stamkoffietent zagen: seattle’s best coffee. Er staan zachte banken (de rest van de banken die ze in de Filipijnen kennen zijn van hout) en ze hebben er hele lekkere cappuccino. We hebben er ongeveer een uur gezeten. Cappuccino in onze hand, billen op de zachte bank en we werden helemaal zen. Een massage is er niks bij. Afgelopen zaterdag zijn we gelijk teruggegaan. Het zit trouwens in de SM mall (grote shoppingmall) die nu al behangen is met kerstlampjes en waar de hele dag kerstmuziek gespeeld wordt: Welcome to the Philippines!

Planning
Op onze officedag, nadat al het schoolwerk gedaan was, hebben we onze Lonely Planets erbij gepakt en zijn we onze reisjes gaan plannen. Vanaf 15 december tot en met 15 januari hebben we namelijk een maand de tijd om te reizen: 2 weken in de Filipijnen, 2 weken in Maleisië. Palawan met kerst, Boracay met oud en nieuw en Maleisië vanaf nieuwjaarsdag, wat hebben ook een zware minor, wat is het ook vervelend. Oja, de vlucht vanaf Maleisië naar Nederland is ook geboekt. Geen zorgen, wij komen dus zeker weten weer thuis: 16 januari landen we in Amsterdam. En tussendoor hebben we, na al het harde werken tussen de bergen en rijstvelden in, natuurlijk ook wel een vakantie verdiend. Begin november gaan we, samen met Simon, een weekje naar Bohol. Even de tweelingzusjes van Janne bekijken (tarsier aapjes) en slapen in hutjes aan de zee. Die vakantie is net goed gekeurd door Father Shay dus de vlucht en de hutjes kunnen vanavond geboekt worden!

Weekend
Afgelopen vrijdag zijn Janne, Morits (Duitse vrijwilliger) en ik wezen stappen. Dat was een hele ervaring. We gingen naar de ‘nocturnal’, zo heette de club/ kroeg. Binnen zat bijna iedereen aan een tafeltje, een paar dames op de dansvloer. Dat was, hoorden we, omdat je op de dansvloer niet mag drinken. We zaten aan een tafeltje en bekeken even in wat voor een gekke tent we terecht waren gekomen. De meiden op de dansvloer ‘dansten’ er op los. Broekjes gingen los, shirts gingen uit en twirken is het helemaal hier. Meisjes die in bh’s dansten, billen die bijna uit broekjes vielen. Op zich al gek, maar hier helemaal. Olongapo is flink gelovig, op iedere hoek van de straat en in elke jeepney lees je: ‘God bless Olongapo’. Broeken/ rokken moeten tot over de knie, shirts moeten je schouders

bedekken. Maar dat alles leek niet te gelden in deze club.

Janne, die inmiddels al wat Red Horse biertjes op had, vond het ‘heel zielig dat dit moet voor aandacht, heartbreaking gewoon’ (met deze uitspraak pest ik haar nu zo ongeveer om de twee uur). Het was raar om te zien en om er even later zelf tussen te hupsen met ons Nederlandse gespring. We hebben onze ogen uit gekeken, gelachen en onze eigen dansjes gedanst. Rond een uur of 4 zijn we teruggelopen naar de jeepney. Groetend met ‘goodmornings’ van Filipino’s die klaar waren om de dag te beginnen en met het gebrom van Janne naast me, die toch veel liever een taxi had genomen dan dat ze was gaan lopen naar de jeepney.

De volgende dag hebben we uitgeslapen, een katerontbijtje op het balkon gegeten en hebben we met genoeg moeite onszelf verplaatst naar de stad. Er moest geshopt worden want twee broeken van mij waren al kapot (echt niet door mijn eigen schuld, geloof ik) en Janne had shirts nodig. We hebben nieuwe kleren en nog wat andere dingetjes gekocht, de stad nog een beetje beter leren kennen en zijn bedolven onder de complimentjes. Heel goed voor ons zelfvertrouwen deze stad. We liepen de markthal binnen en mannen begonnen spontaan te klappen, ‘beautiful’ te schreeuwen en met ons mee te lopen. Onze kater was gelijk weg. Het roepen klinkt misschien een beetje vervelend maar het is heel grappig. Zodra je terugkijkt naar een man of hem ook groet, beginnen ze gelijk te giechelen en durven ze ineens niets meer te zeggen.

Haren, voeten en masker
Vandaag zijn we naar Subic gegaan. Een ander plaatsje/ stad hier in de buurt. We wilden even kijken hoe het daar was en misschien een pedicure doen omdat we hier hele dagen op slippers lopen en onze voeten niet bepaald mooi meer zijn. We zijn een salon binnengegaan en werden begroet door het personeel: supervrouwelijke mannen, heel enthousiast en met veel ge- ‘oh my gooood!’ Omdat we even moesten wachten werd ons gelijk een haarmasker aangesmeerd, want ‘oh my god’, ons haar was oh zo droog. We hebben er maar ‘ja’ op gezegd (goede keuze, ons haar is superzacht). De kapper kon maar niet geloven dat mijn haar echt blond is van mezelf. ‘I got it from my momma’, zei ik, maar hij snapte er niks van. Het moesten dan toch op zijn minst wel highlights zijn?! Hier betaal je heel veel geld om blond te worden. Na het haarmasker hebben we een pedicure gekregen en daarna heb ik m’n haar (voor 60 cent) laten knippen. Beetje spannend en Janne werd er al helemaal zenuwachtig van, de schaar ging er vol in. ‘Tot mijn schouders’ is tot iets over m’n oren geworden maar ik ben er helemaal blij mee. De man heeft er heel lang over gedaan, alle kapperpassie werd er ingegooid en achter me zat publiek met open mond naar de vallende blonde lokken te staren.


Aankomende week gaan we weer verder in ons nieuwe ritme met morgen een extra uitje: een hoorzitting tegen Father Shay. Wat en waarom precies, geen idee, we zullen het morgen wel zien. Paalam!

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.