10: 'Take care!'

Dit blog typ ik vanaf Palawan, één van de mooie eilanden van de Filipijnen. Red Horse (bier) bij de hand, Janne tegenover me met een boekje, geluid van de zee naast me en uitzicht op het strand en de palmbomen. En hoe is t met jullie, lekker fris daar?
We zijn inmiddels al meer dan een week aan het reizen (wat gaat het snel) en hoewel ik daar al genoeg over te vertellen heb, is er ook nog genoeg te vertellen over de weken bij Preda voordat we gingen reizen. Omdat niet alles even uitgebreid in dit blog past, dat is gewoon teveel, verwijs ik jullie naar Janne’s blog. Zij heeft het schrijven wel gewoon netjes bijgehouden en dan doe ik de verkorte versie.

Foodtour en verjaardag
Een aantal weken terug nam onze collega van kantoor op ‘foodtour’. Hier proefden we verschillende dingen, onder andere: ingewanden en balut. Balut is een bevrucht eendenei. Je zit de embryo echt zitten en dat kun je dan met salt & vinegar ‘lekker’ opsmikkelen. Na veel moeite hebben we het geprobeerd. Ik moest er even naar kijken, het vasthouden en er vooral heeeel lang over praten voordat ik het in mijn mond kon stoppen maar het is gelukt. De filipijnse delicatesse is geproefd en de smaak was best oke.
Na de foodtour nodigde dezelfde collega ons uit op zijn verjaardag bij hem thuis, superleuk! We zijn gegaan, samen met een andere collega. Toen we het huis binnenkwamen stonden we even met open mond te staren, prikkeloverload!! Een tafel helemaal vol met eten (echt helemaal vol), een oma die rondliep en ‘MERRY CHRISTMAS’ riep, katjes, familie, een karaokeset, etc. Allemaal nogal veel maar toen we ons eenmaal geïnstalleerd hadden met een bord vol eten en soep met geitendarmen, ging het wel weer. Uiteindelijk hebben Janne en ik zelfs nog ons liedje ‘two less lonely people in the world’ gezongen op de karaokeset. Iedereen was heel blij toen we stopten met zingen, kan ik ook wel begrijpen. Rond een uur of 10 was de verjaardag afgelopen en brachten de jarige en zijn vriend ons achterop de motor naar de hoofdweg. Hartstikke leuke avond gehad en mooi in onze laatste stageweek nog even bij een local thuis geweest. Dat was trouwens niet de enige collega bij wie we die week werden uitgenodigd. Een paar dagen later zaten we bij een andere collega op de bank om met haar en haar ouders te eten.

Cebu
Een van de weekenden voordat we vertrokken bij Preda zijn we naar het eiland Cebu geweest. Hier hebben we onze studiegenootjes Manon, Milan en Margo opgezocht in de community waar zij wonen (heel leuk om te zien), hun stageplek gezien, wezen stappen en we zijn samen wezen eilandhoppen. Tijdens het eilandhoppen begon het te regenen en dus stonden we even stil op zee met de boot. Margo en ik moesten zo nodig plassen en sprongen dus maar in de zee. Ondanks de waarschuwingen ‘Nien kijk uit’, sprong ik vol met m’n blote voetjes in een zee-egel. Auw, dat doet dus serieus pijn. Volgens de bootman was er een medicijn: iemand moet even over je voet

heen plassen. Het kon me niks meer schelen, ik hoopte dat er zo snel mogelijk iemand naar de WC moest. Niemand moest behalve de bootman en die plaste gelijk een heel emmer vol (sorry voor de details maar zo was het gewoon). Emmertje werd over m’n voet heen gegooid en het werkte, de pijn werd minder en ik kon weer rondhupsen met naalden van een zee-egel in m’n voet en een goed verhaal in m’n hoofd.
De volgende dag zijn Jannie en ik op tijd opgestaan om te zwemmen met walvishaaien, beetje zielig voor de walvishaaien eigenlijk wel maar zo mooi. Vanaf een bootje sprongen we de zee in, snorkel op en gaan. Ze kwamen zo dichtbij en waren supergroot, heel mooi! Na het walvishaaien kijken zijn we doorgegaan naar de Tumalog watervallen. Gezwommen daar en supermooie watervallen gezien in een heel mooi gebied waar je achterop een motor (eerste keer achterop een motor!!) naartoe gebracht werd door de bergen. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, zijn we daarna doorgegaan naar

de Osmena Peak. Een hike door een groen gebied met bergen naar een hoog punt vanaf waar je heel mooi uitzicht had op allemaal bergpunten. Ook lastig te beschrijven maar misschien hebben jullie de foto’s wel gezien? Een heel druk weekend was het vol met leuke momenten.

Afscheid meidenhuis
Voordat het echt onze laatste dag in het meidenhuis was, gingen we een dagje met de meiden naar het strand. We hadden aan de meiden gevraagd wat ze graag wilden doen en ze wilden graag naar het strand. Het leek ons bijna onmogelijk om te gaan, we hadden niet verwacht dat collega’s het een goed idee vonden en dat het zou mogen maar we hadden ongelijk. Een aantal dagen later stonden we op het strand met een groep enthousiaste meiden om ons heen. Bijna geen van hen kon zwemmen dus we hadden onze armen vol om iedereen boven water te houden maar het was zo leuk! Iedereen

leek te genieten, zei een leuke/ onvergetelijke dag te hebben. Wijzelf waren ook hartstikke blij met deze dag, het was zo leuk om ze zo vrolijk te zien.

Ongeveer een weekje later was het zo ver: onze laatste dag in het meidenhuis. We hadden een fotocollage gemaakt, make-up spullen gekocht en tegen de meiden gezegd dat dit onze laatste dag was. Toen we in de ochtend de make-up gaven kwamen we er achter dat dit eigenlijk verboden is, oepsie. De meiden en de staff waren er ondanks dat hartstikke blij mee en begonnen elkaar allemaal op te maken. Hebben het dus mooi geheim gehouden voor de grote baas en er een leuke ochtend van gemaakt.
In de middag gaven we de meiden onze collage. Het ging goed, we hoefden nog niet te huilen, alles ging steady. Tot de meiden begonnen te zingen, om ons heen gingen hangen, begonnen te huilen en te knuffelen. Toen hielden wij het ook niet droog. Na iedereen een dikke knuffel gegeven te hebben en ‘take care’ gezegd en gekregen te hebben vertrokken we terug naar ons huis in Olongapo. Raar om voor de laatste keer te zwaaien en niet meer terug te komen, we hebben toch een hele fijne stagetijd gehad daar met super meiden.

Afscheid collega’s
Om ook goed afscheid van onze collega’s te nemen, hadden we voor sommigen van hen ook wat gekocht of geknutseld. Feestje gepland, barretje uitgezocht, wij waren er klaar voor. Collega’s uitgenodigd, iedereen was lekker enthousiast ‘yes yes I’ll be there.’ Toen we eenmaal in het barretje zaten te wachten kwamen er welgeteld 4 van de ongeveer 11 uitgenodigde mensen opdagen: onze Duitse collega’s en vrijwilligers. We hadden het kunnen weten. We hebben genoeg les gehad over ‘filipinotime’, over geen ‘nee’ durven zeggen en over dingen niet afzeggen. Goed, beetje jammer wel want we hebben nu dus geen afscheid meer kunnen nemen van onze collega’s omdat het een vrijdag was en we ze in het weekend niet zien. Verder werd het feestje er niet minder leuk van, we zijn gaan stappen en hebben een goede laatste avond in Olongapo city gehad.

Vertrek naar Baguio
Op zondag 10 december vertrokken we voor onze reistijd van 5.5 week. Kamer opgeruimd en leeggehaald, backpack gepakt, zo veel mogelijk kleding achter gelaten voor de meiden (en voor het lichter maken van onze tas) en doei gezegd tegen de andere vrijwilligers die we misschien hier op Palawan nog wel gaan zien.
Als laatste nog even langs de grote baas: father Shay. Hij gaf ons nog wat fijne complimenten: één van de beste researches ooit hebben jullie gedaan, ik ga er een seminar over geven en bedankt. Die staken we in onze pocket samen met het certificaat en toen bracht hij ons naar het busstation. Ferme handdruk, bedankt voor alles, take care. En daar zaten we, in de bus. Doei Olongapo, wie weet tot ooit maar voorlopig nog lang niet. Gek om weg te rijden van de stad wat toch even ons huis is geweest maar ook heel leuk: klaar voor het reizen! Onze eerste bestemming was Baguio, de koudste plek van de Filipijnen. We wilden zo graag het ‘sweater weather’ gevoel, trui en lange broek aan doen, en sliepen daarom de eerste twee nachten in Baguio. Het was er zeker ‘sweater weather’, van 30 graden gingen we ineens naar 20 graden. Van vochtige plaklucht naar frisse berglucht, dat was pas cultuurshock! Slapen met twee dekens en een dikke trui aan, zonder overdrijfs, we vonden het maar koud. Ook wel leuk om even een andere temperatuur te voelen. We hebben gefietst door het park, lekker Hollands, mochten niet verder dan 2 straten. Foto’s gemaakt in traditionele kleding (net als in dat in Volendam kan, eigenlijk vreselijk maar hoort er toch stiekem bij), lekker gegeten en genoten van onze nieuwe reizigersvrijheid.

Kabayan
De volgende bestemming was Kabayan. Een klein, niet toeristisch, dorpje zo’n 3 uur rijden van Baguio af. De tocht ging met een van door de bergen met prachtig uitzicht op rijstvelden, groen, bergen en spannende afgronden. Kabayan bestaat uit ongeveer één straat, er is geen toerist te spotten en in geen een winkel wordt koud bier verkocht maar het was er zo mooi en zo rustig. Samen met een Canadees overnachtten we in een lodge, gelijk de enige in Kabayan. De eerste dag zijn we op verkenning gegaan: rondgelopen, museum bezocht, skeletten in een tuin bekeken (ja beetje gek, wel interessant) en wat biertjes gedronken (ja, alweer) met uitzicht op de bergen, zonsondergang en later prachtige sterren. Ik heb in één avond 6 vallende sterren gezien, heel wat af kunnen wensen dus.

De tweede dag zijn we met z’n drieën en een gids een hike gaan doen door de bergen. Weer zo mooi, niet te beschrijven. Misschien

laten de foto’s beter zien hoe het was dan hoe ik het beschrijf nu. Rijstvelden, groentevelden en uiteindelijk zelfs bossen hoog in de bergen en toen kwamen we uit bij de mummies. In Kabayan hebben ze mummies omdat vroeger mensen op die manier afscheid namen van de doden. In het museum hadden we gelezen over het proces, beetje ingewikkeld om te beschrijven, en nu konden we het in het echt gaan bekijken.
Eerst moest er vuur gemaakt worden voor de grot waar de mummies zich in bevinden. Op die manier konden de mummies toestemming geven om ons naar binnen te laten gaan. Dit is traditie en wanneer je dit niet doet kun je ziek worden volgens de locals (hoofdpijn, buikpijn, niet meer kunnen lopen).
Toen het vuur eenmaal aan was, ging de gids de grot binnen. Hij zei ‘sorry’ tegen mummies voor het verstoren van hun rust en daarna mochten wij naar binnen. Er lagen een aantal kisten waarvan de gids er een paar had geopend en daar lagen ze: de mummies. Op foto’s of Google ziet het er misschien een beetje eng uit maar in het echt was het dat helemaal niet.

Na deze mummies en hike hebben we nog ‘ hanging coffins’ (hangende doodskisten) gezien. Deze hingen in een rots, daarin zitten ook mummies. Ik vond het heel bijzonder om te zien en om te horen dat deze mummies zo oud zijn en dat je ze nu gewoon nog kunt zien.
Na de lunch nam onze gids ons mee naar een vulkaan. Weer heel rustig, geen toeristen, alleen een vrouwtje met haar kleinkind die er een soort winkeltje / kroegje hadden. ‘Hello, I have Red Horse here!’ Nou, topper, dat was al een goed begin. Ik vroeg haar om de WC, ‘yes yes you can go here’. Geen wc, geen gat in de grond, gewoon in de bosjes. Prima, alles kan als de nood hoog is.

De vulkaan was ook heel mooi. Kokend water spatte omhoog en borrelde (en oja, het stonk!). Als je een eitje mee zou hebben, dat hadden wij helaas niet, dan kun je deze in het water koken. In sommige stukken van de grond zaten gaten en als je daar je handen voor hield kwam er super warme lucht uit van de vulkaan.
Na dit bezoekje bij de oude vrouw nog wat gedronken met uitzicht op de vulkaan en de rook van de vulkaan. Echt een topdag die ik niet snel zal vergeten.

Sagada, Banaue, berg beklimmen of Baguio?
We boeken van tevoren geen hostels, op z’n hoogst in de busreis ergens naartoe en anders lopen we gewoon ergens binnen. Onze plannen zijn dus heel losjes en alles kan veranderd worden. Het originele plan was om vanuit Kabayan naar Sagada of Banaue (rijstvelden) te gaan maar omdat de bergweggetjes zo misselijkmakend zijn voor mijn wagenzieke travelbuddy hebben we dat maar even aangepast. Bergbeklimmen met een overnachting op de berg, dat klonk als een prima plan. Hup, spullen pakken, busje in, op naar de berg. Toen we daar eenmaal aankwamen moesten we eerst met onze dikke backpack en dagrugzak achterop een motor, op naar het ziekenhuis. Geen zorgen, een medical check-up hoort bij deze wandeling en dat wisten we van tevoren. In een klein ziekenhuisje kwamen we aan en daar werd onze bloeddruk gemeten en werden wat vragen gesteld. Het zal vast ergens goed voor zijn maar naar mijn idee was vooral het goede gedeelte voor het ziekenhuis het moment dat wij moesten betalen voor de check-up. Goed, we waren gezond genoeg, klaar om te gaan klimmen. Keken nog een introductiefilmpje over de berg en hoorden daarna: Sorry, niet zo handig om vandaag te gaan vanwege een typhoon die regen bovenop de berg veroorzaakt. Jammer, maar echt balen van veranderingen doen we allang niet meer. Dat hebben we inmiddels wel geleerd. Tassen weer gepakt en door, terug naar Baguio. In Baguio hebben we nog 2 nachten overnacht en daarna besloten we naar onze laatste bestemming op eiland Luzon te gaan: San Juan, surfersspot van Luzon.

San Juan
In San Juan sliepen we in een heel leuk hostel pal aan de zee. Zitzakjes, bankjes, hoge golven, ideaal. De eerste avond was er gelijk een feestje, ‘een van de grootste’ als we de receptiedame moesten geloven, bij ons hostel. Nou, dat begon mooi. Totdat we geclaimd werden door een Filipijnse/ Amerikaanse dame: ‘jullie zien er leuk uit, jullie gaan bij mij zitten vanavond.’ Zeg dan maar eens ‘nee bedankt’. Dus daar gingen we, met onze nieuwe vriendin en een ander stel, naar het feestje. Onze nieuwe vriendin zat de rest van de avond op haar telefoon en te huilen over haar ex en we kwamen er met geen mogelijkheid vanaf maar ondanks dat hebben we toch weer een mooie avond gehad. Mais van de barbecue, het kerkkoor dat als openingsact kwam zingen (ja, echt) en genoeg Red Horsjes,

wij vermaakten ons.

De volgende dag wilden we surfen. Of eigenlijk, we wilden dat we wilden surfen. Want stiekem wilden we niet echt, we waren hartstikke moe en zagen een dagje chillen aan het strand veel beter zitten. Buiten dat leken de golven ook veel te hoog om te surfen of om zelfs maar in te zwemmen. Dus hebben we een dagje gechilld: strand, zee, schriftje schrijven, ontspannen.
De volgende ochtend hebben we een hike gedaan naar een waterval. Lopen door de jungle, hartstikke mooi, en een ochtendduik in een superkoude waterval. Ik kan slechtere dingen bedenken om de dag mee te beginnen.

Clark- Palawan
Vanuit San Juan vertrokken we richting Clark, zo’n 6 uur in de bus. Niet omdat we Clark graag wilden bezoeken, totaal niet zelfs want

Clark/ Angeles is dé spot voor sekstoeristen en dat is nou net iets waar we helemaal klaar mee waren. We moesten wel, de volgende ochtend vlogen we namelijk naar Palawan vanaf Clark. Ons hotel in Clark was prima en de volgende ochtend stonden we fris en fruitig op het vliegveld. Doei Luzon, ook hier komen we niet meer terug (voorlopig niet in ieder geval, wie weet ooit nog), op naar Palawan!

Na 1.5 uur vliegen kwamen we aan op Palawan. Bij Palawan (als je het kent) denk je aan stranden, palmbomen en vooral aan zon, heel veel zon. Dat viel een beetje tegen. Er is hier net een typhoon geweest en de volgende is alweer onderweg, regen dus. Jammer wel maar ook niet heel erg, wij hebben bij een leuk hostel lekker gezeten en gekeken wat we allemaal in Palawan willen gaan doen.
De volgende ochtend (vanochtend) zijn we vertrokken richting Sabang. Een klein plaatsje op Palawan. Er is hier geen stroom (behalve van solar) en ook geen WiFi maar wel een mooi strand, waterval (die dicht zat toen wij kwamen), bergen en rotsen. Morgen willen we naar één van de wereldwonderen, de ondegrondse rrivier. Dit is een rivier door caves heen waar je met een bootje door heen kunt. Ik ben heel benieuwd.
Vanuit Sabang willen we morgenavond vertrekken richting Port Barton, een ander plaatsje op Palawan en vanuit daar gaan we voor de kerst naar El Nido: voor het eerst een echt toeristische plek opzoeken in de Filipijnen. Heel benieuwd hoe dat is want tot nu toe hebben we nog maar weinig toeristen gespot en dat beviel ons helemaal goed.

Over ongeveer 2 weken, minder zelfs, verlaten we de Filipijnen al na een supertijd hier. Heel gek dat het nu op een einde loopt en dat we over 4 weken weer in het koude maar vertrouwde Nederland zitten. Krijg steeds meer zin om iedereen thuis weer te zien, weer lekker te eten en weer bij te kletsen. Maar aan de andere kant ook heel jammer dat alles hier in de Filipijnen dan op zit.
Ik zal vast nog een blog schrijven voordat ik thuis kom en tot die tijd: tot over 4 weekjes!