Weerzien met Mae Hong Son

Minimaal 1x per reis voel ik me niet optimaal en het resultaat is dan meestal: maagkramp, misselijk hoofdpijn en koortsig. Rusten, vasten en slapen helpt me er meestal weer snel bovenop.
Deze keer komt het wel heel slecht uit, want we hebben tickets voor het busje van de volgende dag naar Mae Hong Son, een bergdorp vlakbij de grens met Myanmar.
Het wordt onze derde keer en wij zijn erg benieuwd naar ons vertrouwde guesthouse Piya, waar we het altijd zo naar ons zin hebben.
De avond van tevoren pakt John 1 rugzak met spulletjes voor 4 dagen. De andere laten we achter bij Rainbow House want daar komen we terug voor de allerlaatste week in Pai.
Tot onze verbazing gaat er nu maar 1 busje per dag vanuit Pai en dat ook nog om 8:30 in de ochtend. OMG!
Een beetje dizzy sleep ik me uit bed, eet een paar crackers met plakjes Goudse kaas, geen geklots van bamisoep in het busje aub!
De weg naar Mae Hong Son is wonderschoon: veel speld bochten door een super groen berglandschap. De regentijd heeft zijn werk gedaan.
Witte dampen stijgen op uit de dalen waaruit we af en toe een klein dorp tevoorschijn zien komen. Talloze gele bloemen bloeien in de berm en de akkers zijn nog kaal.
We worden gecontroleerd bij een soldatenpost en de Thaise medepassagiers moeten zich legitimeren, een zoektocht naar illegalen uit Myanmar neem ik aan.
Aan ons wordt gevraagd waar we vandaan komen en dan krijgen we altijd dezelfde vraag: "Amsterdam?" "Nee joh Rotterdam!" is dan ons eerlijke antwoord, hoewel we hun kennis over ons land daarmee wel een beetje degraderen.

Mae Hong Son lijkt drukker en groter dan 3 jaar geleden, maar toch ook erg vetrouwd. De familie van Piya Guesthouse is nog altijd even lief en we hebben de mooiste en grootste bungalow tot onze beschikking: twee kamers en een hele luxe badkamer. Iedere dag schone handdoeken, schoonmaak en twee flessen water. En dat slechts voor 700thb per nacht.
De tuin is erg mooi geworden, kikkers kwaken in de vijvers en rond het zwembad staan ligbedden.
In de lobby kun je de hele dag koffie en thee maken en aansluitend is een nieuw terras gemaakt.
De hond café (koffiekleurig) is er ook nog.

Piya is heel gunstig gelegen, aan het meer en vlakbij de mooie tempel. Iedere avond wordt er een Nightmarket opgebouwd vlak voor ons neus.
Er is een hoop bedrijvigheid want dit weekend is er het Art en Cultural Festival 2016 in samenwerking met een paar andere steden.
Er treden dansgroepen op en en staat een kraampje met Longneckdames. Het is allemaal heel kleinschalig en hoewel er busjes met voornamelijk Chinese toeristen vanuit de grote resorts af en aan rijden is het een oase van rust vergeleken met de Sunday Nightmarket van Chiang Mai die wij de laatste jaren liever niet meer bezoeken vanwege het schuifelen in de dicht opeengepakte massa.

Natuurlijk eten wij bij Salween (2 min lopen) het beste restaurant volgens velen. Helaas vinden de muggen het daar ook heel fijn en ontkomen we niet aan Deet.
Iedere ochtend ontbijten we met Fried Rice in een klein restaurantje met uitzicht op de tempel hoog op de berg, zodat zij ook wat verdienen, hoewel ze niet aan het meer zitten. Deze tempel is een uitdaging voor John en hij maakt een hete lange wandeling terwijl ik lekker aan het zwembadje luier.

Wat een rust hier, volgende keer blijven we nog wat langer besluiten we.
De twee Duitse vrouwen die in Engeland wonen hebben veel moeite met het afscheid van dit paradijsje en zijn vast van plan volgend jaar hier 3 weken te blijven.
Vooral het feit dat in het meer waar nu de reuzekarpers iedere dag gevoerd worden voor een goed Karma, 20 jaar geleden de olifanten werden gewassen spreekt erg tot hun verbeelding.
Ik weet zeker dat ze met tranen in hun ogen afscheid hebben genomen........