Zestiende week in Zuid-Afrika

Port Elizabeth, 27.11.2017

Ondanks 4 maanden inburgeren in de Zuid-Afrikaanse cultuur, sta ik nog bijna elke dag versteld van nieuwe ervaringen. Zo gelukkig en blij als ik mij vorige week en in het weekend voelde, zo hectisch en frustrerend vond ik juist afgelopen week. Dit was de meest moeilijke week tot nu toe. Ik heb geen heimwee naar Nederland, maar het was het omgaan met situaties die in Nederland niet kunnen gebeuren.

Afgelopen week heb ik al afscheid genomen van een aantal kinderen. Ik weet niet of ze geld genoeg hebben om nog naar school te komen, nu de examens af zijn en er geen les meer is. Liever twee keer gedag zeggen dan helemaal niet. Degenen die mij goed kennen, weten dat ik gek ben op foto’s. Zo heb ik dan ook 70 foto’s afgedrukt van klassen en foto’s van mij met een kind of een groepje kinderen, die allemaal stuk voor stuk een plekje in mijn hart hebben. Op elke foto heb ik een persoonlijke tekst geschreven en uitgedeeld aan de kinderen. Sommigen hadden nog nooit een foto van zichzelf gezien, ze herkenden hun overleden ouders in zichzelf en/of waren trots dat ze nu aan

de tijd met mij op school een herinnering hebben. Dit alles ging van beide kanten niet zonder een traan en was dus een verdrietige, maar ook een mooie ervaring.

Naast de kinderen met de foto, zijn er nog bijna 500 anderen met een verhaal. Het is alleen onmogelijke om ze allemaal te helpen. Om niemand te vergeten kochten Tessa, Wendy en ik 526 potloden met een tekst en een foto van ons. Er staat op “Jij bent speciaal” en dat in drie talen. Het Engels, Afrikaans en Xosha. Op deze manier houden we rekening met de cultuur. Niemand vergeten we en zo kan er geen ruzie ontstaan. Ook door de drie verschillende talen kan iedereen het lezen. Van tevoren dacht ik dat iedereen Afrikaans sprak, maar dit is één van de 11 officiële talen. Al blijft Afrikaans toch wel de grappigste. Als Nederlander kan je dit heel makkelijk lezen, het verstaan is wel iets lastiger.
Terugkomend op het cadeau. De kinderen voelden zich bijzonder en

waren ontzettend trots. Daarnaast hebben wij ook duidelijk kunnen maken dat we Zuid-Afrika toch echt gaan verlaten na de zomervakantie, en dat ze aan ons kunnen denken met de foto. Voor alle kinderen ben ik blij dat we dit gaven. Wij hebben deze week heel veel tekeningen en lieve brieven van de kinderen terug gekregen.

Misschien vinden veel Nederlanders dit een mooie actie. Er gaat een hoop tijd en geld in het kopiëren, lamineren, knippen, perforeren en strikken zitten. Dat maakt niet uit, want het doel is in Nederland altijd het belangrijkste. In dit geval het geluk van het kind en dat is mooi.
Toch ben ik na bijvoorbeeld deze actie ook gigantisch op mijn plaats gezet door hoe ik handel binnen deze Zuid-Afrikaanse cultuur. Wij spelen in dit geval de rijke witte Nederlanders. Dat hoort hier natuurlijk niet. Er hoort een afstand te zijn tussen de leraar en het kind. En door naast het kind te staan ondermijn ik de hiërarchie zoals die is in Zuid-Afrika. Daarom zijn “social workers” hier dan ook vrijwel niet aan het werk. De acties kunnen namelijk ook bedreigend zijn voor de leraren, omdat zij hierdoor het respect van de leerlingen kunnen verliezen. Hoe leuk en hoe welkom ik mij als persoon op de school voel, was dit confronterend. Ik besef mij dat, hoeveel begrip ik ook heb voor de Zuid-Afrikaanse cultuur, ik altijd een Nederlander ben en blijf. Ook als ik de gevolgen had geweten, zou ik al mijn acties de volgende keer zo nog een keer doen. Door deze en andere ervaringen leer ik wel goed hoe je met andere culturen om moet gaan. Daar heb ik ook mee te maken in mijn latere werk. Het is op dat moment vervelend, maar ook goed om zelf mee te maken voor het verder ontwikkelen van mijn inlevingsvermogen in andere culturen.
Met Wendy en Tessa werk ik aan een duurzaam project. Dat is nog niet af en vertel ik later meer over.

Het gaat nog steeds goed met mij en heb het nog enorm naar mijn zin, ook op de stage. Dit avontuur is alleen ongeloofwaardig als alles allemaal goed en leuk is. Dat kan natuurlijk niet en levert ook juist weer veel leermomenten op. Met de mensen in mijn huis kan ik alles bespreken en zorgt er daarom voor dat ik het hier allemaal zelf kan oplossen. Al merk ik wel dat we in huis steeds vermoeider raken. We trekken niet alleen ons eigen verhaal aan, maar helpen elkaar met alle 10 de verhalen. Dit kan ook niet anders, want familie en vrienden in Nederland zullen veel verhalen dan ook niet kunnen begrijpen.

Dit weekend kwam ik weer meer tot rust tijdens ons weekendje weg in Hogsback. Dit was vrijdag 3,5 uur rijden vanaf ons huis in Port Elizabeth. Met 7 meiden hebben we genoten van een prachtige rustige, niet-toeristische omgeving. We gingen met elkaar hiken langs mooie watervallen in de prachtige natuur. Onderweg kwamen we alleen nog een wilde stier tegen, maar dat is allemaal goed gegaan. De foto’s zeggen genoeg, al moet je de stilte en de stroming van de waterval er even bij bedenken. Zondag reden we na een ontbijt met een prachtig uitzicht om 11.00 uur richting Port Elizabeth. Met de gedachte dat, als we op tijd thuis zijn, we allemaal nog even op onze laatste stage weken mentaal kunnen voorbereiden. Alles loopt hier altijd anders en zo ook deze zondag. We deden uiteindelijk tien uur over de terugreis. De auto van mijn huisgenoten was stuk en daar

stonden we dan in de plaats Alice. Een onveilige zwarte wijk, waar je liever niet stil staat. Wat hadden we een geluk dat we tegenover een universiteitscampus stil stonden. Daar waren beveiligers en hielden ons 5 uur lang in de gaten. Dit was wel echt nodig. We gaven hen dan ook een flinke fooi. Als we nou een rondrit door Europa maakten, konden we het nog wel gokken om met de auto om door te rijden. Maar voor het geval we op een nog onveiliger plek zouden belanden, wachten we relatief rustig 5 uur lang op de monteur die vanuit Port Elizabeth moest komen. Een ANWB kan je hier niet verwachten. Op de campus bekeken we nog een cricket wedstrijd en zijn we naar een winkelcentrum gegaan waar we ons veel te wit voelden. Ik was heel blij dat we gisteren, in het donker, uiteindelijk veilig thuis waren.
Mijn laatste week echt alleen gaat in. Over 1,5 week is Jorrit al in Port Elizabeth en begint er een nieuw avontuur in Zuid-Afrika!

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.