Tweede week in Zuid-Afrika

Afgelopen week heb ik leuke en bijzondere dingen meegemaakt op mijn stage, is Zuid-Afrika koud en gezellig en het zou een nep dagboek zijn als ik niet ook mijn frustraties van de Zuid-Afrikaanse cultuur beschrijf.

Ik heb deze week vijf dagen met mijn huis- en zelfs ook kamergenoot Charissa bij Vistarus gewerkt. Dit is de stage van mijn andere huisgenoot Matthijs. Hier had ik vorige week ook al geholpen bij de Day Care (soort crèche met jonge kinderen) en de After Care (huiswerkbegeleiding met oudere kinderen). Begin van de week heeft de begeleider van de kinderen opeens ontslag genomen en is meteen vertrokken. Er was daardoor een personeelstekort en deze man was vrijwel de enige die nog educatieve activiteiten met de kinderen ondernam. Gelukkig voor de kinderen konden Charissa en ik nu de taken van hem overnemen. Dit was redelijk pittig, omdat we elke dag een dagplanning moesten bedenken en uitvoeren. Daarnaast is het voor mij zoeken naar een goede (pedagogische) methode om met de kinderen te communiceren. Hier is het namelijk normaal dat kinderen een tik krijgen als ze iets verkeerds doen. De westerse methode zoals ik dat heb geleerd, ongewenst gedrag negeren, staat hier compleet tegenover en helpt bij deze kinderen daarom ook niet. Charissa en ik hebben het redelijk goed overleefd en waren trots dat we elke dag een activiteitenprogramma hadden neergezet voor twaalf kinderen met behoorlijke gedragsproblemen. Wat ik hier ook anders vind dan in Nederland, is de hiërarchie tussen man en vrouw. Een voorbeeld hiervan is dat kinderen meer naar de mannelijke begeleiders luisteren. Als ik, of de andere vrouwelijke collega's, boos wordt op de kinderen, zijn ze dit na 5 minuten alweer vergeten. Maar zodra er alleen al een man op het speelterrein kwam stopten ze direct met spelen. Donderdagmiddag waren er geen mannen aanwezig en daardoor liep het gedrag van de kinderen uit de hand. Op vrijdagmiddag ging daarom de After Care niet door. Daardoor hadden Charissa en ik de tijd om naar Bay West te gaan. Dit is een heel groot winkelcentrum vlakbij Port Elizabeth. Hier zijn veel westerse producten te koop. Het was erg gezellig samen.

Speciaal, voor onder andere opa Olie, beschrijf ik het weerbericht uit Zuid-Afrika. Het is hier nu namelijk winter en ik had van te voren niet verwacht dat ik het vrijwel elke avond heel koud heb. Er is geen verwarming in dit huis en daarom zit ik regelmatig binnen met mijn jas ingepakt en wel (in huis). Overdag kan het juist weer heel warm zijn, omdat dan meestal de zon schijnt. Al hadden we van de week

ook hele harde regen. Daarnaast wordt Port Elizabeth ook wel de "windy city" genoemd. Het waait er vrijwel altijd. Daardoor is het hier met regen extra koud en als zon schijnt is de wind wel lekker verkoelend. Rond half 6 begint het hier al te schemeren en binnen een kwartier is het pik donker. Voor mij is het daarom heel vreemd om in de avond foto's met licht te zien uit Nederland.

Verder gaat het goed met mij, al frustreerde de Zuid-Afrikaanse cultuur mij van de week wel enkele momenten. Wat ik ook niet heel gek vind, omdat ik zelf regelmatig precies het tegenovergestelde zou doen. Dan bedoel ik de begeleider die zonder pardon ontslag neemt en dat de overige collega's er dan vrijwel niet voor open staan om de activiteiten van ons te willen leren. Terwijl Charissa en ik er nu nog zijn om samen te kunnen overleggen. Ook ben ik van de week, serieus, voor 3 minuten met een taxi naar de supermarkt geweest, omdat ik er niet heen kan lopen. In de straat tegenover mijn huis staat een township en dat maakt de situatie onveilig.

Van te voren had ik verwacht dat ik meteen bij mijn stage kon beginnen en nu in "vrijheid" met mijn eigen auto kon rijden. Afgelopen week zijn er twee nieuwe huisgenoten gekomen, Jara en Esmee, maar met deze meiden ga ik straks niet naar mijn stage. Hierdoor moet ik nog tot het einde van deze maand wachten om samen met de meiden, die naar dezelfde stageplaats gaan, een auto te huren. Tot die tijd word ik door de organisatie heen en weer gebracht. Volgende week krijg ik trainingen over de Zuid-Afrikaanse cultuur, ga ik op gesprek met de directeur van mijn eigen stageplaats en de week daarop begin ik eigenlijk pas echt op mijn eigen stage. Deze planning viel mij wel tegen en ik moet er even aan wennen dat het hier allemaal zo rustig aan gaat. Aan de andere kant is het voor mij een uitdaging om zoveel mogelijk mijn eigen manier te vinden in dit bijzondere land. Nu ik dit opschrijf, heb ik mij er al veel meer overheen gezet, omdat ik van de afgelopen stage ook weer veel geleerd, gezien en gedaan heb. Ik had ook niet verwacht dat ik het zelf ook heel pijnlijk voor de organisatie vond toen de man zomaar was opgestapt. Hierdoor bedacht ik me dat ik mij zeer berokken voelde bij de organisatie. Charissa en ik kregen op het einde nog een dikke knuffel van de leiding van Vistarus, omdat ze enorm blij waren met onze hulp.
Naast mijn stage heb ik nog genoeg tijd om leuke dingen te doen. Afgelopen woensdag mochten alle huisgenoten met Matthijs en z'n ouders mee uiteten. Dat was heel gezellig! Ook ben ik zaterdag met Charissa naar Sardina Bay geweest. Ik kan veel over deze kustplaats beschrijven, maar de foto's zeggen denk ik genoeg. Het was prachtig en vooral heerlijk dat we eindelijk in vrijheid konden rondlopen. We hebben meteen een wandeling gemaakt naar het verste puntje op de foto, van 3 uur lang. Hoop dat het in Nederland ook allemaal goed gaat!