Vijftiende week in Zuid-Afrika

Port Elizabeth, 20.11.2017

Walvissen, leeuwen, olifanten, giraffen, neushoorns, nijlpaarden, krokodillen heb ik binnen een paar meter vanaf de oceaan en op het land gespot. Ik ben aan het genieten van de zon, het zwembad in de tuin, cocktails, ontbijten aan de kust, uiteten en gezellige mensen. Ik voelde mij het afgelopen weekend net zo gelukkig als dat ik me op mijn stage voel. De tijd gaat snel, want ik ben nog maar 2 echte weekenden in Port Elizabeth. Volgend weekend ga ik met mijn huisgenoten een weekend weg en vanaf december ga ik tot zaterdag 6 januari met Jorrit rondreizen door Zuid-Afrika. De tijd dat ik nu afscheid moet gaan nemen van de kinderen, mijn huis, de mensen, onze standaard kroeg, de favoriete eettentjes en Port Elizabeth begint er dan ook langzaam aan te komen.

Het is nu zo makkelijk om te zeggen dat ik blij ben dat ik dit avontuur ben aangegaan. Ik zou iedereen deze ervaring gunnen. Al moest ik er deze week wel aan denken dat ik nooit van te voren had bedacht hoe het hier allemaal zou gaan en hoe ik dat zou vinden. De lieve kinderen op mijn stage, het gevoel dat ik welkom ben op de school, de collega’s, het geluk met mijn kamergenoot, gezellige huisgenoten en ook de rijke omgeving met heerlijk eten, had ik van te voren niet bedacht. Het had dan ook allemaal heel anders kunnen lopen. Ik sta elke dag al om half 7 op en maak lange dagen, maar voel mij nog steeds heel gelukkig dat ik hier ben.

Op mijn stage voerde ik deze week ook activiteiten die ik van te voren nooit had kunnen bedenken. De maandag begon met het organiseren van een “Klaas dag”. Klaas is de conciërge van de school en is een ontzettende aardige en hardwerkende man. Tessa, Wendy en ik letten dan ook niet alleen op de kinderen, maar zagen dat zijn werk niet altijd werd beloond. De hiërarchie in Zuid-Afrika is goed zichtbaar. Dit vonden we niet kunnen. Daarom hebben wij de kinderen tijdens de weekopening een groot applaus laten geven voor hem, kaarten laten schrijven met de namen van alle 526 kinderen, taart gekocht en hem voor het EERST een pauze gegeven in de tijd dat hij hier werkzaam is. Tot slot hadden we een foto van ons met hem laten afdrukken. Het overviel Klaas ontzettend. Zeker ook omdat hem het weekend ervoor iets ergs overkwam, was de timing van deze dag perfect. Hij had de beste dag uit z’n hele leven! Ik heb nog nooit iemand zo blij en emotioneel gezien met een cadeau. Voor de foto was hij zo ontzettend dankbaar. Foto’s zijn bijzonder voor de mensen hier. Zo weinig moeite voor ons, maar heel erg waardevol.

Op woensdag begonnen de examens op de school. Deze zijn aankomende vrijdag afgelopen en daarna komen er langzaam geen kinderen meer op school. De zomervakantie, en officieel mijn laatste stagedag, is op vrijdag 8 december. Na deze aankomende week ga ik de eerste kinderen dus nooit meer zien... De reden dat de kinderen langzaam niet meer naar school komen, is omdat er na de examens gewoon geen les meer wordt gegeven. Waarom zou je daar je kostbare geld voor het transport naar school aan besteden?

Verder ben ik nog nooit zo bezig geweest met het afronden van mijn stageperiode als hier. Dat komt, omdat ik deze kinderen waarschijnlijk nooit meer ga zien. Voor veel kinderen is de toekomst zo uitzichtloos dat ik mij afvraag hoe het met veel verder zou gaan. De laatste weken merk ik extra hoe confronterend en verdrietig de omgeving van de kinderen is. Nu ik er nog ben wil ik nog zo veel mogelijk voor de kinderen betekenen. Tijdens de individuele begeleiding heb ik daarom ook broertjes/zusjes en vrienden bij elkaar meegenomen in groepjes. Met de gedachte dat als ik weg ben, zij elkaar hopelijk onderling nog ondersteunen. Daarnaast is het geloof hier heel belangrijk en dat levert vaak onvergetelijke gesprekken op. Toen ik aan een kind probeerde uit te leggen dat ik het grappig en bijzonder vind dat ik helemaal aan de andere kant van de wereld dezelfde Bijbelverhalen hoor, werd hij boos. “Hoezo is dat nou weer grappig? Het is over de hele wereld gewoon de waarheid namelijk”. De kinderen van mijn kindernevendienst in Langedijk zouden heel anders reageren.

De kinderen zijn hier verder totaal geen aanstellers en ze huilen dan ook bijna nooit. Ze zijn best wel hard voorzichzelf. Na alles wat ze mee maken, hadden Nederlandse kinderen allang gehuild. Afgelopen week was “één van mijn kinderen” aan het huilen. Dit had ik van haar nog niet eerder gezien. Dit was omdat haar klasgenoot een brief had gescheurd. Deze brief had ik voor haar geschreven en het probleem was daarom heel makkelijk op te lossen. Wel besefte ik mij hoeveel een kleine daad al zoveel voor een kind kan betekenen.

Speciaal voor mijn studiegenoten van pedagogiek, en andere die het gedrag van kinderen interessant vinden, kan ik zeggen dat de omgeving van het kind zeker veel invloed heeft op het gedrag. Het valt mij op dat er hier vooral veel “typetjes” zijn. De meeste kinderen zijn extreem agressief, extreem stil of extreem talentvol. Dat laatste merk ik doordat er al verschillende kinderen speciaal liedjes voor mij willen zingen met Afrikaanse trommelgeluiden eronder. De kinderen moeten opkomen voor zichzelf. Dat doen ze door zich opvallend te gedragen en agressief gedrag te vertonen.

Voor het geval er mensen zijn die dachten dat ik compleet een Zuid-Afrikaan ben geworden, voel ik mij nog elke dag lekker

Nederlands. Niet alleen op het moment dat er gratis koekjes worden uitgedeeld op safari, maar ook tijdens mijn stage. Zo moest ik afgelopen woensdag de leerkracht zijn en de examens van een klas afnemen. Gewoon omdat er te veel leraren thuis bleven en het maakt niet uit dat ik er dan totaal niet voor heb gestudeerd. Dit zijn van die dagen dat ik blij ben met het goed georganiseerd Nederland en leer ik de andere dagen hier weer extra waarderen. Al heb ik nog geen dag echt heimwee gehad. Ik zal in januari vast weer moeite hebben met het Nederlandse ritme en kleine dingen, zoals dat ik opeens zelf mijn boodschappen tas moet vullen bij de Deen en ik niet meer kan blijven zitten in de auto als ik moet tanken.

Afgelopen zaterdagmiddag en avond was ik naar Schotia Safari. De foto’s zeggen meer dan mijn verhaal, want we zagen de dieren echt heel dichtbij. Er was zelfs net een baby olifant geboren. Tussendoor was er nog een gezellig kampvuur met Afrikaans eten. Gisteren ik

mee met een boot de Indische Oceaan op. Zelf vond ik het alleen al bijzonder om “mijn” stad vanaf een andere kant te bekijken. Het plaatje was helemaal compleet toen er een moeder met baby walvis een aantal keer naast onze boot omhoog sprong. Ik voelde mij heel gelukkig toen ik precies op het goede moment een foto maakte.. Wij hebben heel lang met de walvissen meegevaren, totdat de zon onder ging. Het was een geweldige ervaring!

Vandaag was ik samen met Wendy en Tessa bezig om op de school een duurzaam project achter te laten. Ook willen we willen de kinderen iets meegeven. Daar volgende week, na mijn weekendje weg, meer over!

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.