Laatste dagje

Vandaag is de laatste dag van onze vakantie aangebroken. Het blijft een gek idee dat we na drie maanden reizen naar huis toe vliegen vanavond. We hebben zoveel bijzondere dingen gezien en meegemaakt en we hebben het er nog regelmatig met elkaar over. Verschillende omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat we onze planning steeds weer moesten aanpassen. Eerst de bosbranden in Australië, waardoor we een aantal plekken niet konden bezoeken waar we naartoe zouden gaan. Hierdoor hebben we wel weer hele andere bijzondere dingen mogen meemaken. Want wat hebben we genoten van ons tripje naar Barossa Valley, waar we anders helemaal niet naartoe zouden gaan. En ook de extra dagen in Sydney konden we goed gebruiken, want deze stad heeft echt onze harten gestolen. En naast dat alles zijn we vooral erg blij dat we niet persoonlijk getroffen zijn door de verschrikkelijke branden. Het maakt ons nog steeds verdrietig als we eraan denken dat die altijd vriendelijke Ozzies en de dieren in dit prachtige land zoveel ellende hebben moeten meemaken. Toen kwamen de overstromingen en het noodweer in Nieuw Zeeland. Hier trof het gelukkig een stuk minder mensen en dieren en ook wij waren nog ver uit de buurt. Doordat we de Milford Sounds niet konden bezoeken hebben we een ander prachtig pareltje van Nieuw Zeeland mogen ontdekken, namelijk de Doubtful Sounds. Een hele dag hebben we door deze fjorden gevaren terwijl we ondertussen zeehonden, pinguïns en albatrossen voorbij hebben zien komen. En tot slot natuurlijk het Corona virus. Waar we in Nieuw Zeeland nog dachten dat het allemaal wel mee zou vallen, bleek het uiteindelijk toch en groot effect te hebben op het einde van onze reis. Want op het moment dat we op Bali aankwamen bleek het virus zich steeds verder te verspreiden en voelde het voor ons niet meer veilig om hier te blijven. Ondanks de stressvolle momentjes hebben we uiteindelijk ook nog erg kunnen genieten op dit prachtige eiland. Toen het eindelijk was gelukt om een vlucht terug te boeken en de toeristische attracties hun deuren sloten werden we haast verplicht om te relaxen. Het was heel fijn en gezellig om dat met z’n drieën te kunnen doen. Uiteindelijk moeten we de reis een week eerder afbreken dan gepland, maar kijken we alleen maar terug op een geweldige tijd. We zijn dankbaar dat we deze reis hebben mogen maken, maar ook dat we nog steeds gezond zijn én dat we nog steeds in de gelegenheid zijn om weer naar huis te gaan. Het klinkt misschien aantrekkelijk om lekker op een warm eiland te zijn als je alleen maar in en om je huis mag zijn, maar we weten niet hoe het virus zich gaat ontwikkelen op Bali en vinden het een fijn idee om naar huis te gaan nu dit nog kan. Maar niet voordat we nog een laatste dagje hebben genoten van al het moois op dit eiland. Miriam durft het niet aan om te gaan snorkelen, omdat ze nog steeds last heeft van haar verbrande huid. Bij mij valt het mee, dus ik ga met Simon op pad om nog een paar baaitjes te bezoeken. Deze keer trouwens wel goed ingepakt tegen de zon. We stappen op de brommer en gaan op pad. Onderweg komen we allemaal mensen tegen in witte gewaden. Het is vandaag een feestdag op Bali en er staan allemaal papieren beelden langs de weg die vanavond verbrand worden. Morgen is het de dag van de stilte. Vanaf 6 uur ’s ochtends blijft iedereen thuis en wordt er geen gebruik gemaakt van internet, tv en dergelijke. Ook wordt alle elektriciteit afgesloten, waardoor het aardedonker is in de nacht. Balinezen blijven op deze dag binnen en alles op het eiland is gesloten. Voorheen was het zelfs zo dat het ziekenhuis geen toegang had tot het internet, maar in verband met het virus is hiervoor een uitzondering gemaakt. De Balinezen die we hebben gesproken zijn lovend over deze dag en we vinden het best jammer dat we dit niet mee kunnen maken. Waar we ons wel over verbazen is dat iedereen hier elkaar nog wel erg opzoekt. Onderweg zien we veel grote groepen met mensen bij elkaar staan. Ook is er vanavond een optocht in veel dorpen waar mensen bij elkaar komen om vervolgens de beelden te verbranden. Ondanks de opdracht aan de inwoners om elkaar niet op te zoeken wordt hier nog niet echt gehoor aan gegeven. Terwijl we dit aanschouwen rijden we verder naar Lipah Beach. Hier duiken we het water in en kijken we net als gisteren onze ogen uit. Het koraal is hier erg mooi en we zien veel felgekleurde visjes zwemmen. Als we al een tijdje aan het ronddobberen zijn hoor ik Simon roepen en zien we alweer een schildpad zwemmen. Wat blijft het toch fantastisch om deze dieren in de zee te zien zwemmen. Even later zien we er zelfs een tweede schildpad bij komen. Na een uurtje gaan we toch nog even bij een andere baai kijken. Via het terras van Warung Bobo kunnen we op het strand komen en ook hier kijken we onze ogen uit. Ook hier zijn weer allemaal zeesterren te vinden. Als we van plan zijn om het water weer uit te gaan ziet Simon ook nog een zeeslang tussen de stenen door sluipen. Zo mooi om te zien. Hierna drogen we ons af en lopen we weer naar de

brommer. We horen ineens allemaal kabaal en er komt een auto aangereden, vol met Balinezen, die desinfectie op de straten spuit. Benieuwd of het iets gaat helpen, maar er wordt in ieder geval actie ondernomen om het virus aan te pakken. In Amed is het op de bewoners na trouwens uitgestorven. We komen nog een paar verdwaalde toeristen tegen, maar op het laatste strandje waar we waren is niemand te bekennen. We rijden snel nog even langs de supermarkt om wat dingetjes te halen voor in het vliegtuig en gaan dan terug naar Miriam. Als we terugkomen staat de lunch voor ons klaar op het dakterras. De middag gebruiken we om onze koffers in te pakken en om nog even te genieten van het feit dat we nu zo’n grote tuin met zwembad hebben. Het vliegt helaas voorbij. Om half 6 is het avondeten klaar en omdat het boven niet uit te houden is door de felle zon eten we dit beneden in de tuin op. We pakken onze laatste spullen bij elkaar en nadat we hebben uitgecheckt vertrekken we naar het vliegveld. De straten zijn uitgestorven. Dit is een combinatie van de feestdag en het feit dat er bijna geen toeristen meer op het eiland zijn. Normaal gesproken is het 3 uur rijden naar het vliegveld, maar nu zijn we er al na 2 uren. Hier aangekomen halen we onze koffer op bij de locker waar we deze hadden achtergelaten. Dan lopen we door naar de vertrekhal. We mogen door de departures poort. De poort waar je jaloers wordt aangekeken als je er doorheen mag lopen. En we zijn blij dat het zover is. Overal om ons heen staan bordjes waarop staat dat we 1 meter afstand van elkaar moeten houden. Ondertussen worden we in een rij met passagiers gedrukt en zijn we ongeveer de enigen die zich hier ook daadwerkelijk aan houden. We worden zelfs geïrriteerd aangekeken als we onze koffers iets verder van ons afschuiven zodat mensen niet te dicht in de buurt komen. Het voelt helemaal niet prettig om hier rond te lopen terwijl er zoveel mensen om ons heen zijn en we weten hoe makkelijk het virus zich verspreid. De rij lijkt oneindig lang. Als we maar stapvoets naar voren kunnen lopen besluiten we toch maar online in te checken op onze telefoon, zodat we aan kunnen sluiten in de iets kortere rij. Een half uurtje later zijn we hier doorheen en gaan we door de security check. We lopen gelijk naar de gate toe, zodat we daar een plekje kunnen uitzoeken waar niet te veel mensen zitten. Hier staan grote kruizen op de stoelen getapet om ervoor te zorgen dat mensen niet naast elkaar gaan zitten. Ook dit lijkt niet echt te helpen, dus gooien we onze tassen er maar op om te zorgen dat mensen niet bij ons op schoot komen zitten. Terwijl we hier zitten te wachten hebben we een gezellig familie momentje. Nichtje Merel is jarig en terwijl zij thuis is met m’n oom en tante en andere nichtje Maran bellen we elkaar via FaceTime. Ondertussen voegen we onze lieve omi toe in het gesprek die helemaal in haar eentje thuis moet zijn om een besmetting te voorkomen. Merel heeft een taartje in haar postvakje gelegd dus terwijl de hele familie aan het gebak zit en oma niks meekrijgt van het gesprek door ons gekakel zijn we even heel gelukkig dat we in deze tijd leven en toch met elkaar in “contact” kunnen zijn terwijl we afstand van elkaar moeten houden. Ondertussen realiseren we ons dat dit de komende maanden de realiteit is. Het is tegen twaalven als we mogen boarden. We kunnen bijna niet geloven dat het vliegtuig echt gaat vertrekken. Er worden nog steeds zoveel vluchten gecanceld, dus bij iedere stap hebben we een beetje meer hoop. Eerst als we door de douane zijn en een gate nummer doorkrijgen. Dan als het

vliegtuig ook daadwerkelijk bij de gate aankomt. En vervolgens als we mogen boarden. We hebben genoeg verhalen gehoord van mensen die, terwijl ze bij de gate zaten te wachten, alsnog te horen kregen dat de vlucht niet doorging. We juichen dus pas als we ook daadwerkelijk vliegen. Rond kwart voor één komt er beweging in het vliegtuig en even later stijgen we op. Yes, we gaan naar huis.