Nusa Penida

We zitten vanmorgen om 7 uur aan het ontbijt en als we al onze spullen hebben gepakt staat Gede ons al op te wachten bij de receptie. Als we naar de haven rijden vertelt Gede dat Nusa Penida vanaf morgen wordt afgesloten en dat er geen boten meer heen varen. Hij maakt zich grote zorgen om zijn familie, omdat het eiland voor voedsel afhankelijk is van andere eilanden. Door de kalksteen is het niet mogelijk om hier rijst te verbouwen. Terwijl we vanuit Nederland allemaal filmpjes krijgen van mensen die die supermarkten leegplunderen moeten mensen zich hier dus echt zorgen maken over of ze nog wel te eten hebben over een tijdje. We worden er verdrietig van, maar net als altijd laat Gede ons beloven dat we blijven lachen. Hij is ondertussen ook erg met ons bezig en vindt het verschrikkelijk dat we niet weten of we eerder terug kunnen vliegen naar Nederland. Voordat we afscheid nemen vraagt hij of we hem alsjeblieft willen bellen als we hulp nodig hebben. Hij heeft familie en vrienden op Bali en verzekert ons dat we daar altijd terecht kunnen als we niet uit kunnen reizen. Zo super lief, terwijl hij zelf de grootste zorgen heeft, is hij nog steeds erg met ons bezig. We spreken af even contact te houden in deze onzekere tijd. Daarnaast regelt hij dat we straks in de haven worden opgehaald door een vriendin van hem. Net voordat de boot vertrekt nemen we afscheid, maar niet voordat we nog even met z’n allen op de foto zijn geweest. We moeten echt even slikken als we weglopen en we worden uitgezwaaid, totdat de boot wegvaart.

Na drie kwartier komen we weer aan in Sanur. Als we (OK, Simon en Miriam) de koffers van de boot en over het strand hebben gesjouwd staat Santi klaar om ons naar de luchthaven te brengen. Hier aangekomen zien we bij de klantenservices van de verschillende luchtvaartmaatschappij allemaal mensen in een rijtje voor de deur liggen, zitten en staan. We gaan op zoek naar het kantoor van Qatar en als we daar aankomen blijkt deze gesloten te zijn. Er hangt een briefje op de deur dat we een email kunnen sturen of telefonisch contact op kunnen nemen met het nummer op het briefje. Dit is precies het nummer dat we al meerdere keren hebben geprobeerd, maar waar we geen contact mee kunnen krijgen. We gaan in een koffietentje op het vliegveld zitten om verschillende instanties te kunnen bellen. Overal krijgen we dezelfde reactie. De ambassade, IATA, buitenlandse zaken, overal wordt ons verteld dat we zelf verantwoordelijk zijn voor het omboeken van onze vlucht en dat we maar contact op moeten nemen met onze luchtvaartmaatschappij. Ondertussen hangt Simon al meer dan een uur in de wacht bij het kantoor van Qatar in Nederland. Onze laatste hoop is gevestigd op een kantoortje vlakbij de luchthaven. Santi komt ons weer ophalen en brengt ons hier naartoe. Voordat we het terrein op mogen rijden wordt onze temperatuur opgemeten. De maatregelen beginnen hier nu dus ook. Als we naar het kantoor lopen hangt hier een briefje dat het geen zin heeft om in de rij te gaan staan en dat we een contactformulier in kunnen vullen waar wordt geprobeerd binnen 1 tot 2 dagen op te reageren. Ook dit heeft dus geen zin. Op het vliegveld hebben we gekeken of we een nieuwe vlucht kunnen boeken, maar de prijzen die hiervoor worden gevraagd beginnen bij ongeveer 10.000 euro per ticket. Er zijn wel goedkopere tickets, maar die vliegen via Singapore en Kuala Lumpur. Dit durven we niet aan, want de meeste vluchten die via deze steden vliegen worden geannuleerd. We hebben daarom een villa gehuurd in Ubud waar we de komende dagen maar naartoe gaan, omdat we hier voorlopen nog niet wegkomen. Een klein voordeeltje voor ons is dat de accomodaties tegen een prikkie worden aangeboden, omdat er bijna geen toeristen meer op het eiland zijn. Santi brengt ons naar Ubud toe en daar worden we welkom geheten door Cynthia, onze gastvrouw voor de komende dagen. De villa is prachtig en we hebben ons eigen privé zwembad in de tuin. We krijgen een welkomstmassage en nemen dan snel een duik in het zwembad. Daarna bestellen we een lunch die in ons nieuwe ‘huisje’ wordt bezorgd. Als we wat hebben gegeten loop ik met Miriam het dorpje in om daar even rond te kijken. We komen onderweg allemaal aapjes tegen die hier in het park wonen. Daarna kijken we onze ogen uit, want Ubud heeft ontzettend veel winkels. We hadden het ons heel anders voorgesteld, maar kopen beiden wat leuke kleren. Simon appt op een gegeven moment of alles wel goed gaat, dus we lopen snel langs de supermarkt om wat boodschapjes te halen en gaan dan weer terug naar huis. Daar eten we met elkaar, doen we een modeshow met onze nieuwe kleding en spelen we de rest van de avond Rummikub. Als we naar bed willen gaan bedenken we dat we toch nog een laatste duik nemen, dus zo liggen we om half 12 ’s nachts met z’n drieën in het zwembad en gaan we daarna toch echt naar bed.