The Catlins

Als we vanmorgen de gordijntjes openschuiven kijken we uit over de zee. Het zonnetje schijnt alweer lekker, dus we ontbijten buiten en genieten nog even van het uitzicht. Daarna rijden we terug naar Invercargill. Gisteravond kwam ik erachter dat er stofjes op de lens van mijn camera zitten die ik er zelf niet af krijg. We rijden daarom naar een camera winkel waar we uitstekend geholpen worden en binnen no time is alles weer schoon. Verder moeten we onze tank dumpen en water halen. Dit kan normaal gesproken ook op campings, maar omdat het alweer een tijdje geleden is dat we op een camping hebben gestaan zoeken we een algemeen dumpstation op. Als we klaar zijn rijden we terug naar The Catlins. Opnieuw komen langs Fortrose waar we vannacht geslapen hebben en zien hier, omdat het nu laagtij is, een scheepswrak in de zee liggen. Daarna gaan we naar Waipapa Point, waar een grote witte vuurtoren staat. Zo nu en dan komen hier zeeleeuwen het strand op, dus we gaan kijken of we geluk hebben en er één kunnen spotten. We lopen het strand op, dat op een gegeven moment over gaat in allemaal rotsen met kleine poeltjes er in. Heerlijk om hier overheen te banjeren, terwijl de golven keihard tegen de lage rotsen aan klappen. Op een gegeven moment zie ik in één van de poeltjes een heel raar beest zwemmen, met vijf tentakels. Als we het ’s avonds opzoeken blijkt het een Snake Star te zijn. Erg bijzonder en ook wel een beetje spannend. Na een uurtje rondklimmen lopen we terug naar het strand en terwijl Simon al bijna weer

bij de vuurtoren is loop ik toch nog iets verder door naar een “steen” die er een beetje gek uitziet. Als ik dichterbij kom blijkt het een enorme zeeleeuw te zijn die lekker op het strand ligt te chillen. Ik probeer Simon z’n aandacht te trekken, zonder dat de zeeleeuw boos wordt en samen staan we een tijdje toe te kijken hoe het enorme beest zich beweegt. Even later, als er inmiddels allemaal mensen om ons heen zijn komen staan, vinden we het mooi geweest en rijden we door naar Curio Bay. In deze baai is een 170 miljoen jaar oud bos te zien als het laagtij is. Heel gek om hier overheen te lopen. Het ziet er uit als een soort kruising tussen bomen en steen en voelt keihard aan. Er is een camping in deze baai, dus we besluiten dat we hier blijven slapen vannacht. Als we een plekje hebben gevonden lopen we ook nog even naar Porpoise Bay aan de andere kant van de camping. Ook hier kijken we onze ogen

uit. Een enorm strand, met aan de rand grote rotsen waar grote golven op af komen. We klimmen over de rotsen heen om te kijken of we ook ergens dolfijnen kunnen zien. Die schijnen hier soms namelijk rond te zwemmen. Niet veel later roept Simon ineens dat hij er een paar heeft gespot. Als ik door de verrekijker kijk zie ik er inderdaad ook drie zwemmen. Het zijn Hectors Dolphins, een hele kleine dolfijnsoort die alleen hier in Nieuw Zeeland voorkomen. Ze hebben een lichte rug met een zwarte vin. Als we iets verder naar boven klimmen zien we er steeds meer zwemmen, uiteindelijk wel een stuk af 20. En daar blijft het niet bij. Als we een vin blijven volgen zien we dat er één naar de kant toe komt zwemmen. Na nog een keer goed te hebben gekeken blijkt het een zeehond te zijn, die even later vlak voor ons de rotsen op duikt. Het lijkt wel of hij even komt poseren voor de foto, want hij blijft super lang bij

ons in de buurt rondhangen. Zo leuk dit. En de omgeving is zo mooi dat Simon me echt mee moet slepen terug naar Harry, omdat het tijd is om wat te gaan eten. Na het eten lopen we terug naar Curio Bay, omdat hier ’s avonds de Yellow Eyed Penguins aan land komen. Als we in de baai aankomen staan er al behoorlijk wat mensen en loopt er ook een ranger rond die wat vertelt over de pinguïns. Hij vertelt dat er in deze baai twee koppels hebben gebroed, dat het ene paar zijn twee kuikens is verloren en dat het kuiken van het andere koppel een paar dagen geleden is uitgevlogen. Ze hebben geen haast om aan land te komen, dus het kan daarom best even duren. We wachten en wachten en dik anderhalf uur later zien we er ineens één uit het water springen. De zon is inmiddels al lang onder, dus het is best lastig om te zien. Als de pinguïn zich beweegt en z’n buik naar ons toe draait kunnen we hem ineens een stuk beter zien. Ook weer super leuk om mee te maken. Wel is het inmiddels erg koud geworden en zien we nu helemaal niks meer. We lopen daarom terug naar de camping waar we nog even met Willem bellen, omdat hij vandaag jarig is. Dan is ook deze mooie dag alweer voorbij.