The Catlins

Ik heb vanmorgen de wekker al vroeg gezet, want de zonsopgang schijnt hier prachtig te zijn. Als ik om half 7 het gordijn een stukje omhoog schuif en de zee over kijk zie ik dat het helemaal bewolkt is. Er is dus weinig te zien van de zonsopgang, dus we draaien ons nog een keer om. Toch wel heerlijk wakker worden hoor, met dit fijne uitzicht. Na een lekker ontbijt rijden we via de gravelroad weer terug naar de hoofdweg die door The Catlins loopt. We maken vanmorgen eerst een strandwandeling van 6 kilometer door Surat Bay. Het waait behoorlijk, maar het zonnetje is ook doorgebroken, dus dat maakt het heerlijk om op het strand te zijn. Om ons heen zien we overal enorme rotsen en kliffen uit het water komen. Ook zien we weer allemaal zeeleeuwen op het strand liggen. Voor het eerst zien we ook een vrouwtje, die een stuk lichter van kleur is dan de mannetjes. We verbazen ons erover dat ze zo ver uit elkaar liggen. Als we uitgewaaid zijn rijden we naar Nugget Point. Een populair plekje, want als we aan komen zijn alle parkeerplekken bezet. We drukken Harry ook niet makkelijk even ergens tussen, maar na een paar rondjes rijden lijkt er toch een plekje vrij te komen. Daar gaat natuurlijk snel een andere auto in staan en ik kan Simon nog net tegenhouden voor hij met de bestuurder op de vuist gaat;). We wachten nog even en kunnen dan uiteindelijk ook parkeren. Uiteindelijk is het gelukkig de moeite waart, want het uitzicht is spectaculair. We lopen langs de vuurtoren en komen dan aan bij het puntje van een rots, waar in de zee nog allemaal kleine

rotsen (nuggets) naar boven steken. Erg mooi om te zien. De wandeling er naartoe is trouwens ook prachtig en onderweg zien we allemaal zeehondjes rondzwemmen en over de rotsen hobbelen. Hierna rijden we nog even naar het iets verderop gelegen Roaring Bay, waar Yellwow-eyed pinguïns wonen. We zijn helaas te vroeg, want als ze al te zien zijn komen ze in deze periode pas na 4 uur de zee uit. Daarom rijden we weer verder en na flink wat kilometers zien we in de verte ineens de grote stad opdoemen. We komen aan in Dunedin, waar we vannacht verblijven. Er zijn verschillende campingplekken in de stad en het lijkt ons leuk om het centrum nog even de bekijken, dus zoeken we een plekje. De eerste plaats waar we aankomen is helemaal vol, dus rijden we verder naar een tweede camperplek. Hier is nog wel plaats, maar het voelt hier niet helemaal veilig. Daarom besluiten we toch maar om Dunedin over te slaan en door te rijden naar Otago Peninsula, een soort schiereilandje vlakbij Dunedin. Drie kwartier later hebben we hier een Freedom Camping gevonden, vlakbij het prachtige Sandfly Bay. Ondanks de naam is het hier heerlijk rustig en is er geen zandvliegen te bekennen. We eten wat en pakken ons dan goed in, omdat we nog even naar het strand willen wandelen. Als we het pad aflopen weten we al dat de terugweg flink pittig gaat worden. Beneden aangekomen liggen er weer allemaal zeeleeuwen op het strand. Het blijft bijzonder om deze enorme beesten hier overal tegen te komen. En wat ook grappig is, is dat we een zeeleeuwen koppel tegen elkaar aan zien liggen slapen. Dat terwijl we vanmorgen nog tegen elkaar zeiden dat we de beesten nooit samen zien. Op dit strand schijnen ook Yellow-eyed pinguïns te wonen. Er loopt een ranger rond op het strand die ons

verteld dat hij ze al een paar dagen niet heeft gezien, maar dat ze daarvoor iedere dag tussen 18 uur en half 8 uit het water heeft zien komen. We wachten een tijdje, want het zou wel heel leuk zijn om deze beestjes te zien. Tegen half 8 zijn we echt verkleumd en hebben we nog geen pinguïns gezien, dus gaan we aan onze tocht terug beginnen. Het is inderdaad een stevige klim, maar we zijn wel lekker opgewarmd als we even later boven aankomen. Met een dikke trui aan en een dekentje over doen we daarna nog een spelletje. Daarna kruipen we dicht tegen elkaar aan in bed.