Siem Reap, Beatocello

Vandaag, 26 juni, ben ik alweer 2 maanden van huis. Ik schrok er een beetje van toen ik het me bedacht. Het lijkt namelijk al veel langer, ondanks dat de tijd hier echt vliegt. Ik ben net over de helft van mijn tijd op het project maar het voelt meer alsof ik al bijna op het einde zit. Misschien komt het ook omdat dit weekend bijna alle vrijwilligers van mijn guesthouse zijn vertrokken, hun tijd zit er alweer op terwijl ze hier pas een week waren toen ik kwam. We zijn nu nog met vijven over, de twee Singaporese meiden, een andere Nederlandse en een Zwitserse. Die andere Nederlandse en de meiden uit Singapore vertrekken volgend weekend. Geen idee of er deze week nieuwe vrijwilligers komen.
Daarbij komt er ook bijna een eind aan de vrijwilligers periode van de 3 ‘langdurige’ Engelse meiden op het project. Zijn waren er dan voor bijna 11 maanden wat ze toch wel een beetje de ankers van HVC maakte. Ze zijn nog niet weg, maar ze zijn al hunzelf al duidelijk aan het klaarmaken voor het vertrek.
Maar ik heb nog 5 weken te gaan en ik heb nog steeds geen idee wat ik in de 2 weken daarna wil gaan doen. Er zijn gewoonweg teveel opties en de tijd lijkt te kort om meer dan 1 optie te kiezen…
Heb gisteren voor de zekerheid een hutje op Koh Rong Samloen besproken -het witte strand zoals ik op mijn want to do lijstje heb staan-, deze accommodaties gaan volgens mij namelijk behoorlijk hard. Mocht ik toch iets anders besluiten dan kan ik het altijd weer afzeggen.
Bovenstaande komt misschien wat zwaar op de hand over, maar zo is het absoluut niet bedoeld. Het voelt gewoon heel gek dat ik van de ene kant ‘pas’ twee maanden weg ben maar dat van de andere kant de tijd echt vliegt en ik echt hert idee heb dat mijn tijd er hier alweer bijna opzit.
Gisteren zijn Sophie en ik naar de ‘lokale’ markt gescooterd. Dit is een behoorlijk grote overdekte verdwaal-gevaarlijke markt. Voor diegene die wel eens in Bangkok zijn geweest: het is te vergelijken met de weekend market daar. Alleen dan zonder toeristen, nou ja behalve wij dan. Volgens mij kan je daar echt alles kopen. Van groente en hele -dode- varkens (waarvan de geur over de hele markt drijft) tot kleding -tweedehands en nieuw- tot huishoudelijke spullen.
Gisteren avond zijn we naar Beatocello gegaan met de meiden uit Singapore en de meiden van het project. Dit ‘concert’ wordt elke zaterdag avond gegeven door een Zwitserse kinderarts die sinds 1992 in Cambodja 5 kinderziekenhuizen mee heeft helpen opzetten. Deze ziekenhuizen bieden gratis gezondheidszorg voor kinderen in Cambodja. 80% van deze kinderen komen namelijk uit gezinnen waar ze moeten rondkomen van 1 USD of minder per dag. Dat zet je wel aan het denken. Natuurlijk weet ik dat ik momenteel in 1 van de armste landen ter wereld ben. Maar leven van 1 USD per dag? Zo laag had ik het absoluut niet geschat. Je merkt het hier ook niet zo. Siem reap leeft op toerisme waardoor veel hier toeristen prijzen heeft. En ik weet dat de kinderen op school arm zijn, ze dragen oude kapotte kleren, maar ze zien er bijvoorbeeld niet ondervoed uit. En iedereen rijd hier op scooters -en Cambodjaanse scooters zijn niet goedkoop-, maar die blijken voornamelijk ‘van de banken te zijn’.
Maar dat wekelijkse concert is dus in het leven geroepen als een soort fundraising. De arts die een aantal muziekstukken van Bach op zijn cello speelt en daarna een film over de kinderziekenhuizen. Aids/hiv en tuberculose zijn hier grote problemen in Cambodja en slechts een klein gedeelte -ik dacht tussen de 15 en 20%- van het geld waarmee alles gefinancierd wordt komt van officiële instanties als de WHO en de Zwitserse regering. De rest komt allemaal van particuliere giften.

IDA zegt:
Wat een reis met veel indrukken. Mooi om me te maken... en idd wat gaat het snel! Veel plezier nog….

ANITA zegt:
Wat een mooie foto’s weer , je ziet en maakt wel heel veel mee, gelukkig niet verdwaald. Wat is de natuur daar mooi! groetjes Anita