West-Nepal

Arnakot, 10.04.2019

Maandag (08-04) begon vroeg, we moesten namelijk eerst naar school. Vandaag krijgen de leerlingen de uitslagen van de examens. Een cijferlijst, waar het hier allemaal om draait. Ik mocht een klas kiezen waar ik bij wilde zitten, en koos klas 6. Api kreeg als eerst haar cijfers terug, natuurlijk was zij de beste van de klas.. Kinderen mogen best ergens de beste in zijn, als het op een eerlijke manier gebeurd. Het is echt wel een slim meisje, maar niet de slimste. Nynke was bij de examens geweest en vertelde me dat Api haar examen direct al werd nagekeken en dat zij het terug kreeg om te verbeteren. Niet helemaal eerlijk lijkt mij. Ook werd er onderling bij de leerlingen veel gespiekt en overlegd. Wat dit examen dus waard is.. Het geven van de cijferlijsten was niet zo spannend. Een andere docent stond de ouders te woord, liet ze een handtekening zetten en liet de lijst zien. Ik gaf de leerlingen een teeka, 2 chocolaatjes en een papier (waarop gelukkig nieuw jaar stond in het Nepalees). Het is namelijk over een week nieuwjaar! Wij dachten dat wij om 10 uur weg moesten, maar ze wilden ons nog niet laten gaan. We moesten eerst eten. Nynke en ik hadden tijdsstress, want wij dachten dat we om kwart voor 11 bij Karma Flights moesten zijn. Na het eten zijn we met de Jeep thuis gebracht, waar we snel onze tassen pakte en naar Karma Flights gingen. Daar waren al meer mensen aan het wachten. We hebben met z’n alle zo’n twee uur zitten wachten op Prem, die plots had besloten om naar nog een andere meeting te gaan..

Toen we eenmaal onderweg waren, met z’n 11 in één Jeep, was het al snel oncomfortabel. Onze benen zaten klem tussen onze bank en het bankje voor ons. De wegen zijn hier ook echt heel slecht, bijna allemaal onverhard en overal graten en hobbels in de weg. Het was niet te doen, gelukkig zag Prem dat ook en regelde een tweede Jeep. Hier mochten Nynke, Mirre, Prem, Saipal en ik in. Want ja het hele gezin was mee, dit was namelijk hun vakantie. We gingen naar een dorp waar familie van ze woont. Na 9 uur rijden kwamen we daar aan, Arnakot in het Western Development Region. Het was inmiddels al 12 uur ’s nachts en wilden snel naar bed. We sliepen in een schuur, echt een schuur. Er lagen een soort tuinkussens op de grond met een deken. Er was plek voor 5 mensen en we sliepen er natuurlijk met 6.. Lekker knus. Op het plekje waar ik lag, kon ik net niet naar buiten kijken, maar voelde wel de wind van buiten, want glas zat niet in de ramen. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen.

De volgende dag gingen we naar de school, waar wij de workshop zouden geven. Dit was 2 uur rijden vanaf Arnakot. We reden langs een rivier, de Nisi River, dit uitzicht was echt prachtig. Toen we aankwamen was het al bijna 11 uur. De training begon om 10 uur, we waren dus al een uur te laat. De school heet, Nisikhola Rural Municipality, in Baglung. De training was in het Nepalees en dus erg saai voor ons om er bij te zitten. Ik moest echt mijn best doen om wakker te blijven. Rond 12 uur werd ons gevraagd of we honger

hadden. We hadden al wel een beetje trek dus zeiden dat. Niet veel later moesten we meelopen en kregen wij alvast lunch, Dal Bhat ofcourse. De melk die we erbij kregen was niet te doen.. Een soort rook smaak zat er aan en allemaal klonten. Nou heeft de yoghurt hier ook klonten dus het zal wel horen ofzo. Na een paar slokken kon ik het niet verder weg krijgen. Toen we zelf om half 4 eindelijk aan de beurt waren met onze presentatie, moesten we halverwege zomaar stoppen. De lunch voor de deelnemers was er en anders zou het koud worden. Dus wij lieten de mensen eten en namen zelf ook wat. Tijdens het eten werd ons verteld dat we moesten stoppen met de workshop, want anders werd het te laat. Ik vond het persoonlijk niet zo heel erg. Tijdens de training in Pokhara lieten we al tegen de taalbarrière, maar dat was niets vergeleken met hier. Elke zin die we zeiden moest vertaald worden. En ze leken het ook niet echt te begrijpen, waarom je coöperatief werken in je klas. Toen ze het eten op hadden hebben we de workshop dus afgerond en zijn we terug naar de Jeep gelopen. We moesten trouwens over zo’n touwbrug, zo een uit films die altijd instorten. Deze deed dat niet, maar het was wel even spannend om hier over heen te gaan. Bij de Jeep hebben we een spelletje gedaan met Leo, die zich ook had verveeld. Toen reden we terug naar Arnakot.

Toen we terug kwamen hadden we totaal geen honger, want ja we hadden al twee keer lunch op. Dus gingen na een kop thee naar bed, dit was rond 10 uur. We sliepen dit keer maar met z’n drieën op de ‘kamer’. Om half 12 moest ik eruit, ik was zo misselijk en dacht dat ik moest overgeven. Ik moest eerst langs Nynke, die al sliep, het trappetje naar beneden de deur door en dat een zand pad omhoog. Daar had ik achter de Jeep een plekje gevonden waar ik kon overgeven. Toen ik dat deed kwam Leo naar buiten en vroeg of het goed ging. Ik zei van niet en hij vroeg of hij me kon helpen. De lieve schat is wc-papier voor me gaan halen. Toen ik weer in bed lag kon ik niet echt slapen. Rond 2 uur en half 4 moest ik er weer uit om te braken. Ook had ik inmiddels last van diarree.. De wekker ging al om half 5, dus van slapen is het niet echt gekomen die nacht.

We zouden om 5 uur vertrekken naar Dhorpatan Hunting Reserve. Dit werd natuurlijk half 7. Dus veel te vroeg op. Het ontbijt hoefde ik niet en nam een banaan. Deze dag hebben we voornamelijk in de Jeep doorgebracht. Die ons over de onbegaanbare weggetjes naar het Hunting Reserve bracht. We stopten onderweg bij een sprookjesachtige plek. Een klein meer met allemaal koeien die aan het grazen waren en prachtige bomen, die vol in bloei stonden. Ik voelde me vreselijk moe en ben tegen een boom aan gaan zitten. Bij de volgende stop moesten we eruit en als we wel zouden blijven zitten moesten Nynke en ik 3000 rupees betalen. Daar hadden we geen zin in en stapte dus uit. In de middle of nowhere. Waar we op een stapel pallets in de zon hebben gelegen, zelf bijna in slaap vielen. Nynke heeft daar lunch gekregen en toen zijn we terug gelopen naar het afgesproken punt. Dit was ongeveer een uur lopen, maar een heel avontuur. Er was niet echt een weggetje naar boven en we zijn dus een steile berghelling op gelopen, door de bosjes en door de sneeuw. Toen we bij het afgesproken punt waren kwam de Jeep al snel. Toen zijn we terug gereden naar Pokhara. Waar we 12 uur ’s nachts aankwamen. En waar ik toen heerlijk heb geslapen!

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.