16 september: de helikopter en opnieuw een nachtbus

Vandaag staat het Braziliaanse gedeelte op het programma. Het uitzicht vanuit Brazilië is mooier omdat dus het grootste gedeelte van de watervallen in Argentinië ligt en je dus veel meer moois kan zien. Helaas dachten daar heel veel Brazilianen en Argentijnen en andere groeperingen daar ook zo over. Want het is druk. Ontzettend druk. Al bij de aankomsthal. Dat belooft nog wat.

Maar eerst: de helikoptervlucht. Een aantal helden binnen de groep gaat dit vandaag doen. Ik mag mij eronder scharen, al voel ik me totaal niet zo. Met mijn hoogtevrees is het een bijzondere uitdaging om in een kleine helikopter te stappen (er kunnen er 7 in). Ik merk dat ik best zenuwachtig ben. Ook Lilian is ‘gezond gespannen’. Annemary helpt me met een paar ademhalingsoefeningen en het helpt nog ook. Voel me al veel rustiger en even later mogen Annemary, Lilian, Johan, Maarten, Robert, Remco en ik het voertuig betreden. De andere groep (Eline, Emmy, Ilona, Marijn, Wanda, Pieter-Bart en Richard) komt met triomfantelijke gezichten en overwinningsgebaren het toestel uit. Wij mogen nog. Even later zit ik erin. Vooraan en even een paar keer goed ademhalen als het toestel opstijgt. Maar het gaat goed.

Totdat we boven de watervallen zijn, het is een adembenemend magisch gezicht. Nu pas zie je hoe groot ze zijn en hoe de river erin over gaat. Ik kijk mijn ogen uit. Maar… dan begint de helikopter naar rechts en daarna naar links te hellen. Ik heb het gevoel dat ik eruit val, en hou mijn camera vast terwijl ik de andere kant op kijk. Nou ja, kijk, mijn beide ogen zitten potdicht. Later zie ik hoe mooi de filmbeelden zijn geworden. Met mijn andere hand knijp ik Annemary’s been bijna blauw. Het is een dubbel gevoel; waanzinnig mooi, maar ook doodeng. En ja hoor, daar gaat ie weer. Hellen naar links, en naar rechts. Ik verman mezelf en kijk weer, het is werkelijk prachtig. We vliegen ook nog over de rivier, zie onder me de boot waar ik gisteren in zat, en even later manoeuvreert de piloot ons keurig op de plek waar we zijn opgestegen. Weer een nieuwe ervaring, wat een sensatie!

Zoals ik eerder al schreef: het is druk. En dat merken we. Als je al niet weg wordt geduwd, dan moet je bijna vechten om een plekje te bemachtigen tussen de selfiesticks door. Ik loop samen met Remco de trail met al die andere mensen. De rest van de groep zijn we al kwijt. We ergeren ons allebei aan al die mensen, het schept wel weer een band. Twee Hollanders tegen de rest van de wereld. Zo voelt het. Inderdaad, de watervallen zien er vanaf deze kant prachtig uit, maar ik vond het eigenlijk gisteren indrukwekkender. Remco ben ik inmiddels ook kwijt, maar ik kom Lilian, Emmy en Ilona weer tegen. We lopen naar het foodcourt, waar we weer met de rest hebben afgesproken. Ook hier lopen de quati’s rond. Een medewerker heeft een speciaal bezem-achtig ding met blik eromheen om de beesten weg te jagen. Het is een grappig gezicht, op een gegeven moment rent hij met dat bezem-ding achter een aantal van die quati’s aan.

We doen ons tegoed aan fastfood en ik leer dat frango het Portugese woord voor kip is (zoals pollo in het Spaans). Een deel van de groep gaat het Parque de Aves (vogelpark) bezoeken, de rest blijft in de buurt van de hoofdingang om daar lekker zoals ze dat zelf zeggen ‘wat te chillen’.

Het vogelpark is prachtig en mooi opgezet. Vooral het papegaaiengedeelte. Een grote hoge maar wel afgesloten ruimte, waar de papegaaien ‘vrij’ rondvliegen. Verder natuurlijk veel vogels, prachtige exemplaren. We hopen er natuurlijk ook genoeg in de Pantanal te spotten straks, maar dit is alvast een mooi voorproefje. Halverwege staat een folkloristische groep, bestaande uit zanger/gitarist, twee zangeressen en een percussionist. De zanger heeft zijn gitaar in één akkoord gestemd en speelt met één hand, de andere hand (waarmee je normaal de akkoorden speelt) gebruikt hij niet. De percussionist heeft een sambabal-achtig instrument waarmee hij niets anders doet dan de vierkwartsmaat slaan. De twee zangeressen hebben een lange stok waarmee ze ritmisch op de grond tikken. Het geheel klinkt heel monotoon, maar juist wel authentiek. Ik vind het wel iets hebben en geef ze een kleine fooi.

We verlaten het park. We rijden door naar de supermarkt, dezelfde waar we een paar dagen geleden aankwamen. Deze nachtbus is heftiger. Er is geen eten aan boord, je krijgt geen kussens en dekens. Alline adviseert ons om dus het een en ander in te slaan voor de rit. Marcin en ik lopen wat rond en we gaan even later gewapend met een tas vol fruit, koekjes, en natuurlijk drinken de bus in. We nemen afscheid van Edu en even later staan we bij het busstation van Foz do Iguaçu. We hebben nog ruim de tijd om wat te eten. Althans, dat denken we. De dame achter de Subway-balie is niet zo snel en snapt ons niet helemaal, ondanks dat Alline erbij is om te vertalen. Uiteindelijk hebben Björn, Marcin en ik ons broodje. Eentje bestellen we warm, eentje koud om mee te nemen. Dat gaat natuurlijk bijna verkeerd, maar gelukkig kunnen we het nog op het laatste moment corrigeren. De mevrouw achter de balie is niet blij met me, maar ja. Zo gaat ‘t. Ineens moeten we de bus in, dus het broodje gaat half opgegeten mee.

En dan de nachtbus. Tsja, dit is een andere dan de bus vanaf Buenos Aires. Maar eigenlijk valt het wel mee. Het is meer een touringcar, de stoelen kunnen wat naar achteren en je hebt een soort voetenbankje. Ik zit naast Marijn. We raken in een leuk gesprek over ons werk, over andere landen. Zij danst salsa en is al een paar keer op Cuba geweest, moet ik ook nog een keer naar toe. Valt me sowieso op: veel van de reisgenoten zijn al in veel andere landen geweest. Leuk om zo elkaars reisverhalen te horen.

De nachtbus rijdt niet nonstop, maar met een aantal stops. De eerste stop is in een Braziliaans dorpje. Geen idee waar we zijn, maar we moeten uit de bus. Alles mee en een beetje rondhangen op een busstation, het heeft wel wat. Ik eet mijn Subway-broodje op en moet even terugdenken aan die gestresste mevrouw van daarstraks. Terug de bus in, en de volgende stop is om 1:00 uur des nachts. Je verzint het niet. Tussendoor slapen we wat. Ik kijk even opzij, Marijn is al ver onder zeil. Ga ik ook maar doen. Bij de stop van 1:00 uur hoeven we er niet uit, dat scheelt. Dan is er nog een stop om 5:00 uur maar die heb ik niet meer meegekregen. Toch geslapen kennelijk. Rond 7:00 uur komen we aan in Campo Grande (spreek uit: Kempo Grandjie). Alline heeft een geweldig ontbijt geregeld met heel veel soorten fruit en kaas en dat doet ons goed. Vanaf Campo Grande is het in totaal nog zo’n 5 uur rijden naar de Poussada Santa Clara. In de Pantanal. Rond 14:30 uur zijn we er dan eindelijk. De rest van de middag hebben we tijd voor onszelf. En dat is nodig!