17 september: boat-trip & jeepsafari

We hebben net geluncht. Goed verzorgd, en warm eten. Wel apart, maar zo werkt dat hier kennelijk; er wordt zowel ’s middags als ’s avonds warm gegeten. We betalen voor lunch en diner slechts 12 reais (= ongeveer 6 euro). Bij het uitchecken betalen we het hele bedrag van 160 reais. Goed geregeld dus. Verder krijg je 10 bonnen die in totaal 40 reais waard zijn. Alles kost één bon, dus een biertje, een frisje, etc. Alleen sterkere dranken zijn duurder. Aan het eind reken je de bonnen af, je kunt ook nieuwe bijvragen, dan reken je meer af. Allemaal prima in orde.

We hebben nu ruim twee uur de tijd aan onszelf. Dus even tijd om bij te zijn in mijn reisverslagen. Het zegt natuurlijk wel iets dat ik zo weinig tijd heb om te schrijven. Het programma is erg vol, we zien en doen in twee weken eigenlijk wel erg veel. De reizen, de excursies, maar ook de goeie gesprekken met elkaar. Soms in groepjes, soms één op één. Zoveel indrukken die we op doen, met elkaar maar soms ook alleen. Het voordeel is dat je niet alleen bent, je kunt altijd je ervaring op dat moment met iemand delen. Ik kan iedereen een singles-reis aanbevelen. En om misverstanden gelijk uit de weg te helpen: het is geen datingreis, het gaat er niet om dat je een potentiële partner vindt. Het gaat erom dat je alleen op reis kunt door bepaalde landen maar toch ook samen met anderen reist. En dat maakt dit zo bijzonder. Twee weken zit je in je eigen wereld met die 19 andere bijzondere mensen om je heen. Als je mij een aantal jaar geleden had gezegd dat ik een dergelijke reis ooit zou ondernemen had ik je vierkant uitgelachen. Nu kan ik met trots zeggen dat ik blij ben onderdeel te zijn van deze groep en deze mooie reis mee mag maken.

Ik heb mijn foto’s en films ingeladen en zit met laptop aan tafel buiten. Het regent niet meer. Heeft het wel bijna de hele ochtend gedaan. Marcin, Robert en Richard zitten ook aan tafel, Eline schuift later nog even aan. Richard vertelt me dat we slechts op 70km van de grens met Bolivia zitten! Ik had het eerder al op Google Maps gezien. We zijn vanaf Foz do Iguaçu een eind naar boven gereden, naar Campo Grande, en vanaf daar verder linksaf. Richting Bolivia dus Eronder ligt trouwens Paraguay. Officieel heet het plaatsje hier Miranda, midden in de Pantanal gelegen. Poussada Santa Clara bestaat uit een camping en een aantal kamers, een bar, veel zitjes buiten (waaronder hangmatten), een klein zwembad. Het doet me een beetje aan Indonesië denken, ons laatste adres op Java voordat we naar Bali gingen.

Even een rustmomentje in het drukke reisschema is fijn. We praten over van alles. Over de slechte wifi. Over dat gisterenavond de stroom uit was gevallen en niemand zijn mobiel heeft kunnen opladen. Over dat we morgen gaan vissen op piranha's en die dan bij de lunch gaan op eten, zo schijnt het. Ook kun je paardrijden, maar ik twijfel of ik dat ga doen. Een klein groepje gaat morgenmiddag namelijk de Champions League wedstrijd tussen PSV en FC Barcelona kijken. Vind ik eigenlijk ook wel leuk, al ben ik natuurlijk de klap van PSV tegen ADO nog steeds niet te boven. Ik raak in gesprek met Eline. Over het vissen. Of we dan zelf ook de vis van de haak moeten halen, dat hebben we liever niet. Eline zegt dat het paardrijden niet geweldig was. Ik besluit lekker met een drankje en een chipsje voor de tv te gaan zitten morgenmiddag. En laat de paarden maar voor wat ze zijn.

Eerst even naar vanochtend. De wekker gaat vroeg: kwart voor zeven, want om half acht vertrekt de boottrip door de rivier de Corixo do Cerrado. We gaan per boot een stuk Pantanal verkennen. Eerst ontbijt en dat is weer typisch Braziliaans: heel veel soorten fruit en zoetigheden. Er ligt mango, ananas, papaya en meloen. Er zijn allerlei soorten taarten en cakes. De koffie is zo sterk dat er heet water bij moet.

De ene groep gaat paardrijden, de ander met de boot. We lopen door een glad modderig stuk naar de boot. Alline zwaait ons uit. Ik film haar en daarna de boatcrew achter me (bestaande uit Björn, Afke, Robert, Marcin, Richard, Marijn, Emmy en Annemary). Wanda en ik zitten vooraan. We varen rustig door de Pantanal en zien van alles: een kaaiman, een leguaan, otters en heel veel soorten vogels. Ook prachtige bomen die in bloesem staan. Het is natuurlijk bijna lente hier op het zuidelijk halfrond. Helaas houden we het niet lang droog. En dat is jammer. De regen is meedogenloos en het is ook aardig fris. Misschien dat we daarom toch wat minder dieren zien. Maar de

tocht is verder prachtig. Wanda en ik kletsen over van alles maar zijn ook vaak stil en genieten van de natuur om ons heen. Af en toe stopt gids Tony de boot om ons in de gelegenheid te stellen foto’s te nemen of in mijn geval te filmen. Ik zie ijsvogels, reigers, aalscholvers, en kleine schattige vogeltjes die heel snel over de rivier vliegen. Ook vliegt er een toekan over, maar ik ben net te laat met filmen. Vervolgens passeren we een boom die helemaal vol zit met vogels, maar als we dichterbij komen vliegen ze allemaal uit. Een magnifiek gezicht!

Alleen duurt de tocht iets te lang, maar dat kan ook door de regen komen. Ik krijg koude benen (had korte broek aan) en vind het niet heel erg dat we na ruim 2,5 uur weer terug zijn. De boot legt aan en wat zien we een stukje rechts verderop? Juist, een krokodil!

Inmiddels is het alweer bedtijd. Ik zit op bed op mijn laptop het laatste stukje van deze dag te beschrijven. Ik luister naar muziek, terwijl ik nog een Bavaria drink. Bavaria, niet ons Nederlandse bier, maar het bier dat hier wordt gebrouwen. Dat heet ook Bavaria. Net een ontzettend tof gesprek met Lilian en Wanda gehad. Daarna kwam Pieter-Bart er ook nog even bij. We vroegen aan elkaar waar we beroemd in zouden willen zijn. Ik zei dat ik het moeilijk vind een keuze te maken tussen schrijver of muzikant. Allebei vind ik zo leuk om te doen. Grappig, dit soort gesprekken.

Even een flashback naar vanmiddag. We rijden met een jeep de onverharde weg af, de andere kant op dan waar we hier aankwamen. We rijden vrij lang door en stoppen uiteindelijk. Hier stappen we uit en gaan we weer in twee groepen (dezelfde groepen als vanochtend) uit elkaar en lopen we een stuk door het moerasland van de Pantanal. Soms lopen we door dichtbegroeide bossen, waarbij Tony laat zien hoe je de kokosvrucht kunt eten, soms over drassige moeraslanden. Helaas zien we geen dieren, behalve muggen. Ze zijn overal. Ik heb me goed ingesmeerd met Deet, maar het lijkt niet echt te helpen. Constant hoor ik dat irritante hoge piepende gezoem rond mijn oren. Het is warm, en klam, maar toch doe ik mijn capuchon op. Anderen lopen in poncho’s rond. Het is wel een grappig gezicht, van die ingepakte mensen hier op de drassige gronden.

Op de terugweg is het inmiddels donker. Tony heeft een grote lamp waarmee hij de weg goed verlicht, op zoek naar dieren. Eerst zien we een soort vos. Deze is echter bijzonder gestresst door onze jeep en rent wat raar langs de kant van de weg heen en weer, om uiteindelijk toch in het bos te verdwijnen. Wat later een tapir. Prachtig. Hij steekt over. We naderen hem voorzichtig. Dan loopt hij een stukje terug, maar uiteindelijk verdwijnt ook dit mooie dier weer in de bossen.

We bereiken Pousada Santa Clara. En dan gebeurt er iets. Remco, Lilian en Jayanthi die vooraan zitten zien het ook. Twee ogen. Later vertelt Tony het me: hij scheen zijn licht precies in de ogen van een jaguar, denkt hij. Hij zag het aan de manier waarop de ogen bewogen. Alsof ze bijna slopen. En ineens met een katachtige beweging er vandoor gingen.

We rijden achter de jaguar aan, al zien we hem niet. Het is eigenlijk best spannend. Iedereen is redelijk stil en Tony zwaait verwoed met zijn grote licht heen en weer om de jaguar te zoeken. Helaas. Foetsie. Die is ons te slim af geweest en lacht zich rot om ons ergens in het regenwoud of het moeras.

Het avondeten staat al klaar en we kunnen aanschuiven. Barbecue. Heerlijk gegrild vlees, uitstekende salades en een toetje dat volgens Emmy en Lilian wordt beschreven als vloeibare cheesecake. Heerlijk!

De avond wordt afgesloten met spel en muziek. Er staat een piano. Het ding is vals, vooral de hoge tonen, maar ik weet er toch een geluid uit te krijgen. Ik speel wat improvisaties en dat wordt door mijn reisgenoten zeer gewaardeerd. Daarna nemen Pieter-Bart en ik het op tegen Jayanthi en Ernst met tafelvoetbal. Dat heb ik lang niet gespeeld. Tegelijkertijd zijn Remco en Maarten aan het poulen, en Annemary en Wanda aan het tafeltennissen. Ook Pieter-Bart speelt wat piano, hij is pas een maand bezig en leert het zichzelf via Youtube films. "Für Elise" doet ie leuk!

Nu is het tijd om te slapen. Morgen gaan we dus op piranha’s vissen. Daarna voetbal, dan avondeten en dan de koffer pakken. Want overmorgen reizen we naar Rio de Janeiro. Onze laatste bestemming deze reis. Het gaat te snel, maar daar denk ik maar niet aan.

Toepasselijk (en misschien komt die muziek wel onder de beelden van de Pantanal boottocht) luister ik naar ‘Birds’ van Dead Can Dance. Het is een etnisch nummer met allerlei vogelgeluiden erin, waarvan een aantal me inmiddels wel bekend voorkomen…