22 september: Tchau Rio....

Terwijl de anderen nog winkelen, zit ik al bij de gate. Loop een paar dagen achter, dus even bijschrijven. Genoeg leesvoer voor jullie in elk geval!

Laat ik terug gaan naar eergisteren.

De landing op het binnenlandse vliegveld van Rio de Janeiro (Santos Dumont) is indrukwekkend. Vanaf Campinas vliegen we een stuk richting São Paulo, één grote lichtvlek rechts van me. Ook al zo’n ongelooflijk grote stad. Dan wordt het donker, en zitten we boven zee. En dan: het vliegtuig zet de landing in, van Campinas naar Rio was maar een uur vliegen. Overigens mijn complimenten aan de Braziliaanse luchtvaartmaatschappij Azul Linhas Brasileiras. Kan Alitalia nog wat van leren. Veel meer beenruimte. Een scherm met van alles te kijken en vriendelijk glimlachende stewardessen die zelfs wat te drinken en te snacken aanbieden. Op beide binnenlandse vluchten. Ongelooflijk. Op de eerste vlucht van Campo Grande naar Campinas zit ik naast Afke. De stewardess biedt ons wat aan. We pakken één zakje. Met een verbaasde blik zegt ze: “That’s it?” Blijken we zoveel als we willen te mogen pakken. Wauw!

Maar goed. Terug naar de landing. Stukje over de zee. En dan is daar Rio de Janeiro. Overal lichtjes, de bergen, het Christusbeeld (in de verte, verlicht), de baai. Het is overweldigend mooi. Misschien wel een van de mooiste landingen ooit. We gaan door de douane, halen de koffers op en kijken elkaar triomfantelijk aan: we zijn in Rio!

Hotel Majestic ligt op 5 minuten lopen van het strand van Copacabana. Mooi hotel, prima kamer met twee eenpersoonsbedden en een minibar. Niet veel later gaan we met een groepje naar het strand van Copacabana. Daar doen we ons te goed aan lekker eten en drinken terwijl het sfeertje perfect is. Er komt nog even een Braziliaans percussiebandje langs en nadat we ze betaald hebben mag ik even meespelen. Nu ik hier ben, merk ik dat het ik het trommelen wel mis. Het wordt natuurlijk veel te laat maar dat geeft helemaal niks. Ik bedoel, we zijn in Rio!

De volgende dag doen we de stadstour per bus. We worden opgehaald bij het hotel en rijden direct door naar het bekende beeld van "Christus de Verlosser". Gebouwd in 1931 en natuurlijk het bekende symbool van Rio op de Corcovado-berg. Onze gids heet André, een bijzonder leuke kerel. Bevlogen vertelt hij nu al, met de nodige humor over wat we allemaal gaan doen en zien.

We zijn boven. Het is druk met toeristen en je moet je bijna een weg banen tussen de selfiesticks door. Met zijn uitgestrekte armen bewaakt 'Cristo Redentor' niet alleen de stad, maar heet hij ook bezoekers welkom. Cristo Redentor is een van de nieuwe zeven wereldwonderen. Maar niet alleen het beeld (38 meter hoog, lees ik op internet) maakt indruk, ook het uitzicht. Opvallend hoe divers Rio is met haar stranden en bergen.

Na deze stop rijden we door naar het Maracanã stadion. Een van de grootste stadions ter wereld. Gek genoeg speelt er geen club in, maar is het vooral de plek van het nationale Braziliaanse elftal. We ontmoeten een geweldige beveiliger die feilloos "Robben, Van Persie, Esneijder" en vele andere hier zo geliefde en beroemde vaderlandse voetballers opnoemt. We maken een selfie met hem en onze gids. André is een metalfan dus dat zit wel goed. Mijn shirt van de Braziliaanse band Sepultura wordt dan ook zeer door hem gewaardeerd.

Na dit immense stadion, waar we buiten wel een beetje moeten lachen om de poppenkast er omheen (foto's worden gemaakt, ballen hooggehouden en overal hoor je sambafluitjes) lopen we weer terug naar de bus. Toppunt van lef vind ik toch wel een groep toeristen die poseren met de vlag van Uruguay. Maracanã is gebouwd voor het WK van 1950 hier in Brazilië. Iedereen ging er van uit dat de cup thuis zou blijven, maar Uruguay versloeg ze in de finale...

De bus brengt ons naar de kabelbaan die ons naar de "Suikerbroodberg" brengt. Hier heb je een prachtig uitzicht over Rio. Even spannend, want ik ben geen fan van kabelbanen. Maar het gaat goed en boven zien we een paar aapjes en genieten van dit waanzinnige uitzicht.

Dan wordt het tijd het nachtleven van Rio te verkennen. We gaan naar een bar waar je ook kunt eten en waar een band heerlijke samba live speelt. Al gauw staan er wat reisgenoten op de dansvloer. De band speelt uitstekend, al zit de zangeres er soms net even naast. Ze maakt het goed door een apart instrument te bespelen: een "boom" van trommels die met touwen aan elkaar verbonden zijn. Geeft een lekker schel geluid, maar klinkt zeer goed. De sfeer is optimaal, voor het eerst zijn we met elkaar een avondje uit. En het ongelooflijke gebeurt: alle Shoestring reisgenoten staan op de dansvloer en het feestje is geweldig! Ook tijdens de pauze, waar lekkere 'smooth' R&B wordt gedraaid, zijn we niet van de dansvloer te slaan. En Alline is er de hele avond bij en laat even zien hoe je op zijn Braziliaans danst. Geweldig!

Een deel van de groep gaat nog naar een andere bar, Alline gaat ook mee. Ik merk dat ik dat even niet meer ga redden dus deel ik een taxi met Marijn en Robert. Niet veel later ben ik al in slaap voordat ik mijn hotelbed zie...

Gisteren. Een tour aan de community (de locals zeggen 'favela' het Portugese woord voor sloppenwijk zou je kunnen zeggen) en een fietstocht. Helaas wat minder lekker weer dan gisteren, bewolkt, maar nog steeds zo'n 25 graden. De tour is indrukwekkend. We lopen door twee communities: Rocinha en Vila Canosas. De tweede is erg indrukwekkend. Huizen heel dicht op elkaar, kleine straatjes, trappetjes en harde muziek. Bij lokale kunstenaars koop ik kunstwerkjes, waarbij ze een kant van een LP of CD hebben beschilderd. Goedkoop, maar je helpt ze er mee! Onze gids vertelt dat een deel van de opbrengsten van wat we hebben betaald naar onderhoud van het riool gaan, maar ook naar een lokaal schooltje. Die gaan we bezoeken.

De kindjes krijgen capoeira les en we mogen mee doen. Het enthousiasme van de kids is aanstekelijk en niet gespeeld. Bjorn is populair bij een van de meisjes, ze knuffelt hem na afloop. Zeer schattig. De high-fives en boksen zijn niet van de lucht. Ik maak mooie filmbeelden en het ontroert me. Blij dat we hier een bijdrage aan hebben mogen leveren.

Terug in het hotel zitten we met een klein groepje (Afke, Ilona, Ernst, Bjorn en Richard) op het ‘dakterras’. Het is lekker klein, met een zwembad dat meer een bad is, maar het uitzicht is prachtig. We kijken uit op bergen, links en rechts en ook zien we in de verte een favela. Hier hebben we een korte break, voordat we onze fietstour door Rio gaan doen. Ook al schijnt de zon niet en is het wat fris, je zit hier toch niet slecht.

De fietstour wordt geleid door een Nederlander! Hij woont al 5 jaar in Rio en het is dus best bijzonder om in het Nederlands deze fietstour te doen. We beginnen op Copacabana, en eindigen in Ipanema. Prachtige route, ook langs het grote meer van Rio. Beslist de moeite waard als je in Rio bent. De organisatie heet Rio by Bike.

En de avond zal ik nooit meer vergeten. Eerst een diner in een 'rooftop' restaurant op de 30e verdieping. Prachtig uitzicht op Copacabana. De lichtjes van de stad glinsteren, terwijl de zee er agressief op los beukt. Het eten is ook prima. Brabantse Emmy en ik houden een korte speech waarin we Alline bedanken voor alles wat ze heeft gedaan en krijgen een hele warme emotionele reactie van haar. Prachtig.

En daarna naar een sambaschool. Het is ongelooflijk wat er gebeurt, een energie die je niet kunt beschrijven. Boven achter ons staat een enorme percussie groep. Ze spelen typische 'batucadas', in die typische Rio-stijl. Voor ons een dansvloer waar even later prachtige danseressen met verentooien en korte strakke jurkjes de meest ongelooflijke manoeuvres uithalen op hun hoge hakken. En allemaal enthousiaste energieke mensen die meedansen en mee zingen. Overal om ons heen is die energie. Wat een eer om hier te mogen zijn. Het is prachtig om naar te kijken.

Dan komt Alline naar me toe. Ik moet blijven filmen maar met haar meelopen. Ze pakt mijn hand en we lopen naar...de percussiegroep! De trap op. Later hoor ik van Ilona dat de groep aan haar had gevraagd of ik mee mocht spelen. Dat kon niet, maar filmen was geen probleem. Ik kan mijn ogen niet geloven terwijl ik al filmend achter Alline aanloop de trap op. Wauw. Mijn reisgenoten glunderen en lachen naar me. Ze zijn net zo blij als ik. Ik mag tussen de band staan, moet wel laag blijven. Maar mag filmen en iedereen glimlacht en knikt naar me. Ik ben helemaal emotioneel. Je mag niet zomaar hier staan, maar Alline kent een van de bandleiders en die heeft dit geregeld. Onbeschrijfelijk dit.

Later kom ik nog in contact met een leuke Braziliaanse dame en we dansen samba. En drinken bier. Die koop je in een emmer. Heel apart. Het is inmiddels 2:00 uur. Tijd om te gaan, maar deze herinnering nemen ze ons nooit meer af. En nu gaan we terug. Gek hoe die twee weken voorbij zijn gegaan. Ik schrijf mijn laatste blog hier op het vliegveld terwijl er al mensen in de rij gaan staan. Van tango tot samba, een reis om nooit meer te vergeten.

Dank aan - natuurlijk - Alline (zeker na gisterenavond), Afke, Annemary, Bjorn, Eline, Emmy, Emmy, Ernst, Ilona, Jayanthi, Johan, Lilian, Maarten, Marcin, Marijn, Pieter-Bart, Remco, Richard, Robert en Wanda. Ik verheug me al op de reunie!